FeaturedΑφιερώματαΝέα από ΕλλάδαΠΑΣ ΛΑΜΙΑΠοδόσφαιρο

Η πρώτη επαρχιακή ομάδα… με «βαριά» ιστορία!(pics)

Ποια έιναι η Αθλητική Ένωση Λάρισας; Το LamiaSports σας παρουσιάζει τον αντίπαλο του ΠΑΣ Λαμία, για τον τελευταίο αγώνα για το 2017.

Το pregame του αγώνα ΠΑΣ Λαμία-ΑΕΛ συνεχίζεται μόνο εδώ στο LamiaSports. Μόνο εδώ θα δείτε αφιερώματα για τους αντιπάλους κάθε αγωνιστικής της ομάδας της Λαμίας, αφιερώματα σε ποδοσφαιριστές, αναφορές σε προϊστορίες και διάφορα πολλά άλλα.

Αυτή τη φορά θα δούμε την ιστορία της ΑΕΛ, από το 1964 έως και το 2013, με την βοήθεια της ΠΑΕ ΑΕΛ και του επίσημου σάιτ της.

Ας ξεκινήσουμε…

Εισαγωγή 

Η Βασίλισσα του Κάμπου

Αθλητική Ένωση Λάρισας… Η «Βασίλισσα της Θεσσαλίας», η «Βασίλισσα του Κάμπου», η «Βασίλισσα ολόκληρης της ανοιξιάτικης Ελλάδας». Μια «Βασίλισσα», που έγραψε «χρυσή» ιστορία και με τα ανεπανάληπτα κατορθώματά της άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια «Βασίλισσα», που έφερε την«ποδοσφαιρική επανάσταση» την Πρωτομαγιά του ’88, όταν οι «11 αετοί του Ολύμπου» ανέβηκαν στην υψηλότερη κορυφή κατακτώντας το Πρωτάθλημα και δίνοντας με τα επιτεύγματά της από το 1964 μέχρι σήμερα «σάρκα και οστά» στο όραμα μιας ολόκληρης πόλης.

ΑΕΛ, η ομάδα που εκπροσωπεί έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς νομούς της χώρας, η ομάδα που αποτέλεσε σύμβολο, η ομάδα που πήγε κόντρα στο ρεύμα και κατάφερε να ανατρέψει την «καθεστηκυία τάξη» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι επειδή ακριβώς κουβαλά στο DNA της αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πέτυχε ιστορικές υπερβάσεις και αντίστοιχα παρέμεινε ζωντανή στις κρίσιμες στιγμές της διαδρομής της, επανακάμπτοντας σε μια νέα πορεία προς την κορυφή. Ένα Πρωτάθλημα Ελλάδας, δύο Κύπελλα, τέσσερις τελικοί και πολλές σημαντικές επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνθέτουν το προφίλ της κορυφαίας διαχρονικά ομάδα της ελληνικής περιφέρειας…

Περίοδος 1964-1978

Η γέννηση του μύθου

Η ΑΕΛ δημιουργήθηκε για να κάνει πραγματικότητα το όραμα για τη δημιουργία μιας πανίσχυρης ομάδας που θα εκπροσωπήσει μια πόλη όπως η Λάρισα – με μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση και δίψα για επιτυχίες – στην κορυφαία κατηγορία. Η 17η Μαΐου του 1964 αναφέρεται ως η ακριβής ημερομηνία ίδρυσής της, καθώς τότε – μετά από ένα μπαράζ συσκέψεων και συζητήσεων – πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας η τελευταία και καταλυτική συνέλευση των σωματείων του νομού, στην οποία αποφασίσθηκε η συγχώνευση του Λαρισαϊκού, του Ηρακλή, του Άρη και του Τοξότη.

Η Αθλητική Ένωση Λάρισας ήταν πλέον μια πραγματικότητα, σχεδιασμένη πάνω στο φόντο της Β’ Εθνικής, στις αποχρώσεις του βυσσινί και του λευκού κι όχι του ασπρόμαυρου, όπως αρχικά είχε αποφασισθεί… Τυπικά, η μετατροπή του καταστατικού του Ηρακλή λίγες ημέρες μετά – την 22α Μαΐου – και η έγκρισή του στις 8 Ιουνίου, έδωσε στην ΑΕΛ υπόσταση, ενώ οι ομάδες Δήμητρα, Δόξα Εμποροϋπαλλήλων (με βάση τον Άρη και τους Εμποροϋπαλλήλους),  Πελασγιώτιδα (με βάση Λαρισαϊκό και Πελασγικό) και Όλυμπος (με βάση Τοξότη και Πανθεσσαλικό), συμπλήρωναν αυτή τη μεγάλη ποδοσφαιρική οικογένεια αγωνιζόμενες σε μικρότερες κατηγορίες.

Την 7η Ιουνίου, στο θρυλικό Αλκαζάρ, καταγράφεται η πρώτη αγωνιστική εμφάνιση, με νίκη 2 – 1 επί του ισχυρού τότε Πανιωνίου, σ’ ένα φιλικό παιχνίδι με πανηγυρικό χαρακτήρα, όπου την ομάδα της ΑΕΛ αποτελούσαν ποδοσφαιριστές επιλεγμένοι από τον Λαρισαϊκό, τον Ηρακλή, τον Άρη, τον Τοξότη, τον Πανθεσσαλικό, τον Πελασγικό και την Ανάπλαση Τυρνάβου.

Τις επιλογές αυτές επισημοποίησε λίγο αργότερα ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς, ο ξένος προπονητής που προσελήφθη για να εξασφαλισθεί η αμεροληψία στην στελέχωση της ομάδας. Έτσι, ονόματα παικτών όπως του Ζάμπα, του Καρέλια, τουΚυριάκου, του Λέλλη, του Παπάζογλου, του Κάσσα, του Σαλταπίδα, του Δελφού, του Κατσιάνη και πολλών ακόμη, πέρασαν στην ιστορία και σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή.

Όλα λοιπόν ήταν έτοιμα για την εκκίνηση, υπό την διοικητική σκέπη ενός 15μελούς …οικουμενικού Συμβουλίου, το οποίο απαρτίζονταν από εκπροσώπους αθλητικών σωματείων και φορέων της πόλης και στο οποίο την ιδιότητα του προέδρου κατείχε ο πρώην πρόεδρος του Ηρακλή, Κ. Τζοβαρίδης.

Το ξεκίνημα

…Και το πρωτάθλημα αρχίζει! Τα παραδείγματα άλλων περιοχών, όπου οι συγχωνεύσεις και η δημιουργία ομάδων …κρούσης έφεραν άμεσα την άνοδο στην Α’ Εθνική, δημιούργησαν εκ προοιμίου μια υπεραισιοδοξία, η οποία, δυστυχώς, δεν επαληθεύτηκε. Τουλάχιστον, όχι άμεσα. Η ομάδα τερματίζει την σεζόν 1964 – 65 στην 5η θέση αλλά δεν απογοητεύεται και την επόμενη χρονιά διεκδικεί πάλι την άνοδο, βελτιώνοντας, όμως, τον τελικό της απολογισμό κατά δύο θέσεις. Το τρένο της ανόδου χάθηκε στον επεισοδιακό αγώνα της 8ης Μαϊου του 1966 στα Μέγαρα με αντίπαλο τον γηπεδούχο Βύζαντα.

Η απογοήτευση δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι και διοικητικά δεν παραδίδονταν μαθήματα σταθερότητας, καθώς ουδέποτε κατάφερε η διοίκησή της – πλην της πρώτης – να ολοκληρώσει την προβλεπόμενη διετία με την ίδια σύνθεση, τουλάχιστον ως προς την ηγεσία της. Έτσι, παρότι προπονητές εγνωσμένης αξίας  όπως ο Διονύσης Μινάρδος, ο Γιάννης Χέλμης και ο Γιούρκας Σεϊταρίδης ο 1ος , πέρασαν από το «τιμόνι» της ΑΕΛ, η καθοδική πορεία έμοιαζε αναπόφευκτη, οδηγώντας την το 1969 με μαθηματική ακρίβεια, στην ουρά του βαθμολογικού πίνακα…

Η πτώση θα ήταν αναπόφευκτη αν οι πολιτικές συνθήκες της εποχής και το γεγονός ότι ομάδες ισχυρών ανδρών βρισκόταν στην ίδια δυσχερή θέση, δεν έφερναν μια αύξηση των δύο ομίλων σε τρεις κι ως εκ τούτου την παραμονή της ΑΕΛ, των Χανίων και του Ιωνικού στην Β’ Εθνική, ελέω Ασλανίδη.

Ωστόσο, το ταρακούνημα που υπέστησαν τα θεμέλια της ομάδας ήταν τέτοιο, που αφύπνισε αρκετούς από τους παράγοντες κι επέφερε μια στοιχειώδη συσπείρωση, μ’ αποτέλεσμα να μην απειληθεί τουλάχιστον στο εξής η θέση της στην κατηγορία…

Μάλιστα, με την είσοδο στην δεκαετία του ’70, την εμφάνιση στο διοικητικό προσκήνιο της οικογένειας Καντώνια και την αλλαγή φρουράς στο έμψυχο υλικό,  με τον ερχομό κάποιων έμπειρων μη Λαρισαίων παικτών όπως ο Σημαντήρης κι αργότερα ο Κυζίρογλου, ο Χαριτίδης ή ο Νικηφοράκης, που πλαισίωσαν το ταλέντο του Λάκη Παγκαρλιώτα και της παρέας του, ο άνεμος άρχισε να γίνεται πάλι ούριος και η ΑΕΛ πρωταγωνίστρια…

Έτσι το νήμα της ιστορίας μας οδηγεί αισίως στην 25η Ιουνίου 1972 και στον ιστορικό αγώνα των Σερρών, που έδωσε την καλύτερη αφορμή στον Ασλανίδη για να πάρει πίσω τα …δανεικά και ν’ αφήσει τον διαιτητή, τους γηπεδούχους και τα δήθεν ανεξάρτητα αρμόδια όργανα του ποδοσφαίρου, να δράσουν ανεξέλεγκτα προκειμένου να εξασφαλίσουν το τελικό 1 – 1 και την άνοδο του Πανσερραϊκού, αντί της ΑΕΛ, στην Α’ Εθνική.

Τότε, η εξόρμηση 3.000 Λαρισαίων στην μακεδονική πόλη θεωρήθηκε σταθμός κι αν το αποτέλεσμα δεν τους αποζημίωσε άμεσα, κανείς δεν πτοήθηκε. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι… Μοιραία λοιπόν, ό, τι δεν κατάφερε τότε η ομάδα του Κώστα Πολυχρονίου, το κατάφερε έναν χρόνο μετά η ΑΕΛ του Στέφαν Καραμφίλοβιτς…

Η πρώτη άνοδος

Μια σεζόν, που ξεκίνησε με πρόεδρο τον Αντώνη Καντώνια, συνεχίσθηκε με τον Μιχάλη Κίττα και κατέληξε με επικεφαλής τον δήμαρχο Μεσσήνη, έμελλε να είναι η κορυφαία – μέχρι τότε – για τους «βυσσινί», οι οποίοι στο κλείσιμό της πανηγύρισαν επιτέλους την πολυπόθητη άνοδο.

Ήταν η χρονιά που πέταξε από την Αργεντινή και προσγειώθηκε στο Αλκαζάρ η παρέα του Οράσιο Μοράλες και του Χιλ, του Βαγιέχο, του αδικοχαμένου Ντάους και του Καβόλι, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε αγωνισθεί με τη φανέλα της Ιντεπεντιέντε κόντρα στη Μίλαν για το Διηπειρωτικό Κύπελλο!

Ήταν επίσης η χρονιά που πολιτογραφήθηκε Λαρισαίος ο Μανώλης Ρακιτζόγλου, ενώ ο Μίλτος Σεϊταρίδης ακολούθησε τα χνάρια της υπόλοιπης οικογένειας, για να συναντήσει στην Λάρισα τον μικρό αδελφό του Δημήτρη κι όλοι μαζί την αναπόφευκτη επιτυχία.

Στις 23 Ιουνίου του 1973 σ’ ένα κατάμεστο Αλκαζάρ η ΑΕΛ κερδίζει με χαρακτηριστική ευκολία την Καλλιθέα με 3-0 και σφραγίζει και τυπικά την άνοδό της στην Α’ Εθνική κατηγορία τερματίζοντας πρώτη με 98 βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη Αναγέννηση Καρδίτσας που τερμάτισε με 89 βαθμούς. Τα τέρματα της ΑΕΛ πετυχαίνουν ο Παγκαρλιώτας στο 16′, ο Δ. Σεϊταρίδης στο 38′ και ο Χαριτίδης στο 80′. Η ΑΕΛ παρατάχθηκε στο γήπεδο με την παρακάτω σύνθεση: Σιαβάλας, Σημαντήρης, Σεϊταρίδης Μ., Χιλ, Κυζίρογλου, Μπούτος, Χαριτίδης, Καβόλι, Ρακιντζόγλου, Σεϊταρίδης και Παγκαρλιώτας. Μετά το τέλος του αγώνα καταχειροκροτούμενοι οι παίκτες κάνουν το γύρο του θριάμβου και ακολουθούν εορταστικές εκδηλώσεις.

Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν 9 χρόνια από τη μέρα που γεννήθηκε στις καρδιές των Λαρισαίων. Η ΑΕΛ ξεκινούσε την σεζόν 1973 – 74 στην Α’ Εθνική, με τον ενθουσιασμό της νεοφώτιστης, αλλά και σαφώς ικανό έμψυχο υλικό, μπολιασμένο από το ταλέντο και την ποιότητα παικτών όπως ο Κυριακίδης, ο Μαντζουράκης και ο Δράμαλης, με στόχο την παραμονή κατηγορία.

Η συνολική πορεία βασίσθηκε στην δύναμη της έδρας και η τελική 9η θέση κρίνεται άκρως επιτυχημένη, δεδομένου ότι μεσολάβησε και η υποχρεωτική αντικατάσταση του προπονητή Καραμφίλοβιτς – του οποίου έληξε η άδεια παραμονής στην χώρα μας και δεν ανανεώθηκε για… πολιτικούς λόγους – με τον Βούλγαρο, Ιβάν Κότσεφ.

Ωστόσο, μια ομάδα που χτίσθηκε πάνω σε λεγεωνάριους, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει την οικονομική της ευρωστία και τη στέρεη αγωνιστική της βάση, δεν ήταν δυνατόν να έχει μεγάλο χρονικό ορίζοντα εξέλιξης. Έτσι, από την επόμενη κιόλας χρονιά άρχισαν τα προβλήματα, τα οποία επέφεραν αναταραχή, βιαστικές επιλογές, κρίσεις και συχνές ανακατατάξεις σε όλους τους τομείς.

Μοιραία, λοιπόν, ο υποβιβασμός δεν αποφεύχθηκε και η ΑΕΛ το καλοκαίρι του ’75 επέστρεψε στην Β’ Εθνική. Τότε, έγινε το πρώτο ξεκαθάρισμα και δειλά – δειλά, αφού δεν ήταν εφικτή η άμεση επάνοδος, ξεκίνησε η αναδημιουργία της ομάδας στηριζόμενη κυρίως σε Λαρισαίους παίκτες. Οι πιο έμπειροι Σιαβάλας, Μπούτος, Λέλλης,  Στεργιάδης και Αργυρούλης αποτέλεσαν τον κορμό πάνω στον οποίο, όσο περνούσε ο χρόνος, άρχισαν να ξεπετάγονται τα …κλαριά, που επρόκειτο να «ανθίσουν» στην συνέχεια την ποδοσφαιρική Λάρισα.

Βέβαια, η μεγάλη τομή από τον πρόεδρο Ηλία Κελεσίδη και τους συνεργάτες του στην διοίκηση, έγινε έναν χρόνο αργότερα, όταν αποφάσισαν να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα η σπουδαία τότε β’ ομάδα της ΑΕΛ και να αποκτηθούν όλα τα ταλέντα που κατά γενική ομολογία ξεχώριζαν στο Νομό. Έτσι, στις 26/5/77 που σε φιλικό κόντρα στην ΑΕΚ, έγινε στο Αλκαζάρ το πρώτο ματς υπό το φως των προβολέων, η ΑΕΛ παρατάχθηκε με τον Αναγνώστου, τον Μουσούρη κι εννέα Λαρισαίους ποδοσφαιριστές στην αρχική της σύνθεση. Ανάμεσα τους, άγνωστοι τότε, ο Παραφέστας, ο Βαλαώρας, ο Κουκουλίτσιος και ο Ανδρεούδης…

Η αρχή της χρυσής περιόδου

Κι όμως, η διοικητική σταθερότητα που επέφερε η ανάληψη της προεδρίας από τον Σταύρο Τουρλακόπουλο και η ανάδειξη του Αντώνη Καντώνια σε επίτιμο πρόεδρο, η παρουσία νιάτων και ταλέντου στον αγωνιστικό χώρο και η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας αρχικά από τον Παύλο Γρηγοριάδη και στην πορεία από τον Γιάννη Ζαφειρόπουλο, οι οποίοι προφανώς ασπάστηκαν και υπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία, έφεραν – ανέλπιστα για πολλούς – άμεσα και εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Επρόκειτο αναμφισβήτητα για ένα υγιέστατο σύνολο παραγόντων και ποδοσφαιριστών, τους οποίους ένωνε ο κοινός στόχος και το όραμα ολόκληρης της πόλης, για την δημιουργία μιας ομάδας-πρότυπο. Εκείνο το καλοκαίρι, του ’77, μεταξύ άλλων νεαρών ντύνεται στα βυσσινί και ο Δημήτρης Μουσιάρης, ενώ υπογράφει επίσημα και ο Γιάννης Βαλαώρας… Οι δύο τους, μαζί με τον Κουκουλίτσιο αλλά και τον Σελιώνη, δεν άργησαν να γίνουν στελέχη των «μικρών» Εθνικών ομάδων, προκαλώντας συζητήσεις και θαυμασμό σε όλη την Ελλάδα με τον …καλπασμό τους και καλπασμό ολόκληρης της ΑΕΛ.

Στις 18 Ιουνίου του 1978 η ΑΕΛ μπροστά σε χιλιάδες εκδρομείς οπαδούς της, θριαμβεύει στο γήπεδο της Νέας Ευκαρπίας επί του Μακεδονικού με 4-1 και τερματίζει πρώτη με 59 βαθμούς μπροστά από τον Ολυμπιακό Βόλου που συγκέντρωσε τελικά 57 βαθμούς, εξασφαλίζοντας παράλληλα την επάνοδό της στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου ως πρωταθλήτρια του Βορείου Ομίλου της Β’ Εθνικής. Τα τέρματα της ΑΕΛ πέτυχαν οι Κουκουλίτσιος στο 17′ και το 60′, ο Βαλαώρας στο 31′ και ο Λιάπης στο 87′. Η ΑΕΛ παρατάχθηκε στο γήπεδο με την παρακάτω σύνθεση: Μπουντόλος, Παραφέστας, Σελιώνης, Δράμαλης, Αργυρούλης, Κουμαριάς (63′ Μαντζουράκης), Κουκουλίτσιος, Ανδρεούδης, Λιάπης, Μουσιάρης, Βαλαώρας (61′ Ράμμος). Την αποστολή της ΑΕΛ υποδέχτηκαν στη θεσσαλική πρωτεύουσα χιλιάδες Λαρισαίοι, ενώ το πανηγύρι της ανόδου συνεχίστηκε σε ολόκληρη την πόλη όλο το βράδυ. Συνοπτικά η περίοδος 1977-78 ολοκλήρωσε το έργο της προηγούμενης περιόδου όταν η ΑΕΛ είχε τερματίσει στην τρίτη θέση με 46 βαθμούς. Ο ισορροπημένος συνδυασμός έμπειρων και ταλαντούχων παικτών κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα ισχυρή, που έδειξε τις διαθέσεις της από τις πρώτες αγωνιστικές.

Η ΑΕΛ επανήλθε πανηγυρικά στην Α’ Εθνική και πλέον, οι στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε αυτό το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, αποτέλεσαν εγγύηση για μια 15ετία καθιέρωσης και καταξίωσης που ακολούθησε…

1979 – 1996: Η χρυσή δεκαετία και η πτώση

Η πετυχημένη πολιτική των προσεγμένων επιλογών λίγων έμπειρων και πολλών νεαρών ταλαντούχων παικτών συνεχίσθηκε και η ΑΕΛ όχι μόνο δεν κινδύνευσε, αλλά άρχισε σιγά – σιγά να χτίζει ένα λαμπρό μέλλον, πετυχαίνοντας συχνά αποτελέσματα που «φώναζαν» πως κάτι σπουδαίο γίνεται στον κάμπο, με λογική συνέπεια το ενδιαφέρον που εκδήλωναν οι μεγάλοι σύλλογοι της χώρας για τα ταλέντα της.

Ωστόσο, στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής που διατηρήθηκε από όλες τις διοικήσεις τη δεκαετία του ‘80, έγινε σωστή και συνετή διαχείριση του έμψυχου υλικού, το οποίο προοδευτικά φρόντισαν να καλλιεργήσουν προπονητές όπως ο Μίλαν Ρίμπαρ, ο Πολυχρονίου κι αργότερα ο Αντώνης Γεωργιάδης. Ακόμη κι αν επιλεκτικά αποχωρούσαν κάποιοι παίκτες από το Αλκαζάρ, ήταν βέβαιο ότι υπήρχε ο αντικαταστάτης τους.

Έτσι, ενώ η ομάδα άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό από την αρχή μέχρι το τέλος της δεκαετίας, στην συνείδηση του κόσμου έχει παραμείνει ως μια και ενιαία εποχή. Ήταν η εποχή της ΑΕΛ ή καλύτερα της ΠΑΕ ΑΕΛ, αφού το καλοκαίρι του ’79 αποφασίσθηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο να οργανωθεί πάνω σε επαγγελματική βάση.

Ο αείμνηστος Αντώνης Καντώνιας, προβάλλοντας το κύρος και την ισχύ του ομίλου «Βιοκαρπέτ», ήταν αυτός που κατάφερε να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της ΠΑΕ, με όπλα την υποδειγματική οργάνωση και την χάραξη σαφέστατης στρατηγικής που στόχο είχε να φτάσει την ΑΕΛ ψηλά.

Λόγοι υγείας δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει από την προεδρία της προσωρινής επιτροπής στην προεδρία και της πρώτης διοίκησης, την οποία ανέλαβε ο Σίμος Παλαιοχωρλίδης. Όμως, είχε ήδη προλάβει να φυτέψει τους σπόρους, που λίγα χρόνια αργότερα επρόκειτο να αποδώσουν καρπούς.

Θρήνος για τους Δημήτρηδες

Δυστυχώς, η απόδειξη της ισχύος του αγωνιστικού και οργανωτικού έργου που είχε επιτευχθεί στην ΑΕΛ, ήρθε με τον τραγικότερο τρόπο, στις 6 του Σεπτέμβρη, όταν οι αγαπημένοι Δημήτρηδες ολόκληρης της Λάρισας, ο Κουκουλίτσιος και ο Μουσιάρης, έπεσαν θύματα τροχαίου δυστυχήματος επιστρέφοντας από προπόνηση της Εθνικής Ελπίδων.

Κι όμως, ακόμη κανείς δεν τους έχει ξεχάσει, ίσως γιατί φρόντισε γι’ αυτό ο τρίτος της τότε παρέας, ο Γιάννης Βαλαώρας, ο οποίος αφού επιβίωσε του δυστυχήματος και ξεπέρασε το σοκ, βάλθηκε ν’ αγωνίζεται και για τους τρεις, όντας ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ‘80 … Ωστόσο, ποτέ δεν έπαψε να πλανάται το ερώτημα: Τι σπουδαιότερο θα μπορούσε άραγε να καταφέρει εκείνη η ΑΕΛ, αν η μεγαλύτερή της ποδοσφαιρική επένδυση, τα δύο αυτά καμάρια της, δεν έσβηναν τόσο πρόωρα στην άσφαλτο;

Το σύνθημα «ζουν – ζουν αυτοί μας οδηγούν» δονούσε από τότε την ατμόσφαιρα του Αλκαζάρ, η τεράστια πινακίδα της κερκίδας των «Ιερολοχιτών» ανυψώθηκε στην Θύρα 10, το πάθος στον κόσμο και τους υπόλοιπους παίκτες περίσσευε κι όλοι μαζί κατάφεραν ακόμη και κόντρα σ’ αυτή η φοβερή απώλεια, τους κακούς οιωνούς και τα χτυπήματα της μοίρας, να κρατήσουν την ομάδα όρθια.

Ο πρώτος τελικός

Το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω… Με σταθερή διοίκηση, νέα πρόσωπα στο ρόστερ, τον Μαλουμίδη, τον Γκαλίτσιο, τον Γκόλαντα και προοδευτικά τον Βουτυρίτσα με τον Μητσιμπόνα και την έλευση στην τεχνική ηγεσία του Αντώνη Γεωργιάδη, η ΑΕΛ άρχιζε να δείχνει τα… δόντια της στους «μεγάλους» και να γράφει σελίδες δόξας.

Καλύτερη ομάδα της Περιφέρειας τη σεζόν 1980-81 και διεκδίκηση της εξόδου στο ΟΥΕΦΑ την τελευταία αγωνιστική… Συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου το καλοκαίρι του ’82, για πρώτη φορά στην ιστορία της, και άδικη ήττα 1–0 από τον ΠΑΟ στη Ν.Φιλαδέλφεια. Οι «πράσινοι» πετυχαίνουν τη διεξαγωγή του τελικού πριν την λήξη του πρωταθλήματος και το μπαράζ με τον Ολυμπιακό, έχοντας τη βεβαιότητα ότι θα εξασφάλιζαν εκ προοιμίου έναν τίτλο και τα σφυρίγματα του αείμνηστου Αντώνη Βασσάρα λειτουργούν καταλυτικά για τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Σε εκείνον τον ιστορικό πρώτο τελικό η ΑΕΛ παρατάχθηκε με την ακόλουθη σύνθεση: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Αργυρούλης, Δράμαλης (82′ Βουτυρίτσας), Μαλουμίδης, Γκόλαντας, Κουτάς (82′ Μητσιμπόνας), Ανδρεούδης, Βαλαώρας.

Οι «βυσσινί» δεν πτοήθηκαν… Κράτησαν τον θαυμασμό, την αναγνώριση και το χειροκρότημα του απλού κόσμου, ο οποίος υποκλίθηκε μπροστά τους, όταν την αμέσως επόμενη σεζόν έφτασαν να διεκδικούν ακόμη και τον τίτλο, μετά τη νίκη του β’ γύρου στο Στάδιο Καραϊσκάκη, στο ντέρμπι …κορυφής με τον Ολυμπιακό.

Και η 2η θέση όμως συνιστούσε την απόλυτη καταξίωση των παιδιών του Γιάτσεκ Γκμοχ, ο οποίος αμφισβητήθηκε μεν έντονα για το μέτριο ξεκίνημα της ομάδας στο πρωτάθλημα, αλλά στηρίχθηκε αποφασιστικά από την διοίκηση του Αδάμου Τσιάχα και του Ομίλου, στη δύσκολη περίοδο.

«Μικρό Αμβούργο»

Η παρακαταθήκη που άφησε εκείνη η σεζόν στο έμψυχο υλικό, ήταν ένας αμυντικός ογκόλιθος που άκουγε στο όνομα Γιώργος Μητσιμπόνας, ένας φορ στο πρόσωπο του Μιχάλη Ζιώγα, που ήξερε όσο κανείς άλλος να βρίσκεται την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση μέσα στην περιοχή και φυσικά έναν προπονητή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, που δεν ήταν άλλος από τον Πολωνό διεθνή, Κάζιμιρ Κμιέτσικ.

Η ομάδα της περιόδου ‘82-83 απέδωσε μοντέρνο, γρήγορο και περίτεχνο ποδόσφαιρο και δίκαια κέρδισε την προσωνυμίo “μικρό Αμβούργο”. Η πρώτη της έξοδος στην Ευρώπη ήταν η ουσιαστική επιβράβευση και δικαίωση μιας προσπάθειας που κράτησε αρκετά χρόνια, έστω κι αν η ΑΕΛ δεν κατάφερε εν τέλει να ξεπεράσει το εμπόδιο της – ισχυρής τότε – ουγγρικής Χόνβεντ των μεγάλων Μαγυάρων διεθνών.

Ο Βάλτερ Σκότσικ είχε βρει την ομάδα στρωμένη, αλλά λίγο κουρασμένη. Κι αν στο πρωτάθλημα δεν επέδειξε σταθερή πορεία, δεν παρέλειψε να δηλώσει παρούσα σ’ έναν ακόμη τελικό Κυπέλλου. Αντίπαλος στις 6 Ιουνίου του ’84 πάλι ο Παναθηναϊκός, αυτή τη φορά στο ΟΑΚΑ, το οποίο χρησιμοποιούσε εκείνη την εποχή ως έδρα. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τη μέτρια εμφάνιση της ΑΕΛ, που προφανώς δικαιολογείται από την ένταση της μάχης του προημιτελικού με τον Ηρακλή – που διεξήχθη μόλις 3 ημέρες νωρίτερα! – και την απώλεια του τιμωρημένου Βαλαώρα, έφερε την φυσιολογική ήττα με 2–0, αφήνοντας στους Λαρισαίους μια πικρία, την οποία μετρίαζε η έξοδος στο Κύπελλο Κυπελλούχων, από τη στιγμή που οι «πράσινοι» κατακτούσαν το νταμπλ.

Τρία μέτωπα λοιπόν και πάλι για τους «βυσσινί»; Γιατί όχι… Διέθεταν πλέον μια ώριμη ομάδα και μπορούσαν να αντεπεξέλθουν, όπως δικαίως πίστευε και η διοίκηση Κώστα Σαμαρά και ο Αντρέϊ Στρεϊλάου, που έφερε μαζί του από την Πολωνία κι ένα γνήσιο ποδοσφαιρικό «άτι» ονόματι Κριστόφ Ανταμτσικ.

Η συμμετοχή της ΑΕΛ στο Κύπελλο Κυπελλούχων την περίοδο 1984-1985 ήταν εντυπωσιακή και έβαλε για τα καλά το όνομα της Θεσσαλικής ομάδας στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Οι «βυσσινί» έφτασαν μέχρι τους «8», όπου αποκλείστηκαν σε δύο συγκλονιστικούς προημιτελικούς από τους Σοβιετικούς της Ντιναμό.

Η μοναδική, όμως, διάκριση της ΑΕΛ στο θεσμό του Κυπέλλου Κυπελλούχων  εκείνη τη σεζόν έκανε μεγάλη αίσθηση κι έδειξε πως η μεγάλη αυτή ομάδα ήταν ικανή για ακόμα σημαντικότερες επιτυχίες…

Η ομάδα εκείνη, όμως, που για πολλούς απέδωσε το καλύτερο ποδόσφαιρο που παρουσίασε ποτέ η ΑΕΛ, ήταν ασταμάτητη κι αποφασισμένη να κάνει επιτέλους την υπέρβαση και να φτάσει σ’ έναν τίτλο. Τον τίτλο αυτό δεν μπόρεσε να της τον δώσει το πρωτάθλημα, παρότι η επίθεσή της σημείωσε ρεκόρ παραγωγικότητας σε μια σεζόν, της τον έδωσε όμως το Κύπελλο, στον τελικό του οποίου προκρίθηκε για τρίτη και …φαρμακερή φορά.

Το πρώτο Κύπελλο

Ο τελικός με αντίπαλο τον πρωταθλητή τότε ΠΑΟΚ, έχει καταγραφεί ως μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις στην ιστορία της ΑΕΛ. Οι «βυσσινί» έπαιξαν ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και συντρίβοντας με 4-1 τους «Θεσσαλονικείς», έφτασαν στον πρώτο τους τίτλο. Ωστόσο, στον πρόλογο εκείνου του αγώνα ένα κοινό σημείο …ένωνε τους δύο αντιπάλους… ΑΕΛ και ΠΑΟΚ παρατάχθηκαν ενώπιον του διαιτητή Μάκη Γερμανάκου χωρίς δύο βασικά τους στελέχη, τον αριστερό οπισθοφύλακα Νίκο Πατσιαβούρα οι μεν και τον αρχισκόρερ του Χρήστο Δημόπουλο οι δε, αφού αμφότεροι είχαν συμφωνήσει ήδη για την μεταπήδησή τους στον Παναθηναϊκό!

Σε ότι αφορά στο αγωνιστικό μέρος, ενώπιον 30.000 μοιρασμένων φιλάθλων, η ΑΕΛ φάνηκε να έχει το πάνω χέρι από την αρχή, αλλά κυριάρχησε πλήρως από το 19’ όταν αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη ο Βασιλάκος (χτύπησε εκτός φάσης τον Ανταμτσικ) κι έφτασε στο πρώτο γκολ στο 39’ με τον Ζιώγα, έπειτα από επέλαση του Πολωνού στράϊκερ. Μάλιστα, με το …καλημέρα της επανάληψης, ο Κμίετσικ έγραψε με άψογο πλασέ το 2–0 και παρότι ο «δικέφαλος» μείωσε στο 55’ με τον Σκαρτάδο, οι παίκτες του Αντρέι Στρεϊλάου δεν πτοήθηκαν κι έδωσαν τις χαριστικές βολές στο 73’ με τον Ζιώγα και στο 75’ με τον Βαλαώρα, διδάσκοντας μοντέρνο ποδόσφαιρο και δημιουργώντας παράλληλα σωρεία χαμένων ευκαιριών για ένα σκορ – μαμούθ. Οι παίκτες που οδήγησαν την ΑΕΛ στον πρώτο τίτλο της ιστορίας της ήταν οι: Πλίτσης, Παραφέστας, Κολομητρούσης, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Κμίετσικ, Ανταμτσικ, Ανδρεούδης (87’ Τσιώλης), Βαλαώρας.

Πάνω σε άμαξα και με πομπή εκατοντάδων αυτοκινήτων μπήκε την επομένη στην Λάρισα το τρόπαιο που σήκωσε πρώτος το προηγούμενο βράδυ ο αρχηγός Τάκης Παραφέστας.

Με άλλον αέρα πλέον η ΑΕΛ, ρίχνεται φιλόδοξη στις μάχες που την περίμεναν σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά δεν τα κατάφερε, παρότι αντιμετώπισε στα ίσα την περίφημη Σαμπντόρια εκείνης της εποχής και για σχεδόν ένα γύρο περιλαμβάνονταν στο γκρουπ των πρωτοπόρων του πρωταθλήματος.

Ίσως να κουράστηκε, ίσως πάλι να της στοίχισε τόσο πολύ η φυγή του μαέστρου της, του αγαπημένου «Κάζιο», για τους Κίκερς Στουτγκάρδης… Ο συμπατριώτης του Γιάνους Κούπτσεβιτς, που τον αντικατέστησε, παρότι προερχόταν από την καλύτερη ενδεκάδα του προ τριετίας Μουντιάλ της Ισπανίας, είχε προβλήματα τραυματισμών και δεν βοήθησε όσο μπορούσε.

Και να μην ξεχνιόμαστε… Εκείνη την περίοδο, στην κατάληξη ενός μεταγραφικού θρίλερ, αποκτήθηκε από τον Τοξότη και ντύθηκε στα βυσσινί, κάνοντας τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, ο μετέπειτα αποκαλούμενος «μάγος», Βασίλης Καραπιάλης.

Η δική του καθιέρωση, μαζί με δύο – τρία ακόμη σημαντικά γεγονότα, χρωμάτισαν την επόμενη χρονιά, την πλέον αδιάφορη αγωνιστικά για την ΑΕΛ εκείνης της δεκαετίας. Η ανάληψη της διοίκησης από τον Στέλιο Καντώνια και η επιστροφή του Γιάτσεκ Γκμοχ αποτέλεσαν τις εγγυήσεις για την μεγάλη αντεπίθεση της νέας περιόδου.

Κανένα χρώμα, όμως, δεν ήταν δυνατότερο από το μαύρο του πένθους, με το οποίο σκέπασε τον λαρισινό ουρανό η εγκληματική ενέργεια οπαδού του ΠΑΟΚ, ο οποίος εκτοξεύοντας φωτοβολίδα προς την θύρα των Λαρισαίων, ξάπλωσε νεκρό στις κερκίδες του Αλκαζάρ τον ανυποψίαστο καθηγητή Χαράλαμπο Μπλιώνα.

Εκείνη την ημέρα, στις 26 Οκτωβρίου του 1986, γράφτηκε μια από τις θλιβερότερες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου κι όσο κι αν τίποτα σπουδαιότερο δεν υπάρχει από την απώλεια μιας ζωής, μπορούμε απερίφραστα να πούμε ότι μόλις έναν χρόνο μετά, το ίδιο ελληνικό ποδόσφαιρο γνώρισε την ενδοξότερη στιγμή του, στέφοντας «βασίλισσά» του την μοναδική ομάδα της Περιφέρειας που κάθισε ποτέ στον θρόνο.

Η «επανάσταση» του ‘88

Και πάλι όμως, ο δρόμος ως εκεί, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα… Η μη ανανέωση των συμβολαίων Παραφέστα κι Ανδρεούδη το καλοκαίρι και η παραχώρηση του Πλίτση στον Ολυμπιακό τον Δεκέμβριο, δεν ήταν επιλογές που χαιρετίστηκαν με ικανοποίηση από τον κόσμο, αλλά η επιτυχημένη πορεία της ομάδας σε συνδυασμό με την ανατολή του άστρου του Καραπιάλη, περιόρισαν στο ελάχιστο κάθε διάθεση αντιπολίτευσης.

Όταν μάλιστα στις 16 Μαρτίου του ’88 ανακοινώθηκε από τον αθλητικό δικαστή απόφαση αφαίρεσης 4 βαθμών από την ΑΕΛ λόγω της περίφημης υπόθεσης ντόπινγκ του Βούλγαρου επιθετικού με την πολύ μικρή συμμετοχή, Γκιόργκι Τσίγκοφ, η Λάρισα έγινε μια γροθιά και σε χρόνο μηδέν έκοψε την Ελλάδα στα δύο, διεκδικώντας το δίκιο της κι ότι είχε κατακτήσει ως τότε μέσα στα γήπεδα.

Τα οδοφράγματα στην εθνική οδό κράτησαν 5 ολόκληρες μέρες, ώσπου με παρέμβαση της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού πάρθηκε μια γενναία απόφαση για την αποκατάσταση της τάξης, με την αλλαγή του επίμαχου άρθρου. Από τις 21 Μαρτίου του ’88 οι ομάδες έπαψαν να θεωρούνται συνυπεύθυνες για κάθε πιθανό ντοπάρισμα αθλητή τους.

Η ΑΕΛ όμως, ήταν κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για το… ψυχολογικό ντοπάρισμα του κόσμου της, που την βοήθησε στη συνέχεια να ξεπεράσει την αμφισβήτηση και το άγχος και να φτάσει περήφανη στο 87ο λεπτό της προτελευταίας αγωνιστικής, όταν εκείνο το απίστευτο βολ πλανέ του Μητσιμπόνα «ξάπλωνε» στο χόρτο τους παίκτες του Ηρακλή κι εκτόξευε στο διάστημα τον ενθουσιασμό του πλήθους.

Πρωτομαγιά του 1988… Ένας Θεός ξέρει πως χώρεσε τόσος κόσμος εκείνη την ημέρα στο Αλκαζάρ… Λες και ήταν εκεί όλη η Λάρισα, η οποία ξενύχτησε έπειτα για μέρες, γλεντώντας και πανηγυρίζοντας αυτόν τον ανεπανάληπτο άθλο.

Η αντίστροφη μέτρηση

Κάπου εκεί άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση… Η ΑΕΛ είχε βγάλει την ανηφόρα, έφτασε στην κορυφή κι έπρεπε ν’ αρχίσει να κατηφορίζει… Ο κύκλος μιας μεγάλης ομάδας είχε κλείσει! Ισως αν η Ξαμάξ δεν γύριζε το ματς του Νοσατέλ και δεν το έστελνε με 2–1 στην παράταση και στην άτυχη για τους «βυσσινί» διαδικασία των πέναλτι, το Κύπελλο Πρωταθλητριών να κρατούσε κι αυτό το όνομα της ΑΕΛ στα κατάστιχά του, εκεί που «βασιλεύει», όμως, έτσι κι αλλιώς το καταπληκτικό γκολ του Καραπιάλη με το οποίο άνοιξε το σκορ του επαναληπτικού της Ελβετίας.

Αυτή ήταν και η τελευταία ευρωπαϊκή παρουσία της ΑΕΛ, που ακόμη πίστευε ότι μπορούσε να μείνει στο προσκήνιο… Το δυστύχημα ήταν εκείνοι που θαμπωμένοι από τον ενθουσιασμό των στιγμών, πίστεψαν ότι η ομάδα μπορούσε ν’ ανέβει ακόμη ψηλότερα και σύντομα απαίτησαν την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Από εκεί και πέρα παίκτες έφευγαν κι έρχονταν, διοικήσεις άλλαζαν χωρίς προγραμματισμό κι ανεξάρτητα από τις προθέσεις του καθενός, γεγονός είναι πως η ΑΕΛ έχασε σταδιακά την αξιοπιστία της εντός κι εκτός γηπέδων και μοιραία οδηγήθηκε οκτώ χρόνια μετά, Μάη του ’96, στον υποβιβασμό, τον οποίο είχε γλιτώσει το ’91, χάρη στον καταπληκτικό β’ γύρο που έκανε.

Γενικότερα, παρότι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως ο επίσης αδικοχαμένος Λευτέρης Μήλος, ο Στέφαν Στόικα, ο Πάολο Ντα Σίλβα κι ο Βαγγέλης Τσουκάλης, φόρεσαν τη φανέλα της και προσπάθησαν να της δώσουν την χαμένη της αίγλη, δεν κατάφεραν τίποτα περισσότερο από κάποια αποτελέσματα – αναλαμπές, σε μια προδιαγραφόμενη καθοδική πορεία, που επισφραγίστηκε με την οδυνηρή επιστροφή στη Β’ Εθνική μετά από 18 ολόκληρα χρόνια.

1997 – 2003: Τα “πέτρινα χρόνια” και η επιστροφή

Το χειρότερο όλων όμως, συνέβη στις 13 Σεπτέμβρη του ’97, όταν σταμάτησε το πέταγμα του «αετού» Γιώργου Μητσιμπόνα. Έστω κι αν δεν ήταν τότε εν ενεργεία παίκτης της (αγωνιζόταν στην ομάδα του Τυρνάβου), η Λάρισα αποχαιρέτισε μαζί του ένα μεγάλο μέρος από το πάθος της για διάκριση και νίκη.

Οι φιλότιμες προσπάθειες ντόπιων παραγόντων να κρατήσουν την ομάδα όρθια στη μετά-Μπατατούδη εποχή δεν ευοδώθηκαν, τα χρέη που στο μεταξύ είχαν συσσωρευτεί βάραιναν στις πλάτες της και κανείς δεν μπόρεσε αυτή τη φορά, το καλοκαίρι του 2001, να την σώσει… Η ΑΕΛ έπεσε για πρώτη φορά στην Γ’ Εθνική, απειλήθηκε ακόμη και με διάλυση, με υποβιβασμό στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα, κι έπρεπε να φτάσει στον πάτο για να σηκώσει πάλι κεφάλι, εκμεταλλευόμενη τον ευεργετικό νόμο περί ειδικής εκκαθάρισης…

Φλερτάροντας με τη Δ’ Εθνική

Κάπου εκεί εμφανίσθηκε στο προσκήνιο ο Νίκος Σωτηρούλης, που συντροφιά με τον αξέχαστο φίλο και συνεργάτη του Γιώργο Κατσογιάννη και την στήριξη των παραγόντων της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, με προεξάρχοντες τους Ηλία Φασούλα και Ζήση Χελιδώνη, πάλεψε τις πρώτες αρνητικές δικαστικές αποφάσεις, άντεξε στο κυνήγι ακόμη και της FIFA και δικαιώθηκε όταν την 7η Μαρτίου 2003 γινόταν ιδιοκτήτης της ομάδας που έναν χρόνο μετά μετονομάσθηκε σε ΠΑΕ ΑΕΛ 1964 και πανηγύριζε την επάνοδό της στην Β’ Εθνική.

Η ΑΕΛ σώθηκε την τελευταία αγωνιστική από πτώση στην Δ’ Εθνική και κατ’ επέκταση διάλυση, την σεζόν 2002–03 (η οποία ξεκίνησε με διοίκηση την Ερασιτεχνική και παίκτες σχεδόν …εθελοντές), την τελευταία μάλιστα αγωνιστική (φυσικά, ο καθοριστικότερος και συγκλονιστικότερος αγώνας της ιστορίας ήταν εκείνος που είχε προηγηθεί στα Χανιά, όπου οι «βυσσινί απέσπασαν ηρωική ισοπαλία 3 – 3 κι έμειναν ζωντανοί, καταδικάζοντας τους γηπεδούχους).

Η νέα περίοδος ξεκίνησε λοιπόν με άλλη δυναμική και στόχο την άνοδο, η οποία και επετεύχθη μετά από εξοντωτική κούρσα 38 αγωνιστικών… Στις 30/5/04 στο Αλκαζάρ,  η ΑΕΛ σφράγισε την 2η θέση και το εισιτήριο για την μεγαλύτερη κατηγορία (που ουσιαστικά είχε εξασφαλίσει από τη νίκη 1 – 0 στους Λύκους μια αγωνιστική πριν), συντρίβοντας με 5 – 1 τον ήδη «καταδικασμένο» Ποντιακό Ν. Σάντας, ενώ η ιαχή «…Ξαναρχόμαστε» δονούσε το κατάμεστο Αλκαζάρ…

Με προπονητή τον Τάκη Παραφέστα, με ποδοσφαιριστές όπως οι Κατσάρας, Ζιάγκας, Κυπαρίσσης, Λεκίδης, Κεχαγιάς, Θεοδοσιάδης, Κοντοδήμος, Λάζορικ, Μποζίλοφ, Κακαζούκης, Καπρινιώτης, Παλαιολόγος, Γρηγορίου, Φλώρος, Παπακώστας και με νέο ξεσηκωμό του κόσμου που ακολουθούσε παντού, η ομάδα έπεισε ότι πραγματικά επιστρέφει… Εκείνος που έφυγε, ήταν ο εμπνευστής και θεμελιωτής αυτής της προσπάθειας, ο Νίκος Σωτηρούλης, που λίγες ημέρες μετά, στα μέσα Ιουνίου, έδωσε την σκυτάλη στο νέο ιδιοκτήτη και πρόεδρο Κώστα Πηλαδάκη. Μια νέα εποχή είχε ήδη ξεκινήσει…

Η νέα εποχή

Κι επειδή η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, η διοίκηση, η τεχνική ηγεσία με επικεφαλής τον Γιώργο Δώνη, οι ποδοσφαιριστές με ουσιαστικό αρχηγό τον Θωμά Κυπαρίσση κι ο ανεπανάληπτος φίλαθλος κόσμος, που προκάλεσε τον θαυμασμό όλης της Ελλάδας, οδήγησαν εκ του ασφαλούς την ΑΕΛ στην Α’ Εθνική, μετά από εννέα χρόνια απουσίας.

Οι 19 (!) μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι του 2004, άλλαξαν άρδην τη σύνθεση του έμψυχου δυναμικού κι ο εξίσου νεαρός και φιλόδοξος προπονητής της ΑΕΛ χρειάστηκε χρόνο για να δώσει στην ομάδα την απαιτούμενη ομοιογένεια. Το μέτριο, λοιπόν, ξεκίνημα αντιμετωπίσθηκε απ’ όλους με υπομονή και ωριμότητα, μ’ αποτέλεσμα να γίνουν οι σωστές διορθωτικές κινήσεις τον Ιανουάριο και η ΑΕΛ να καλπάζει από επιτυχία σε επιτυχία.

Η κατάκτηση της πρώτης θέσης με 58 βαθμούς ήταν η φυσική συνέπεια αυτής της μεγάλης προσπάθειας ομάδας και κόσμου, που πανηγύριζαν την επάνοδο στην Α’ Εθνική μετά από 9 «πέτρινα» χρόνια επί 10 μέρες! Από την Κυριακή 15/5/2005 που αυτή πιστοποιήθηκε στην Καστοριά, παρουσία 4.000 Λαρισαίων φιλάθλων οι οποίοι συνόδευσαν την αποστολή κατά την επιστροφή με κομβόι αυτοκινήτων μήκους 5 χιλιομέτρων κι έκαναν μεταμεσονύκτιο πάρτι στο Αλκαζάρ, ως την Τετάρτη 25/5 και την φιέστα που στήθηκε στο λαρισινό στάδιο για την κατάκτηση του τίτλου μετά τη νίκη επί της Προοδευτικής.

Εκτός των Κυπαρίσση, Παπακώστα, Ζιάγκα, Παλαιολόγου, Φλώρου, Γρηγορίου, που συνέχιζαν από την προηγούμενη σεζόν, ποδοσφαιριστές όπως οι Χριστόπουλος, Κηπουρός, Μπαχράμης, Γκίκας, Στουρνάρας, Φέρστερ, Κατσαρός, Διγκόζης, Τσιάτσιος, Μακρής, Αμπούνα, Νεντέλκοβιτς, Σίσιτς, Πάσιος, Χατζηλιόντας, Γκαλίτσιος και άλλοι, ήρθαν να προσθέσουν τα ονόματά τους στις σημαντικές σελίδες της ιστορίας της ομάδας. Μάλιστα, δίπλα τους στάθηκε από το καλοκαίρι ως τον Δεκέμβριο ο πρώτος Έλληνας εν ενεργεία σκόρερ Αλέξης Αλεξανδρής και στην συνέχεια ένα πολύ μεγάλο όνομα των Ευρωπαϊκών γηπέδων, ο Ρουμάνος διεθνής μέσος Ντένις Σέρμπαν, με θητεία σε πολλές ομάδες, κορυφαία εκ των οποίων υπήρξε η ισπανική Βαλένθια.

Την ίδια σεζόν, παρότι ομάδα Β’ Εθνικής, η ΑΕΛ έφτασε στους «8» του κυπέλλου, έχοντας αποκλείσει κατά σειρά Αχαρναϊκό, Απόλλωνα Αθηνών και την Χαλκηδόνα της Α’ Εθνικής, πριν αποκλεισθεί από την «Ευρωπαία» Ξάνθη, την οποία ωστόσο νίκησε με 1–0 στο πρώτο ματς του Αλκαζάρ, μετατρέποντας τη ρεβάνς σε πραγματικό ντέρμπι. Ήταν ο προάγγελος της μεγάλης επιστροφής…

2004 – 2013: Κύπελλο, Ευρώπη και Γ’ Εθνική

Στην πρώτη χρονιά μετά από την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία η ΑΕΛ έκανε το «μπαμ» φέρνοντας το καλοκαίρι του 2005 στον κάμπο κατευθείαν από τα αγγλικά γήπεδα τον πρωταθλητή Ευρώπης 2004 και άλλοτε αρχηγό της Εθνικής μας, Νίκο Νταμπίζα. Μια κίνηση που θωράκισε αγωνιστικά τους «βυσσινί» στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα ότι η ΑΕΛ δεν επέστρεψε στην Α’ Εθνική απλά για να παραμείνει, αλλά για να πρωταγωνιστήσει.

Μαζί με την ΑΕΛ επέστρεψε στα μεγάλα σαλόνια και ο κόσμος της δίνοντας εντυπωσιακό «παρών» με εκδρομές που θαύμασε ολόκληρη η Ελλάδα. Τούμπα, Καυτανζόγλειο, Παγκρήτιο. Άνετη παραμονή, 8η θέση και ευρωπαϊκή ευκαιρία μέσω Ιντερτότο, εκμεταλλευόμενη την αδυναμία του ΠΑΟΚ να εκπληρώσει τα κριτήρια της UEFA.

Ευρωπαϊκή επιστροφή με τις δύο αναμετρήσεις κόντρα στην τουρκική Καϊσερισπόρ να μην φέρνουν την πολυπόθητη πρόκριση στο Κύπελλο UEFA (ισοπαλία 0-0 εντός, ήττα 2-0 στην Καισαρεία), αλλά να αποτελούν τον οιωνό της μεγάλης ευρωπαϊκής επιστροφής, που επρόκειτο να ολοκληρωθεί έναν χρόνο αργότερα.

Η σεζόν 2006-07 ήταν μια από τις πλέον επιτυχημένες, αλλά ταυτόχρονα μια από τις πλέον αντιφατικές στη σύγχρονη ιστορία της. Από τη μία η ΑΕΛ ανέβαινε στον θρόνο της Κυπελλούχου Ελλάδος, κι από την άλλη φλέρταρε με τον υποβιβασμό, κατορθώνοντας τελικά να εξασφαλίσει την σωτηρία στην τελευταία αγωνιστική.

Κύπελλο ξανά στην Πηνειό

Η 5η Μαϊου του 2007 είναι πλέον το νέο ορόσημο στην ιστορία της ΑΕΛ. Ο Γιώργος Δώνης και οι παίκτες του έφεραν το «Κύπελλο ξανά στον Πηνειό» μετά από 22 ολόκληρα χρόνια, δημιουργώντας ένα νέο σημείο αναφοράς στη λαμπρή πορεία της ομάδας που αποτελεί το οριστικό πιστοποιητικό ότι η ΑΕΛ επέστρεψε στην ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κύπελλο το 1985, Πρωτάθλημα το 1988, Κύπελλο ξανά το 2007 με τον MVP Νίκο Νταμπίζα και τον συναρχηγό, Ζήση Ζιάγκα να σηκώνουν μαζί το 3ο μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της ομάδας. Με το 2-1 επί του Παναθηναϊκό στον τελικό του Πανθεσσαλικού Σταδίου, η ΑΕΛ εξασφάλισε εκτός όλων των άλλων την ευρωπαϊκή συμμετοχή για 2η συνεχή χρονιά, αυτή τη φορά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο Γιόζεφ Κόζλεϊ και ο Ανρί Αντσουέ, πήραν τη σκυτάλη από τους Ζιώγα, Κμίετσικ και Βαλαώρα, υπογράφοντας με δικά τους γκολ – που είχαν ωστόσο, τη σφραγίδα του δημιουργού Γιώργου Φωτάκη – αυτή τη νέα «χρυσή» σελίδα.

Ο Σλοβάκος επιθετικός άνοιξε το σκορ μόλις στο 3ο λεπτό με κεφαλιά μετά από εκτέλεση φάουλ του Καλαματιανού μέσου, ο Παπαδόπουλος ισοφάρισε με πέναλτι που κέρδισε από τον Φέρστερ και εκτέλεσε εύστοχα στο 44ο, όμως, ο Αντσουέ ήταν ο παίκτης που έκρινε τον τελικό. Στο 83ο λεπτό το «Βέλος της Γκαμπόν» ξεχύθηκε στην αντεπίθεση μετά από υποδειγματική βαθιά μπαλιά του Φωτάκη και κεραυνοβόλησε τον Εμπέντε, γράφοντας το 2-1 που έμελλε να είναι και το τελικό σκορ. Το σφύριγμα της λήξης του Κύρου Βασσάρα βρήκε τους περισσότερους από 10.000 φίλους της ΑΕΛ εκστασιασμένους να τραγουδούν «γιατί έχουμε χάσει το μυαλό μας, αυτό το Κύπελλο είναι δικό μας», δίνοντας το έναυσμα για έξαλλους πανηγυρισμούς. Η γιορτή ξεκίνησε στο Πανθεσσαλικό με την απονομή του βαρύτιμου τροπαίου, συνεχίστηκε στο Αλκαζάρ που άνοιξε τις πύλες του για να υποδεχτεί του Κυπελλούχους και ολοκληρώθηκε στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

ΑΕΛ (Δώνης): Κοτσόλης, Γκαλίτσιος, Βενετίδης, Νταμπίζας, Φέρστερ, Μπασιλά, Κλέϊτον (85’ Βάλλας), Διγκόζης, Αλωνεύτης (74’ Καλαντζής), Φωτάκης, Κόζλεϊ (60’ Αντσουέ).

Παναθηναϊκός (Μουνιόθ): Εμπέντε, Βύντρα, Νίλσον (84 Σέριτς), Γκούμας, Μόρις, Λεοντίου, Τζιόλης (85 Μπίστσαν), Νίνης (73 Ρομέρο), Ιβανσιτς, Παπαδόπουλος, Μάντζιος.

Μια εβδομάδα αργότερα οι «βυσσινί» έκαναν τη διαδρομή Παράδεισος-Κόλαση και ξανά Παράδεισος μέσα σε ένα 90λεπτο για να εξασφαλίσουν στο 83ο λεπτό την πολυπόθητη νίκη με 2-1 μέσα στην Καλαμαριά απέναντι στον τοπικό Απόλλωνα, έχοντας στο πλευρό τους τη συγκλονιστική συμπαράσταση περισσότερων από 3.000 φίλων τους και βάζοντας «χάπι εντ» σε μια δύσκολη, όσο και επιτυχημένη χρονιά.

Το ευρωπαϊκό όνειρο

Η νέα σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η ΑΕΛ ως Κυπελλούχος Ελλάδος εκπροσωπεί την χώρα μας στο Κύπελλο UEFA και η κλήρωση φέρνει τον τεχνικό ηγέτη της, Γιώργο Δώνη, αντιμέτωπο με την ομάδα στην οποία ξεκίνησε τη διεθνή ποδοσφαιρική του καριέρα, την αγγλική Μπλάκμπερν Ρόβερς.

Η ΑΕΛ μπαίνει στο α’ προκριματικό γύρο ως το προφανές αουτσάιντερ, όμως, το απόγευμα της 20ης Σεπτεμβρίου του 2007 στο Πανθεσσαλικό – αφού το Αλκαζάρ δεν πληροί τις προδιαγραφές της UEFA – ανατρέπει άρδην τα δεδομένα: 2-0 στο πρώτο ματς, ήττα 2-1 στον επαναληπτικό του «Ίγουντ Παρκ» και περήφανη πρόκριση στη φάση των ομίλων για την οποία μιλάει όλη η Ευρώπη.

Στους «32» η ΑΕΛ αντιμετώπισε πανίσχυρες ομάδες όπως η Έβερτον με τη μεγάλη παράδοση στην Πρέμιερσιπ, η ανερχόμενη Άλκμααρ, η γερμανική Νυρεμβέργη και η μετέπειτα Κυπελλούχος UEFA πανίσχυρη ρωσική Ζενίτ. Βαθμό δεν κατάφερε μαζέψει στους τέσσερις αγώνες, αλλά κέρδισε τον σεβασμό που επιβεβαιώθηκε δια στόματος σπουδαίων Ευρωπαίων προπονητών, τους οποίους η ΑΕΛ βρήκε απέναντί της σε αυτή τη διαδρομή όπως ο Λουίς Φαν Χάαλ και ο Ντικ Άντβοκαατ.

Απελευθερωμένη από το βάρος των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και με τις προσθήκες παικτών παγκόσμιας κλάσης στην επιθετική της γραμμή – Μάτσεϊ Ζουράφσκι και Τουμέρ Μετίν – η ΑΕΛ κάνει πορεία πρωταθλητισμού στον β’ γύρο της Superleague και για ένα γκολ χάνει στην ισοβαθμία με τον Πανιώνιο την 5η θέση που οδηγεί στα πλέι οφ. Ένας γλυκόπικρος επίλογος σε μια από τις πιο επιτυχημένες σεζόν της ιστορίας της.

Επιβεβαιώνοντας τα διαρκώς ανοδικά βήματά της σε όλα τα επίπεδα η ΑΕΛ καταγράφει το 2008-09 μια από τις πιο επιτυχημένες χρονιές στην ιστορία της. Παραμένοντας επί 13 σερί αγώνες αήττητη τερματίζει στην 5η θέση της Super League, εξασφαλίζει την είσοδό της στα πλέι οφ και την ευρωπαϊκή έξοδο (στο UEFA EUROPA LEAGUE) για 3η φορά τα τελευταία 4 χρόνια και για μόλις 3η φορά στην ιστορία της μέσω πρωταθλήματος. Είναι μια χρονιά στην οποία η ΑΕΛ – εκτός των άλλων – κατέρριψε δυο παραδόσεις κερδίζοντας στο Καυτανζόγλειο τον Ηρακλή για πρώτη φορά μετά από το 1982 και τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» μετά από 26 χρόνια.

Η κάθοδος

Από το σημείο εκείνο κι έπειτα ξεκίνησε η καθοδική πορεία, η οποία δύο χρόνια αργότερα επρόκειτο να φέρει ξανά την ΑΕΛ στη δεύτερη κατηγορία. Στοίχισαν οι λαθεμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις αναφορικά με τη στελέχωση του ρόστερ, η αποχώρηση ποδοσφαιριστών που παρείχαν την εγγύηση ενός αξιόλογου και σιχυρού αγωνιστικού κορμού, αλλά πολύ περισσότερο καθοριστικό υπήρξε το ανελέητο κυνηγητό της ομάδας στο κομμάτι της διαιτησίας.

Ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός από την αδύναμη ισλανδική KR εξαιτίας – κυρίως – του λειψού ρόστερ, το καλοκαίρι του 2009 έφερε τα πρώτα σύννεφα. Ο αδόκητος χαμός του Μεξικανού φορ Αντόνιο Ντε Νίγκρις στις 16 Νοεμβρίου σημάδεψε με ανεξίτηλα μαύρα γράμματα εκείνη την περίοδο, στην οποία η ΑΕΛ κατάφερε να κρατήσει την θέση της στην κατηγορία την προτελευταία αγωνιστική, με αλλαγή προπονητή (ο Γιάννης Παπακώστας στη θέση του Μαρίνου Ουζουνίδη) και 5 νίκες στους τελευταίους 7 αγώνες του πρωταθλήματος.

Η προοπτική της εισόδου στο νέο γήπεδο (το AEL FC ARENA) και η αίσθηση ότι το παρολίγον πάθημα της προηγούμενης σεζόν είχε γίνει μάθημα, δημιούργησαν τις προσδοκίες για σπουδαία πράγματα τη σεζόν 2010-11, που συνοδεύτηκαν και από μεγάλες επενδύσεις στο αγωνιστικό τμήμα.

Η μετάβαση από το ιστορικό Στάδιο Αλκαζάρ στην νεόδμητη και υπερσύγχρονη AEL FC ARENA στα τέλη Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου του 2010 δεν έγινε με τρόπο που όλοι προσδοκούσαν και ονειρεύονταν. Δύο ήττες κόντρα σε Πανιώνιο (0-1) και ΠΑΟΚ (1-2) χάλασαν τη γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά ήταν η σκιά της διαιτησίας που προδιέγραφε ένα ζοφερό μέλλον.

Αδικημένοι κατάφωρα σε περισσότερους από μισούς αγώνες του πρωταθλήματος με καταλυτικές αποφάσεις που διαμόρφωσαν σκορ και αποτελέσματα, η ΑΕΛ έδωσε έναν άνισο αγώνα μέχρι το τέλος – αλλάζοντας προπονητή και προσπαθώντας να ενισχύσει το ρόστερ της – αλλά τελικά λύγισε. Κανείς στο ξεκίνημα εκείνης της χρονιάς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η ΑΕΛ με νέο γήπεδο και ρόστερ αστέρων (Νταμπίζας, Βενετίδης, Κουζάν, Κανόμπιο, Μετίν, Ταυλαρίδης) θα τερμάτιζε στην προτελευταία θέση. Όμως, η σκληρή πραγματικότητα υποχρέωνε τους «βυσσινί» σε ένα νέο Γολγοθά, για τον οποίο δεν ήταν υπεύθυνη μόνο η ίδια.

Η αποκάλυψη του σκανδάλου των στημένων αγώνων στις αρχές καλοκαιριού του 2011 αποτέλεσε μόνο ηθική δικαίωση για την ΑΕΛ και τίποτε περισσότερο. Μετά από ένα μπαράζ απροκάλυπτων και σκανδαλωδών αποφάσεων από τα όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου με επιλεκτική εφαρμογή κανονισμών που ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο, η ομάδα – για ακόμη μία φορά αδικημένη – παρέμεινε στη Football League, ενώ η στοιχειώδης αίσθηση επιβολής δικαίου επέβαλλε τουλάχιστον την παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία…

Μετά από 2 άγονα χρόνια (2011-13) στη Football League κι ενώ οι μεγάλες προσπάθειες για επιστροφή στη Super League δεν τελεσφόρησαν, η συσσώρευση χρεών υπέδειξε ουσιαστικά ως λύση-μονόδρομο τον εθελούσιο υποβιβασμό στη Γ’ Εθνική και την επανεκκίνηση, σε όλα τα επίπεδα…

Ευρώπη: Τα μικρά “θαύματα”

H ΑΕΛ έχει τη δική της ξεχωριστή ευρωπαϊκή ιστορία, την πλέον λαμπρή από όλες τις ομάδες της ελληνικής περιφέρειας και σπάνια σε κατορθώματα. Η πρόκριση στους «8», του – πάλαι ποτέ – Κυπέλλου Κυπελλούχωντο ‘84-85 και η συμμετοχή στους ομίλους του Κυπέλλου UEFA τη σεζόν 2007-08 αποτελούν τους κορυφαίους σταθμούς της ευρωπαϊκής της διαδρομής.

H «γλυκόπικρη» πρώτη γεύση

Η ομάδα της περιόδου 82-83 απέδωσε μοντέρνο, γρήγορο και περίτεχνο ποδόσφαιρο και δίκαια κέρδισε την προσωνυμία “μικρό Αμβούργο”. Η πρώτη της έξοδος στην Ευρώπη ήταν η ουσιαστική επιβράβευση και δικαίωση μιας προσπάθειας που κράτησε αρκετά χρόνια. Έτσι, στις 14 Σεπτεμβρίου του ’83 η ουγγρική Χόνβεντ του νεαρού τότε Λάγιος Ντέταρι, του Εστερχάζι, του Νάγκι, του Μπότονι, του Ντάϊκα και των υπολοίπων διεθνών παρατάχθηκε ενώπιον της ΑΕΛ για 90 μαρτυρικά λεπτά, η λήξη των οποίων βρήκε τους Ούγγρους ευχαριστημένους που έφυγαν από το Αλκαζάρ κουβαλώντας την ήττα μόνο με 2 – 0 στις πλάτες τους. Οι πρώτοι που πήραν το ευρωπαϊκό χρίσμα με την βυσσινί φανέλα ήταν οι: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Μαλουμίδης, Χάσενμπουργκ, Ζιώγας (46′ Κμίετσικ), Ανδρεούδης, Βαλαώρας (67′ Γκαμπέτας).

Στον επαναληπτικό περίπου 2.000 οπαδοί της ΑΕΛ ακολούθησαν την ομάδα στην Ουγγαρία με το όνειρο της πρόκρισης στον επόμενο γύρο. Η ομάδα παρατάχθηκε με την παρακάτω σύνθεση: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Μαλουμίδης, Κμίετσικ (50′ Δράμαλης), Χάσενμπουργκ (79′ Ζιώγας), Ανδρεούδης, Βαλαώρας. Η ΑΕΛ αγωνίστηκε με αμυντικογενές σχήμα (επιλογή που τελικά πλήρωσε) και κράτησε ανέπαφη την εστία της στο πρώτο ημίχρονο. Μετά την λανθασμένη αλλαγή του Κμίετσικ με το Δράμαλη, η ομάδα οπισθοχωρεί και δέχεται δύο τέρματα από τον Ντάϊκα στο 53′ και το 71′. Στο 86′ χάνει μοναδική ευκαιρία μες τον Ανδρεούδη να πάρει την πρόκριση κι ο αγώνας οδηγείται στην παράταση. Η ΑΕΛ ξεκινά εντυπωσιακά με ευκαιρίες των Ζιώγα στο 101′ και Βουτυρίτσα-Μαλουμίδη στο 109′. Ενώ όλα δείχνουν ότι ο αγώνας οδηγείται στα πέναλτι, ο Ντάικα σκοράρει ξανά στο 114′ και δίνει την πρόκριση στη Χόνβεντ. Οι «βυσσινί» τελικά ηττήθηκαν με 3 – 0, και για τον αποκλεισμό φταίει όχι μόνο η απειρία τους αλλά και το ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών του πρώτου αγώνα. Ας είναι…

Λίγα… εκατοστά από τους «4» της Ευρώπης

Τρία μέτωπα λοιπόν και πάλι για τους «βυσσινί»; Γιατί όχι… Διέθεταν πλέον μια ώριμη ομάδα και μπορούσαν να αντεπεξέλθουν, όπως δικαίως πίστευε και η διοίκηση Κώστα Σαμαρά και ο Αντρέϊ Στρεϊλάου, που έφερε μαζί του από την Πολωνία κι ένα γνήσιο ποδοσφαιρικό «άτι» ονόματι Κριστόφ Ανταμτσικ.

Η συμμετοχή της ΑΕΛ στο Κύπελλο Κυπελλούχων την περίοδο 1984-1985 ήταν εντυπωσιακή και έβαλε για τα καλά το όνομα της Θεσσαλικής ομάδας στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Οι «βυσσινί» έφτασαν μέχρι τους «8», όπου αποκλείστηκαν σε δύο συγκλονιστικούς προημιτελικούς από τους Σοβιετικούς της Ντιναμό.
Στον Α’ γύρο βρέθηκε στο δρόμο της η ουγγρική Σίοφοκ που αγωνιζόταν στην Β’ κατηγορία της χώρας της. Ο πρώτος αγώνας έγινε στις 19 Σεπτεμβρίου στην Ουγγαρία και έληξε ισόπαλος με σκορ 1-1. Η ΑΕΛ έπαιξε με τους: Πλίτση, Παραφέστα, Πατσιαβούρα, Γκαλίτσιο (33′ Κολομητρούση), Μητσιμπόνα, Βουτυρίτσα, Ζιώγα, Κμίετσικ, Άνταμτσικ, Ανδρεούδη, Βαλαώρα. Η Σίοφοκ ξεκίνησε με πάθος, όμως η ΑΕΛ προηγήθηκε έστω και δύσκολα με τον Κμίετσικ στο 30′. Στο 38′ ο Ζιώγας είχε δοκάρι ενώ στο 50′ ο Κολομητρούσης, στην πρώτη του ευρωπαϊκή συμμετοχή, έχασε καλή ευκαιρία. Στο 69′ ο Βαλαώρας πετυχαίνει το 2-0 και ο ρυθμός του αγώνα πέφτει. Στο 84′ σέντρα του Πατσιαβούρα βρίσκει το δοκάρι, ενώ δύο λεπτά μετά οι Ούγγροι χάνουν μοναδική ευκαιρία να μειώσουν. Έτσι, έστω και χωρίς την μεγάλη εμφάνιση η ΑΕΛ προκρίνεται για πρώτη φορά σε δεύτερο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Η κλήρωση των αγώνων του δευτέρου γύρου του Κυπέλλου Κυπελλούχων φέρνει αντίπαλο της Λαρισινής ομάδας την φημισμένη ελβετική Σερβέτ. Ο πρώτος αγώνας γίνεται στις 24 Οκτωβρίου στο Αλκαζάρ και η ΑΕΛ παρατάχθηκε με την παρακάτω σύνθεση: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Τσιώλης (46′ Ζιώγας), Κμίετσικ (80′ Κυριλλίδης), Άνταμτσικ, Ανδρεούδης, Βαλαώρας. Η θεσσαλική ομάδα ξεκίνησε άσχημα τον αγώνα και σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο είχε μέτρια απόδοση με αποτέλεσμα να προηγηθεί στο σκορ η Σερβέτ με τον Κοχ στο 12′. Όμως το δεύτερο ημίχρονο αποτελεί ένα από τα καλύτερα ημίχρονα στην ιστορία της ΑΕΛ. Η ομάδα μεταμορφωμένη παρασύρει σαν σίφουνας τους Ελβετούς που γλιτώνουν από συντριβή χάρη στην εκπληκτική απόδοση του τερματοφύλακα Μπούργκενερ. Ο τελευταίος πραγματοποιεί σωτήριες αποκρούσεις σε σουτ του Άνταμτσικ στο 56′ και στο 87′, του Κμίετσικ στο 58′ και του Ζιώγα. Τα τέρματα της ΑΕΛ σημειώνουν οι Άνταμτσικ στο 52′ και Κμίετσικ στο 62′ με πέναλτι ενώ οι Ελβετοί αισθάνονται τυχεροί που γλύτωσαν μόνο με 2-1 αντί για ένα πολύ βαρύ σκορ.

Η ρεβάνς γίνεται στο παγωμένο Σαρμίγ της Γενεύης στις 7 Νοεμβρίου και η ΑΕΛ μπροστά σε πολλούς οπαδούς της και Έλληνες από όλη την Ευρώπη, παρατάχθηκε με την παρακάτω σύνθεση: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας (89′ Κυριλίδης), Κμίετσικ, Άνταμτσικ (82′ Ρήγας), Ανδρεούδης, Βαλαώρας. Η μορφή του αγώνα ήταν χωρίς αμφιβολία ο Γιώργος Πλίτσης που αντιμετώπισε με επιτυχία όλους τους κινδύνους όσο η Σερβέτ πίεζε ασφυκτικά. Η ΑΕΛ είναι πολύ επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις και στο 61′ ο Γιάννης Βαλαώρας χορεύοντας την άμυνα των Ελβετών πετυχαίνει το μοναδικό γκολ της συνάντησης. Μετά το 0-1 οι Ελβετοί επιτίθενται μαζικά και η Θεσσαλική ομάδα εκμεταλλεύεται το χώρο και χάνει μοναδικές ευκαιρίες για διεύρυνση του σκορ με τον Ρήγα στο 86′ και το 90′, και τον Ζιώγα στο 87′! Το τέλος του αγώνα βρίσκει τους παίκτες της ΑΕΛ ένα κουβάρι να πανηγυρίζουν την ιστορική πρόκριση. Την επόμενη μέρα 2000 οπαδοί της ομάδας τους επιφυλάσσουν υποδοχή ηρώων στα διόδια Μοσχοχωρίου. Η πρόκριση επαρχιακής ομάδας στα προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης ήταν πρωτοφανές γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα και κάτι που για οποιαδήποτε λεγόμενη “μεγάλη” ομάδα δεν συνέβαινε συχνά.

Στα προημιτελικά του θεσμού η θεσσαλική ομάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ακόμα μεγάλο αντίπαλο, τη Ντιναμό Μόσχας. Ο πρώτος αγώνας έγινε στο Αλκαζάρ στις 6 Μαρτίου του 85 και η ΑΕΛ αγωνίστηκε με την παρακάτω σύνθεση: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας (87′ Αλεξούλης), Κμίετσικ, Άνταμτσικ, Ανδρεούδης (82′ Χριστοδούλου), Βαλαώρας. Η ομάδα πραγματοποίησε μια μέτρια εμφάνιση με πολλά από τα μεγάλα της ονόματα να βρίσκονται σε άσχημη μέρα με αποτέλεσμα η ισοπαλία να έρθει φυσιολογικά. Στο 24′ σουτ του Κμίετσικ χτύπησε στο δοκάρι ενώ στο 60′ και το 72′ ο Άνταμτσικ έχασε μεγάλες ευκαιρίες. Τέλος στο 81′ φοβερό σουτ του Μητσιμπόνα αποκρούστηκε από τον τερματοφύλακα ενώ στο 45′ δεν είχε δοθεί πέναλτι σε απόκρουση του Γκολόβια με το χέρι. Ο αγώνας τελείωσε με το στείρο 0-0 και τα παράπονα για την φιλοσοβιετική διαιτησία του Νέμεθ.

Η ρεβάνς έγινε στις 20 Μαρτίου στο στάδιο της Τιφλίδας λόγω κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στη Μόσχα, και η Α.Ε.Λ. παρατάχθηκε με την παρακάτω σύνθεση: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας (38′ Τσιώλης και στο 68′ στη θέση του ο Ρήγας), Κμίετσικ, Άνταμτσικ, Ανδρεούδης, Βαλαώρας. Έντονη ήταν η παρουσία χιλιάδων Ρωσοποντίων στο γήπεδο, εκτός από τους λιγοστούς Λαρισαίους εκδρομείς, που πήγαν να δουν την ελληνική ομάδα. Η ΑΕΛ έπαιξε αμυντικά στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα μέχρι το 60′ όταν ο Φόμιτσιοφ πέτυχε με μακρινό σουτ το μοναδικό τέρμα του αγώνα (η μπάλα πέρασε την γραμμή μόλις λίγα εκατοστά).

Αμέσως η θεσσαλική ομάδα πήρε τον έλεγχο του αγώνα και ο Άνταμτσικ έχασε δύο μοναδικές ευκαιρίες να σκοράρει στο 61′ και το 66′. Μεγάλη και τελευταία ευκαιρία χάνει για την ΑΕΛ ο Ανδρεούδης στο 70ο λεπτό! Ο αγώνας τελειώνει και η Ντιναμό παίρνει την πρόκριση κυρίως λόγω της μέτριας εμφάνισης των Λαρισαίων.

Κόντρα στη μεγάλη Σαμπντόρια

Κυπελλούχος ’85 η ΑΕΛ, με άλλον αέρα πλέον, ρίχνεται φιλόδοξη στις μάχες που την περίμεναν σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά δεν τα κατάφερε, παρότι αντιμετώπισε στα ίσα την περίφημη Σαμπντόρια εκείνης της εποχής και για σχεδόν ένα γύρο περιλαμβάνονταν στο γκρουπ των πρωτοπόρων του πρωταθλήματος.

Ίσως να κουράστηκε, ίσως πάλι να της στοίχισε τόσο πολύ η φυγή του μαέστρου της, του αγαπημένου «Κάζιο», για τους Κίκερς Στουτγκάρδης… Ο συμπατριώτης του Γιάνους Κούπτσεβιτς, που τον αντικατέστησε, παρότι προερχόταν από την καλύτερη ενδεκάδα του προ τριετίας Μουντιάλ της Ισπανίας, είχε προβλήματα τραυματισμών και δεν βοήθησε όσο μπορούσε.

Ωστόσο, η σεζόν ’85 – ’86 άφησε επίσης πίσω της μια ξεχωριστή γεύση, αφού πολύ σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως ο Σκοτσέζος Σούνες, ο Άγγλος Φράνσις και οι Ιταλοί διεθνείς Μπορντόν, Βιέρκοβουντ, Ματεόλι, Μανίνι, Πελεγκρίνι, Μαντσίνι και Βιάλι, ίδρωσαν για να πάρουν την πρόκριση από τους «βυσσινί», δραπετεύοντας με 1 – 1 και γκολ στα τελευταία λεπτά από το Αλκαζάρ και νικώντας με 1 – 0 στην Γένοβα. Δήμιος της ΑΕΛ, σκοράροντας και τα δύο γκολ της «Σαμπ», ο μεγάλος Ρομπέρτο Μαντσίνι.

Η ατυχία στο Νοσατέλ

Πρωτομαγιά του 1988… Ένας Θεός ξέρει πως χώρεσε τόσος κόσμος εκείνη την ημέρα στο Αλκαζάρ… Λες και ήταν εκεί όλη η Λάρισα, η οποία ξενύχτησε έπειτα για μέρες, γλεντώντας και πανηγυρίζοντας αυτόν τον ανεπανάληπτο άθλο.

Κάπου εκεί άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση… Η ΑΕΛ είχε βγάλει την ανηφόρα, έφτασε στην κορυφή κι έπρεπε ν’ αρχίσει να κατηφορίζει… Ο κύκλος μιας μεγάλης ομάδας είχε κλείσει! Ισως αν η Ξαμάξ δεν γύριζε το ματς του Νοσατέλ και δεν το έστελνε με 2 – 1 στην παράταση και στην άτυχη για τους «βυσσινί» διαδικασία των πέναλτι, το Κύπελλο Πρωταθλητριών να κρατούσε κι αυτό το όνομα της ΑΕΛ στα κατάστιχά του, εκεί που «βασιλεύει», όμως, έτσι κι αλλιώς το καταπληκτικό γκολ του Καραπιάλη με το οποίο άνοιξε το σκορ του επαναληπτικού της Ελβετίας.

Αυτή ήταν και η τελευταία – για σχεδόν δύο δεκαετίες – ευρωπαϊκή παρουσία της ΑΕΛ, που ακόμη πίστευε ότι μπορούσε να μείνει στο προσκήνιο… Το δυστύχημα ήταν εκείνοι που θαμπωμένοι από τον ενθουσιασμό των στιγμών, πίστεψαν ότι η ομάδα μπορούσε ν’ ανέβει ακόμη ψηλότερα και σύντομα απαίτησαν την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Το έπος του “Ίγουντ Παρκ”

Η νέα σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η ΑΕΛ ως Κυπελλούχος Ελλάδος εκπροσωπεί την χώρα μας στο Κύπελλο UEFA και η κλήρωση φέρνει τον τεχνικό ηγέτη της, Γιώργο Δώνη, αντιμέτωπο με την ομάδα στην οποία ξεκίνησε τη διεθνή ποδοσφαιρική του καριέρα, την αγγλική Μπλάκμπερν Ρόβερς.

Η ΑΕΛ μπαίνει στο α’ προκριματικό γύρο ως το προφανές αουτσάιντερ, όμως, το απόγευμα της 20ης Σεπτεμβρίου του 2007 στο Πανθεσσαλικό – αφού το Αλκαζάρ δεν πληροί τα κριτήρια αδειοδότησης της UEFA – ανατρέπει άρδην τα δεδομένα. Μέσα σε ένα δίλεπτο βάζει τις βάσεις της πρόκρισης χάρη σε γκολ των Μπακαγιόκο (33’) και Κλέιτον (34’) και χάνει μεγάλη ευκαιρία με τον Βραζιλιάνο να «σφραγίσει» από το πρώτο κιόλας ματς την είσοδο στους ομίλους του UEFA σε ανεπανάληπτο τετ-α-τετ στο 70ο λεπτό. Σε εκείνο το ματς η ΑΕΛ αγωνίστηκε με τους: Κοτσόλη, Νταμπίζα, Φέρστερ, Γκαλίτσιο, Κατσιαρό, Κυριακίδη, Σαρμιέντο, Φωτάκη, Κλέιτον (85’ Καλαντζής), Αλεξάνδρου (76’ Γκίκας), Μπακαγιόκο (90’+ Μπακαγιόκο).

Σχεδόν 1000 φίλοι της ΑΕΛ συνόδευσαν την ομάδα σε ένα από τα μεγαλύτερα ραντεβού της ευρωπαϊκής τους ιστορίας δύο εβδομάδες αργότερα στο Μπλάκμπερν. Το γκολ του Κλέιτον Σίλβα στο 17ο λεπτό «πάγωσε» το «Ίγουντ Παρκ» και ουσιαστικά «καθάρισε» την υπόθεση πρόκριση, βάζοντας την ΑΕΛ στα χνάρια της μεγάλης ομάδας του ’85 που είχε φτάσει στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η νίκη των Άγγλων με 2-1 χάρη σε γκολ των Ντέρμπισαϊρ και Γουόρνοκ λίγη σημασία είχε μπροστά στο μέγεθος της επιτυχίας. Η ΑΕΛ στους ομίλους του UEFA με πολλαπλά αγωνιστικά και οικονομικά οφέλη. Η είδηση του αποκλεισμού της Μπλάκμπερν χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα του προκριματικού γύρου με την ΑΕΛ να τυγχάνει τις αντίστοιχης προβολής από τα διεθνή ΜΜΕ χτίζοντας ξανά το προφίλ της στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα οι «βυσσινί» αποχαιρετούν το ευρωπαϊκό όνειρο με ήττα από τη Νυρεμβέργη στο αδιάφορο βαθμολογικά ματς του Πανθεσσαλικού (1-3), χωρίς βαθμούς, αλλά με τα εύσημα μιας εξαιρετικής πορείας.

Στις 25 Οκτωβρίου στο “Γκούντισον Παρκ” o μάνατζερ της Έβερτον, Ντέιβιντ Μόγιες, παραδεχόταν λίγο μετά το τέλος του αγώνα που βρήκε την ομάδα του νικήτρια με 3-1 ότι «στο 2-1 φοβήθηκα ότι θα ισοφαριζόμασταν και θα χάναμε το παιχνίδι».

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 8 Νοεμβρίου στο Πανθεσσαλικό, οι παίκτες του Γιώργου Δώνη έκαναν τη μεγάλη ανατροπή με γκολ των Φωτάκη και Αλεξάνδρου και ήταν έτοιμοι να πετάξουν εκτός θεσμού την μετέπειτα Κυπελλούχο UEFA πανίσχυρη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης των Αρσάβιν, Τίμοστσουκ, Ζιριάνοφ και Πογκρέμπνιακ. Το 25λεπτο 45’-70’ οι φίλαθλοι απήλαυσαν την καλύτερη ΑΕΛ των τελευταίων χρόνων και αν ο Μπακαγιόκο έκανε το 3-1 στο 70ο λεπτό (το ματς είχε γυρίσει με γκολ των Φωτάκη και Αλεξάνδρου), ίσως η ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου να είχε γραφτεί διαφορετικά. Τελικά, οι «βυσσινί» δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το 2-1, οι Ρώσοι γύρισαν το ματς, πήραν τη νίκη και ο Ντικ Άντβοκαατ ξεφυσούσε ανακουφισμένος στη συνέντευξη Τύπου.

Νέα αναγνώριση στο Άλκμααρ στις 29 Νοεμβρίου. Η ΑΕΛ χάνει στις λεπτομέρειες 1-0 από την ΑΖ, αλλά ο μεγάλος Λουίς Φαν Χάαλ υποκλίνεται στην αξία της ΑΕΛ μιλώντας για την καλύτερη ομάδα που πέρασε από το DSB Stadion μαζί με τον Άγιαξ και την Αϊντχόφεν.

Η οδυνηρή περιπέτεια της Ισλανδίας

Η ΑΕΛ τη σεζόν 2008-09 έφτασε στο αγωνιστικό της απόγειο. Πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα με μια σταθερή αήττητη πορεία πολλών αγώνων, είσοδος στα πλέι οφ και ευρωπαϊκή έξοδος στον 3ο γύρο του Κυπέλλου UEFA. Ένας κορμός Ελλήνων και ξένων ποιοτικών παικτών, στην πλειοψηφία τους σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, είχε φτάσει την ΑΕΛ σε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.

Όμως, οι φυγές βασικών παικτών που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας (Κοτσόλης, Σαρμιέντο, Φωτάκης, Πάρα, Ζουράφσκι) σε συνδυασμό με σοβαρούς τραυματισμούς (Κυριακίδης, Βενετίδης, Κατσιαρός, Γιαννακόπουλος) έφεραν τη σταδιακή αποψίλωση του ρόστερ και την αγωνιστική πτώση, που ήταν επακόλουθο της ποιοτικής.

Το πρώτο σοβαρό δείγμα ήταν ο αποκλεισμός από την άσημη και αδύναμη KR της Ισλανδίας. Η ΑΕΛ με σύνθεση ανάγκης στο Ρέικιαβικ γνώρισε ντροπιαστική ήττα 2-0 και στον επαναληπτικό του Αλκαζάρ τον Ιούλιο του 2009, δεν κατάφερε να νικήσει τις πολλές απουσίες και τη σοβαρή αγωνιστική ανετοιμότητα. 1-1 με σκόρερ τον Τσίγκα και οδυνηρός αποκλεισμός παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των παικτών της που ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν. Αυτή ήταν και η τελευταία – μέχρι σήμερα – ευρωπαϊκή περιπέτεια της ΑΕΛ.

 

Διαβάστε επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Back to top button