ΑφιερώματαΝέα από ΚόσμοΠοδόσφαιρο

Ιντερ, Η δημιουργία ενός ποδοσφαιρικού κολοσσού, που συμπληρώνει 110 χρόνια ζωής

Στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα στο Μιλάνο δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικές «έριδες», αφού την πόλη εκπροσωπούσε μόνο μία ομάδα: ο Σύλλογος Ποδοσφαίρου και Κρίκετ. Το βράδυ της 9ης Μαρτίου 1908, μία μυστική συνάντηση έγινε σε εστιατόριο της πόλης, ανάμεσα σε μέλη του συλλόγου, φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους, που διαφωνούσαν με τη δισυπόστατη λειτουργία του και πίστευαν ότι η «στρογγυλή θεά» εκφράζει περισσότερο τον Ιταλό φίλαθλο από το -επίσης αγγλόφερτο- κρίκετ. Δεν έκαναν λάθος και το βράδυ εκείνο γεννήθηκε η Ιντερνατσιονάλε, ή απλώς Ιντερ, ως ο αμιγώς ποδοσφαιρικός σύλλογος της πόλης και αντίπαλο δέος της Μίλαν.

Το όνομά της, «Διεθνής», δήλωνε ότι οι πόρτες της ήταν ανοιχτές σε παίκτες απ΄όλον τον κόσμο και δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος της αρχηγός, ο Μαρκτλ, καταγόταν από την Ελβετία. Τα χρώματα της ομάδας ήταν μαύρο-μπλε και το πρώτο της πρωτάθλημα ήλθε μερικούς μήνες μετά την ίδρυσή της (1910). Η Ιντερ αναδείχθηκε αμέσως σε μία από τις μεγάλες δυνάμεις του ιταλικού ποδοσφαίρου, όμως δύο δεκαετίες αργότερα ο… διεθνής χαρακτήρας της ενόχλησε τον Μπενίτο Μουσολίνι. Ο δικτάτορας ανάγκασε τους «νερατζούρι» να συγχωνευθούν με μία άλλη τοπική ομάδα, την Ουνιόνε Σπορτίβο Μιλανέζε, να αλλάξουν τα χρωματά τους σε άσπρες εμφανίσεις με μια κόκκινη ρίγα, ενώ επέβαλε και την αλλαγή στο όνομα του συλλόγου, που για τα επόμενα χρόνια αποκαλείτο Αμπροσιάνα. Κατά τα χρόνια του φασισμού, έστω και ως Αμπροσιάνα, κατέκτησε ακόμη τρία πρωταθλήματα (1930, 1938, 1940), ενώ οι οπαδοί της εξακολουθούσαν να φωνάζουν συνθήματα για την Ιντερ, γεγονός που εξόργιζε τον Μουσολίνι.

Μετά τον πόλεμο η τάξη αποκαταστάθηκε στο Μιλάνο, η ομάδα ξαναπήρε το αρχικό της όνομα και τις κλασικές εμφανίσεις της. Συνέχισε να πρωταγωνιστεί (πρωταθλήτρια το 1953, 1954) και το 1955 ο πρόεδρος Κάρλο Μασερόνι αποφάσισε να πουλήσει το πλειοψηφικό του πακέτο σε έναν ανερχόμενο τοπικό επιχειρηματία. Το όνομά του ήταν Αντζελο Μοράτι και η κίνηση αυτή ήταν η απαρχή της δημιουργίας μίας εκ των κορυφαίων ομάδων που έχει αναδείξει ο πλανήτης.

Ολα ξεκίνησαν με την πρόσληψη του Ελένιο Ερέρα, του προπονητή που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ποδοσφαίρου, εφαρμόζοντας πρώτος ένα αμυντικό σύστημα με αντεπιθέσεις, το περίφημο κατενάτσιο. Ο Μοράτι (όπως και ο γιος του, Μάσιμο, πολλά χρόνια αργότερα) ξόδευε… αφειδώς για μεταγραφές και συνεισέφερε τα μέγιστα στη δημιουργία της «χρυσής εποχής» της Ιντερ, τη δεκαετία του 1960. Με ποδοσφαιριστές όπως ο Μπούργκνιχ, ο Φακέτι, ο Ζαϊρ, ο Ντομενγκίνι, ο Σουάρες και ο θρυλικός Σάντρο Ματσόλα (πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου με 248 γκολ) οι «νερατζούρι» κατέκτησαν μέσα σε μία πενταετία τρία πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966), δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1964, 1965) και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα (1964, 1965), ενώ έφτασαν έως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και το 1967, όμως έχασαν από τη Σέλτικ (2-1) σε έναν αξέχαστο τελικό, στη Λισαβόνα.

Το 1968 ο Μοράτι φεύγει από την Ιντερ και πολλοί διαισθάνονται ότι ήλθε το τέλος της αυτοκρατορίας. Είχαν δίκιο και, παρότι η ομάδα κατέκτησε (από κεκτημένη ταχύτητα ίσως) τον τίτλο το 1971, ακολούθησαν εννέα «πέτρινα χρόνια» μέχρι το επόμενο «σκουντέτο», το 1980. Παρόλα αυτά, ο σύλλογος δεν θυμίζει σε τίποτα τα μεγαλεία του (σχετικά πρόσφατου) παρελθόντος. Ενας νέος πρόεδρος, ο Ερνέστο Πελεγκρίνι, γεννά ξανά την ελπίδα στους οπαδούς των «νερατζούρι», αφού φέρνει στο Μιλάνο τον Τζιοβάνι Τραπατόνι ως προπονητή και θωρακίζει την ομάδα με τρία «πάντσερ», τον Λόταρ Ματέους, τον Γιούργκεν Κλίνσμαν και τον Αντρέας Μπρέμε. Η ελπίδα εξελίσσεται σε ενθουσιασμό, όταν την περίοδο 1988-89 η Ιντερ κατακτά τον τίτλο με ρεκόρ πόντων (58) και πρωταγωνιστές τους τρεις Γερμανούς, τον Αλντο Σερένα και τον Τζουζέπε Μπέργκομι, τον παίκτη με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου (519).

Η περίοδος… ανομβρίας εγχώριων τίτλων την 10ετία του `90, ήταν σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ευρωπαϊκή της παρουσία, αφού από την περίοδο 1990-91 έως το 1997-98 κατέκτησε τρία Κύπελλα UEFA. O πρώτος τίτλος στην Ιταλία μετά από αυτόν του 1989, ήρθε τη σεζόν 2005-2006. Από τότε κι έως το 2010, η Ίντερ με τους Ρομπέρτο Μαντσίνι (2004-2008) και Ζοζέ Μουρίνιο (2008-2010) στον πάγκο, ήταν η απόλυτη κυρίαρχος στην Ιταλία: πέντε σερί πρωταθλήματα (2005?06, 2006?07, 2007?08, 2008?09, 2009?10), δύο κύπελλα (2005?06, 2009?10), ενώ τη σεζόν 2009-2010 κατέκτησε το Champions League, αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων.

Η Ιντερ, η οποία χαρακτηρίστηκε ως μία από τις οικονομικές «μαύρες τρύπες» μεταξύ των ιταλικών συλλόγων, που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική συνεισφορά του ιδιοκτήτη Μάσιμο Μοράτι, άλλαξε χέρια το 2013. Ο Ινδονήσιος Ερικ Τοχίρ ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε τις τύχες του ιταλικού συλλόγου το 2013, πριν την πουλήσει σε εταιρεία κινεζικών συμφερόντων, με τον πρώτο να δηλώνει ότι έβαλε στην… τσέπη από την μεταπώληση το ποσό των 131,6 εκατ. ευρώ. Η μεταβίβαση των μετοχών του συλλόγου απο τον Μοράτι στον Τοχίρ, βρίσκεται από τις αρχές του χρόνου στο στόχαστρο της οικονομικής αστυνομίας της Ιταλίας για εικαζόμενες παρατυπίες. Κι όλα αυτά σε μια οκταετία όπου η Ιντερ ψάχνει για να επιστρέψει στο δρόμο των επιτυχιών, χωρίς όμως επιτυχία, μέχρι τουλάχιστον και τη σεζόν που διανύουμε!

ΞΕΡΑΤΕ ΟΤΙ…
Αρχηγός της Ιντερ στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της (1910) ήταν ο Βιρτζίλιο Φοσάτι. Εφυγε για το μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν επέστρεψε ποτέ…

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Back to top button