Μετά το τελευταίο σφύριγμα στο «Μπερναμπέου» που παράλληλα έριξε και την αυλαία στο φετινό πρωτάθλημα το οποίο θα κατακτήσει η Μπαρτσελόνα, οι περισσότεροι επικέντρωσαν στις ευθύνες του Ζινεντίν Ζιντάν και στην τακτική του προσέγγιση σε ότι αφορά το clasico. Ωστόσο η Ρεάλ δεν έχασε το πρωτάθλημα στο χθεσινό ντέρμπι. Απλά πιστοποίησε την απώλεια του. Και αυτό έχει διαφορά.
Κανένα πρωτάθλημα δεν χάνεται σε έναν αγώνα. Για να τεθεί μια ομάδα επιπέδου Ρεάλ εκτός διεκδίκησης του τίτλου και μάλιστα από το Δεκέμβρη, χρειάζεται να γίνει μια σειρά λαθών που δρώντας συγκεντρωτικά και προσθετικά, θα κάνουν τη ζημιά. Έτσι έγινε και με τη φετινή Ρεάλ.
Μπορεί κάποιος να εστιάσει στη χθεσινή παράσταση της Μπάρτσα, στην αργή αντίδραση του Ζιντάν που δεν φρέσκαρε την ομάδα όταν έπρεπε, στην μη χρησιμοποίηση του Ίσκο ή στην επιλογή του Κόβασιτς που δεν του βγήκε, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα.
Και τα δεδομένα λένε πως η Ρεάλ έφτασε να παίζει τελικό για το πρωτάθλημα το Δεκέμβρη σε ένα ντέρμπι, στο οποίο όπως κάθε ντέρμπι, όλα τα αποτελέσματα είναι ανοιχτά. Και έφτασε να παίζει τελικό διότι νωρίτερα έκανε σειρά κακών εμφανίσεων και πέταξε πολλούς βαθμούς εκτός προγράμματος και με εμφανίσεις κατώτερες του αναμενομένου. Η φετινή Ρεάλ δεν έχει ούτε στο ελάχιστο την αποτελεσματικότητα της περσινής και αυτό το πλήρωσε με το να τεθεί εκτός τροχιάς τίτλου από το Δεκέμβρη. Ο Μέσι και η παρέα του έβαλαν χθες την ταφόπλακα στα όνειρα της Ρεάλ, ωστόσο ο τάφος είχε αρχίσει να σκάβεται από πολύ νωρίτερα. Συγκεκριμένα από το καλοκαίρι…
Ο Μοράτα έφυγε, ζήτω ο Μαγιοράλ;
Λάθος νούμερο ένα. Ο Μοράτα, απηυδισμένος από τον λιγοστό χρόνο συμμετοχής του απαίτησε μεταγραφή και η Ρεάλ, που δεν κρατάει κανένα χωρίς τη θέλησή του, τον άφησε να φύγει. Ως εδώ όλα μοιάζουν λογικά. Ο Ζιντάν ήθελε μεν τον Ισπανό στο ρόστερ αλλά δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες του, ιδιαίτερα όταν τον είχε επανειλημμένως αδικήσει προτιμώντας τον (συνεχόμενα) ντεφορμέ Μπενζεμά. Στη συνέχεια και μετά το Μοράτα, αποχώρησε και ο Μαριάνο Ντίαζ, ένας πολύ ποιοτικός παίκτης που όμως δεν έβρισκε θέση στα πλάνα. Αμέσως-αμέσως η Ρεάλ έμεινε με δύο φορ, τον Κριστιάνο και τον Μπενζεμά και ένα μειράκιο από τις ακαδημίες, τον Μπόρχα Μαγιοράλ. Η ενίσχυση στην επίθεση ήταν μονόδρομος, ειδικά από τη στιγμή που τη σεζόν 2017-18 η Ρεάλ θα δοκίμαζε και σύστημα 4-4-2, μιας και ο ρόλος του Ίσκο ήταν προαποφασισμένο να αναβαθμιστεί.
Είναι αλήθεια, πως ο Φλορεντίνο Πέρεθ προσπάθησε να πάρει τον Μπαπέ, όμως εισέπραξε μια μεγαλοπρεπή «χυλόπιτα». Δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει το συμβόλαιο που του έδιναν οι εμίρηδες της Παρί, όχι γιατί η Ρεάλ δεν είχε τα χρήματα, αλλά γιατί θα διαταράσσονταν οι μισθολογικές ισορροπίες στο ρόστερ. Επιπλέον, δεν μπορούσε να του εγγυηθεί καθεστώς βασικού από τη στιγμή που στη Ρεάλ υπάρχει το δόγμα του ΒΒC. Έτσι ο Μπαπέ απέρριψε τη Ρεάλ με συνοπτικές διαδικασίες και υπέγραψε στην Παρί όπου τα πάει περίφημα. Από τη μεριά της η Ρεάλ αφού δεν μπόρεσε να κάνει μεταγραφή «γκαλάκτικο», αποφάσισε να μην κάνει καμία και να πορευτεί με τρίτο επιθετικό τον Μαγιοράλ. Αυτό ήταν φυσικά ένα τεράστιο ρίσκο, από κάθε άποψη. Ήδη τα στατιστικά του Κριστιάνο είχαν αρχίσει να χωλαίνουν από πέρυσι (παρά το ότι κατέκτησε τη χρυσή μπάλα), μιας και ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα τα φέρνει στα μέτρα του. Φέτος, όντας και ένα χρόνο μεγαλύτερος, ήταν βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τα εξωπραγματικά στατιστικά που είχε άλλοτε (με μίνιμουμ 50 γκολ τη σεζόν), κάτι που αποδεικνύεται και από την πορεία του μέχρι τώρα. Άρα η Ρεάλ θα είχε να αναμένει όλο και λιγότερα από αυτόν (και άρα η ενίσχυση μετά και τη φυγή Μοράτα γινόταν πιο επιτακτική).
Από την άλλη μεριά ο Μπενζεμά είναι σκιά του εαυτού του εδώ και πολύ καιρό, παραπάνω από ένα χρόνο. Ο Γάλλος έχει αποκλίνει πολύ ως ποδοσφαιριστής τους τελευταίους μήνες και εκτός από κάποιες εκλάμψεις, δεν θυμίζει σε τίποτα τον παίκτη που κάποτε λάτρευε το Μπερναμπέου. Και όχι μόνο στο σκοράρισμα (που ποτέ δεν ήταν το φόρτε του), αλλά και σε άλλα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Ούτε ανοίγει το παιχνίδι όπως άλλοτε, ούτε κάνει τις ποιοτικές κούρσες που έκανε ενώ ούτε οι τελικές του πάσες είναι τόσο καλές.
Με αυτά τα δεδομένα για τους Κριστιάνο και Μπενζεμά και επειδή οι Μοράτα και Ντίαζ αποτέλεσαν παρελθόν, ήταν σαφές πως η Ρεάλ χρειάζονταν οπωσδήποτε ενίσχυση στην επίθεση. Ακούστηκαν τα ονόματα συμβατικών και καλών επιθετικών, όπως ο Τίμο Βέρνερ της Λειψίας όμως, τόσο ο Πέρεθ όσο και ο Ζιντάν είπαν όχι. Αφού δεν ήρθε ο «γκαλάκτικο» Μπαπέ, αποφάσισαν να πορευτούν ως έχει. Τα αποτελέσματα φαίνονται ανάγλυφα στο χορτάρι. Η Ρεάλ φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, έχει δεδομένο επιθετικό πρόβλημα και ο τίτλος ήδη χάθηκε από το Δεκέμβρη…
Πάει ο από μηχανής θεός
Κάποιοι ίσως να μη το θυμούνται αλλά η περσινή Ρεάλ δεν παρατούσε κανένα ματς. Ήταν ο ορισμός της σκληροτράχηλης ομάδας. Υπήρχαν πάρα πολλά παιχνίδια που στράβωσαν στην πορεία και μύριζαν γκέλα μέχρι τα τελευταία λεπτά, όταν κάποιος Μαδριλένος…από μηχανής θεός ήταν εκεί για να τα σώσει. Είτε θα ήταν κάποιο γκολ του Ράμος (που πέρυσι είχε απίστευτη ρέντα στο σκοράρισμα), είτε η χρυσή αλλαγή του Μοράτα, είτε το πόδι του Χάμες (που φέτος δεν βρίσκεται στο ρόστερ), είτε κάποιος άλλος, πάντως κάποιος θα ήταν εκεί για τη Ρεάλ προκειμένου να διορθώσει τις καταστάσεις στο τέλος.
Πολλοί είχαν αποδώσει αυτόν τον…από μηχανής θεό που εμφανίζονταν ξανά και ξανά στην τύχη του Ζιντάν, ωστόσο δεν απαιτείται καμία μεταφυσική εξήγηση για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει τι συνέβη.
Το περσινό ρόστερ της Ρεάλ ήταν πιο γεμάτο από το φετινό. Στον πάγκο υπήρχαν παίκτες του διαμετρήματος ενός Ίσκο, ενός Μοράτα, ενός Χάμες. Παίκτες που σε κάθε άλλη ομάδα θα ξεκινούσαν βασικοί, η περσινή Ρεάλ είχε την πολυτέλεια να τους περνάει μόλις 20-30 λεπτά στον αγώνα για να αλλάξουν τις ισορροπίες. Αν στα προηγούμενα προσθέσει κανείς το γεγονός ότι σε σύγκριση με πέρσι, φέτος οι Καρβαχάλ, Μαρσέλο αλλά και Ράμος δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο (ειδικά ο Καρβαχάλ), τότε θα μπορέσει να καταλάβει τι είχε η Ρεάλ του 2016-17 και τι δεν έχει η φετινή…
Το δόγμα του BBC
Και πάμε στην πηγή των περισσότερων προβλημάτων. Οι Μπέιλ, Μπενζεμά και Κριστιάνο είναι η αιχμή του δόρατος της Μαδρίτης και κανείς δεν διαφωνεί ότι υπήρξαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Προσέφεραν πολλά στη Μαδρίτη και ειδικά ο Κριστιάνο έφτασε να συγκρίνεται με τον απόλυτο μαδριλένικο θρύλο, τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Όχι άδικα.
Ωστόσο κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να πεθάνει κάποιος, παρά το να έχει γεννηθεί.
Και όπως «γεννήθηκε» η συνύπαρξη των τριών στη Ρεάλ, έτσι έφτασε να «πεθάνει», με την έννοια ότι πλέον δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει.
Για την απόδοση Κριστιάνο και Μπενζεμά τα είπαμε νωρίτερα. Ο Κριστιάνο μεγάλωσε και δεν μπορεί πια να προσφέρει τα εξωπραγματικά στατιστικά που κάποτε πρόσφερε. Από το 2010 (δεύτερη σεζόν του στην ομάδα), μέχρι το 2016 ο Κριστιάνο έβαζε μίνιμουμ 50 γκολ τη σεζόν. Το λιγότερο.
Πέρυσι αυτό το νούμερο διαμορφώθηκε στα 42 γκολ αλλά αυτή η πτώση δεν προκάλεσε ανησυχίες διότι αφενός η ομάδα κέρδισε Λα Λίγκα και Τσάμπιονς Λιγκ και αφετέρου διότι ο Κριστιάνο έκανε τρελό φίνις στη σεζόν, όντας ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ομάδας.
Κανείς δεν θέλησε να σκεφτεί μετά τον περσινό θρίαμβο, ότι όσο μεγαλώνει ο παίκτης, τόσο θα πέφτει και η απόδοσή του. Φέτος ο Κριστιάνο θα πέσει ακόμα χαμηλότερα, στα 35-40 γκολ. Τα 35 γκολ είναι ένα «γήινο» νούμερο που η Ρεάλ μπορεί να το βρει και από άλλον, εκτός του Κριστιάνο.
Δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί να τα βρει από άλλον, αφού έχει τον Κριστιάνο, έστω και αν μεγάλωσε, έστω και αν πλέον βάζει 35 γκολ και όχι 50;
Και εδώ πάμε στην ουσία του προβλήματος. Ο Κριστιάνο δεν είναι ένας παίκτης σαν όλους τους άλλους. Με την πάροδο του χρόνου έχει φτάσει στο σημείο να επιβάλλει καταστάσεις μέσα στην ομάδα. Ο περσινός παραγκωνισμός του Μοράτα (που όταν έπαιζε ήταν καλύτερος από το Μπενζεμά), ήταν (και) αποτέλεσμα πιέσεων του Ρονάλντο, που προτιμούσε δίπλα του τον Μπενζεμά. Γιατί ο Γάλλος κοιτάει πρώτα να πασάρει και μετά να σκοράρει, δίνοντας την ευκαιρία στον Ρονάλντο να βελτιώσει τα στατιστικά του (τα οποία για αυτόν είναι το παν. Είναι πιο πάνω από την ευημερία της ομάδας).
Ο Μοράτα αντίθετα αδιαφορούσε για τον Κριστιάνο και σαν γνήσιος φορ, κοίταζε πως θα τελειώσει τη φάση, κάτι που φυσικά δεν άρεσε στον Πορτογάλο.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν διπλά προβληματικό για τη Ρεάλ. Αφενός έχασε τον Μοράτα που ήταν ένας γηγενής παίκτης και εξελίξιμος, αφού απηύδησε από την κατάσταση και έφυγε για την Τσέλσι, και αφετέρου επιβλήθηκε η παρουσία του Μπενζεμά στην ενδεκάδα που όμως εκτός από το να κάνει τη ζωή στον Κριστιάνο πιο εύκολη, δεν πρόσφερε πολλά περισσότερα.
Για να μην είμαστε πάντως άδικοι, πέρα από τον Κριστιάνο την παρουσία του (συνεχώς ντεφορμέ) Μπενζεμά πριμοδότησε και ο ίδιος ο Ζιντάν. Στήριξε τον Γάλλο επιθετικό, ίσως επειδή είναι συμπατριώτες, ίσως επειδή έτσι ένιωθε πιο άνετα ο Κριστιάνο, και δεν πάτησε ποτέ πόδι. Το πόσο προβληματική ήταν αυτή η κατάσταση, μπορεί να μην φάνηκε πέρσι αλλά αποκαλύφθηκε σε όλη της τη διάσταση φέτος.
Ο 33.5 χρονών Κριστιάνο, με τα στατιστικά που συνεχώς θα φθίνουν και με τη δύναμη να επιβάλλει καταστάσεις στην ομάδα, την ίδια ώρα που ενδιαφέρεται περισσότερο για τα προσωπικά του ρεκόρ και λιγότερο για την ευημερία του κλαμπ, δεν μπορεί να συνεχίσει να θέτει τα θέλω του. Διότι αποβαίνει σε βάρος της ομάδας, όπως αποδεικνύεται και φέτος.
Είναι ένας θρύλος της Μαδρίτης αλλά θα πρέπει να καταλάβει ότι σιγά σιγά η επιρροή του θα μικραίνει. Και αν δεν μπορεί να το καταλάβει (και δεν μπορεί), ίσως ήρθε η ώρα να αποχωρήσει, για το καλό του κλαμπ.
Και πάμε στον τελευταίο της τριάδας, τον Γκάρεθ Μπέιλ. Πρόκειται για έναν παίκτη που ήρθε στη Μαδρίτη ως ο διάδοχος του Κριστιάνο, σύμφωνα με τον πρόεδρο Πέρεθ και ως διεκδικητής της χρυσής μπάλας. Λίγα χρόνια μετά όλα αυτά ηχούν σαν ένα κακόγουστο αστείο. Ο Μπέιλ όχι μόνο δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του επόμενου ηγέτη, όχι μόνο δεν μπήκε ποτέ στη συζήτηση για τη χρυσή μπάλα, αλλά σχεδόν πάντα μένει τραυματίας για ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν.
Ο Ουαλός είναι φτιαγμένος από γυαλί και τελικά καταλήγει να κάνει γκεστ σταρ εμφανίσεις. Κάποιοι ίσως πουν ότι όλα αυτά είναι ισοπεδωτικά και όμως δεν συμβαίνει αυτό.
Ο Μπέιλ θα πρέπει να κρίνεται με βάση τις προσδοκίες που υπήρχαν όταν υπέγραψε και το ποσό που δαπανήθηκε γι’ αυτόν (είναι η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία της Ρεάλ).
Ανταποκρίθηκε στον ρόλο του; Η αλήθεια είναι πως όχι. Και όμως έμεινε για καιρό στην ομάδα και μάλιστα υπήρξε και αδιαπραγμάτευτος στην ενδεκάδα διότι ο Πέρεθ δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι το μεγαλύτερο του στοίχημα σαν πρόεδρος της Ρεάλ, στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία. Υπάρχει ακόμη εκείνη η μαρτυρία στη βιογραφία του Κάρλο Αντσελότι, όπου ο Ιταλός αναφέρει πως ο Πέρεθ τον πήρε τηλέφωνο για να του κάνει παράπονα επειδή δεν χρησιμοποίησε σε ένα ματς τον Μπέιλ…Και λίγο μετά απολύθηκε…
Αυτά είναι λοιπόν τα δεδομένα πίσω από το δόγμα του BBC που πλέον αποτελεί βαρίδι για την ομάδα και όχι κινητήρια δύναμη.
Μετά και τη φετινή σεζόν, που έληξε από το Δεκέμβρη σε ότι αφορά την υπόθεση του πρωταθλήματος, θα πρέπει να γίνουν ανακατατάξεις στη Ρεάλ. Γιατί μπορεί η φετινή σεζόν να ξεκίνησε με τους περισσότερους να αναρωτιούνται αν έφτασε το τέλος εποχής της Μπάρτσα, αλλά είναι πολύ πιθανότερο η καμπάνα να χτυπάει για άλλους και όχι για το συγκρότημα του Βαλβέρδε…
