Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος ήταν ο πρώτος Ελληνας παλαιστής που έφερε στη χώρα μας Ολυμπιακό μετάλλιο στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 1972 στο Μόναχο φόρεσε στο στήθος το ασημένιο μετάλλιο (σ.σ. το δεύτερο στην καριέρα του) και με αφορμή την συμπλήρωση 46 χρόνων από την επιτυχία του μίλησε στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Χαρακτήρισε του συγκεκριμένους Αγώνες Ιστορικούς, καθώς με την τρομοκρατική επίθεση άλλαξε ο τρόπος που διεξάγονται οι Αγώνες, ενώ ταυτόχρονα γύρισε σελίδα και η ελληνική Πάλη.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Πέτρου Γαλακτόπουλου στο ΑΠΕ – ΜΠΕ
ΕΡ: Κύριε Γαλακτόπουλε συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την μεγαλύτερή σας αθλητική επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Πιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;
«Το πρώτο μου Ολυμπιακό μετάλλιο το κατέκτησα το 1968, που ήταν το τρίτο μετάλλιο της Ελλάδας στους σύγχρονους Ολυμπιακού Αγώνες. Μετά το 1968 είδα ότι μπορεί να ξαναγίνει. Δεν ήταν τύχη, ήταν δουλειά και μόνο δουλειά. Βοήθησαν οι προπονητές και τα παιδιά που ήταν οι παρτενέρ μου και χωρίς «ασπιρίνες». Τότε ο αθλητισμός ήταν αγνός».
ΕΡ: Από την πορεία σας στον τελικό τι σας έμεινε χαραγμένο;
«Η αγάπη του κόσμου. Μου έδειχναν ότι με αγαπάνε και γενικότερα εκείνη την εποχή ο κόσμος είχε ανάγκη την επιτυχία. Ακόμα οι άνθρωποι εκείνης της ηλικίας όλοι τα θυμούνται. Αυτές οι επιτυχίες άνοιξαν τον δρόμο στα μετάλλια για την ελληνική Πάλη. Σαν προπονητής είχα αθλητές με μετάλλια, ήταν μεγάλη ιστορία για μένα».
ΕΡ: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου στιγματίσθηκαν από τα όσα τραγικά συνέβησαν με την τρομοκρατική επίθεση…
«Τα γεγονότα αυτά μας έβγαλαν από την πιο ειρηνική γιορτή που υπήρχε. Η επίθεση έγινε την ημέρα που πήγαινα να ζυγιστώ. Βλέπαμε άρματα παντού και μέσα στον Ολυμπιακό χωριό. Από το 1972 και μετά οι Ολυμπιακοί Αγωνες άλλαξαν. Τα χρήματα που ξοδευόντουσαν για την ασφάλεια ήταν πολύ περισσότερα. Μέχρι τότε ήταν μια ειρηνική εκδήλωση. Ο κόσμος έμπαινε ελεύθερα στο Ολυμπιακό χωριό, από εκεί και πέρα έγιναν όπως όταν πας στο αεροδρόμιο».
ΕΡ: Ποια ήταν η κατάσταση πως το βιώνατε;
«Η κατάσταση ήταν δύσκολη. Φύγανε ορισμένα κράτη, αν θυμάμαι καλά. Εϊχα μαζί μου κάποιους αθλητές, καθώς δεν ήθελα να παλεύω με τους αντιπάλους. Αυτοί να φανταστείτε ήταν χωρίς διαπίστευση και έφυγαν. Τόσο ελεύθερα ήταν. Η κατάσταση άλλαξε και έγινε κλειστή. Είχαμε συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ξαφνικά από εκεί που ήταν όλα χαλαρά βλέπαμε αθλητές να συνοδεύονται με αστυνομικούς με τα όπλα τους. Ηταν ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ. Θυμάμαι τότε ότι ζήτησα να ακούσω λίγο Καζαντζίδη για να μου φύγε ο φόβος, Οι Αγώνες στο Μόναχο ήταν Ιστορικοί, καθώς άλλαξε ο τρόπος οργάνωσης των αγώνων».
ΕΡ: Τα τελευταία χρόνια οι Ελληνες παλαιστές αρχίζουν και φέρνουν επιτυχίες. Θεωρείτε ότι η πάλη ανακάμπτει;
«Η πάλη και γενικότερα ο ελληνικός αθλητισμός είναι σε άνοδο. Θερμά συγχαρητήρια στα παιδιά. Με την ευκαιρία αυτή να σας πω ότι προσπαθώ εδώ και 10 χρόνια να κάνω έναν χώρο έκθεσης των Ολυμπιακών διακρίσεων. Τουριστικά, αλλά και στα νέα παιδιά νομίζω ότι θα βοηθήσει πάρα πολύ».
ΕΡ: Το Τόκιο 2020 πλησιάζει θεωρείτε ότι η ελληνική Πάλη θα έχει συμμετοχή και διακρίσεις;
«Είναι η Μαρία Πρεβολαράκη και άλλα δύο παιδιά που φαντάζομαι θα συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εχω σκοπό να πάω στο Τόκιο, γιατί ήταν η πρώτη μου Ολυμπιάδα και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα είναι η τελευταία μου (γέλια να πάω και να δω τους αγώνες από κοντά). Ελπίζω να το συνδυάσω με την επιτυχία ενός μεταλλίου».
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
