Γενικά

Σαν σήμερα: Ο Νικόλας Άσιμος αφήνει πίσω τις αγορές και τα παζάρια… (vids)

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια.
Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια,
να ξαναγίνω καβαλάρης
και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ,
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ…

Έχουν περάσει ακριβώς 30 χρόνια από την ημέρα που ο Νικόλας Άσιμος, ο «Άγιος των Εξαρχείων», αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, με ένα σχοινί κρεμάλας περασμένο από σωλήνα ύδρευσης στο μαγαζί του, στην οδό Καλλιδρομίου 55, και ένα συγκινητικό σημείωμα που έλεγε «μη θελήσετε να με κρίνετε, ούτε να στεναχωρηθείτε. Έπρεπε να βάλω ένα τέρμα, είναι καλύτερα για όλους σας. Θάψτε με κάπου αν γίνεται ήσυχα, ή καλύτερα κάψτε με και σκορπίστε με. Ξέρω ότι η ταφή ή το κάψιμο κοστίζει, θα κόστιζε όμως παραπάνω αν συνέχισα να ζω». Τα ξημερώματα της Πέμπτης, 17 Μαρτίου 1988, ο ασυμβίβαστος, αυτοκαταστροφικός τροβαδούρος «έφυγε μαζί με την ευαισθησία», όπως έγραψε πολύ εύστοχα μια εφημερίδα της εποχής…

Ο Νικόλας ζήτησε από άπαντες να τον ξεχάσουν μετά το τέλος του, να τον αφήσουν να αναπαυθεί και να λυτρωθεί από μια ζωή που έγινε στα στερνά της τόσο βαριά, όμως κανένας δεν άντεξε να ικανοποιήσει την τελευταία του επιθυμία και το έργο του αναδείχθηκε μετά θάνατον, τόσο από «επώνυμους» σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όσο κυρίως από τους χιλιάδες ανώνυμους που γνώρισαν τον Άσιμο νεαρό στην Κοζάνη και την Θεσσαλονίκη, έξω από το Πολυτεχνείο, στον Λόφο του Στρέφη και στα Εξάρχεια, που κάπνισαν μαζί του ένα τσιγάρο στην υπόγα της Αραχώβης ή τον συνάντησαν στα τέλη των ’70s στο «Σούσουρο» στην Πλάκα, που τον άκουσαν να μιλάει για την παράξενη αλλά τόσο ειλικρινή αγάπη του για την Λίλιαν και το παιδί τους.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο ξεχωριστό τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε σαν σήμερα, το 1988, κυνηγημένος αλύπητα μέχρι την τελευταία στιγμή από το Σύστημα που περιφρόνησε και εκείνο δεν τον συγχώρεσε ποτέ, πριν κλείσει τα 39 του χρόνια; Για ποιον λόγο ο Νικόλας Άσιμος έγινε ο πρώτος «Άγιος των Εξαρχείων», για να τον ακολουθήσουν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα Γώγου, πήρε τον ζηλευτό τίτλο στη μοναδική γειτονιά της Αθήνας που δεν αρκεί η αξία σου ως καλλιτέχνης για να σου απονεμηθεί, αλλά χρειάζεται παράλληλα μια διαφορετική στάση ζωής σε σχέση με τους «συναδέλφους» σου, μια περιφρόνηση για τα υλικά αγαθά και την Εξουσία, ένας εναλλακτικού τύπου ρομαντισμός και κάποια σύνδεση με το «περιθώριο»;

Διαβάστε την συνέχεια εδώ

Διαβάστε επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Back to top button