FeaturedΓνώμεςΠΑΣ ΛΑΜΙΑΠοδόσφαιρο

Η αρχή του restart

Ο εφιάλτης του μηδέν έφυγε από τις πλάτες της Λαμίας και κυρίως από το φίλαθλο κοινό των Φθιωτών την κατάλληλή στιγμή, επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες όλων μας για ένα θετικό αποτέλεσμα – επιτέλους – στην 4η αγωνιστική.

Δεν είναι νίκη όπως όλοι θα επιθυμούσαν, είναι βαθμός. Πολύτιμος! Είναι σεφτές σε μια έδρα που όλοι εδώ και χρόνια γνωρίζουμε την δυσκολία της – όποια κι αν είναι η κατάσταση του Παναιτωλικού – και ανάγκασε τον Ατρόμητο να κουραστεί πολύ να πάρει το τρίποντο και τον ΟΦΗ – ομάδα ίδιων στόχων με την Λαμία – να φύγει όπως πήγε.

Ωστόσο σημασία και αντικείμενο συζήτησης σε τέτοια ματς είναι ο τρόπος που έρχεται ένα τέτοιο αποτέλεσμα, κυρίως για την συνέχεια και την βελτίωση. Η αίσθηση που έβγαλε ο αγώνας είναι ότι ο Χάβος προβληματίστηκε περισσότερο σήμερα παρά στο Περιστέρι την προηγούμενη Κυριακή. Μιλώντας πάντα για το στάδιο που βρισκόμαστε. Κι αυτό είχε να κάνει με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται ή έπρεπε να βρίσκονται κάποιοι παίκτες αλλά και την έλλειψη εναλακτικών επιλογών.

Η Λαμία πέρα από το πρώτο δεκάλεπτο που πήγε να αιφνιδιάσει τον Παναιτωλικό παρουσιάστηκε κατώτερη από το ματς της Αθήνας με τον Ατρόμητο, σε αγώνα που ήθελε περισσότερο απο αυτόν της 3ης αγωνιστικής, με περισσότερα “μαθήματα” του κόουτς.

Η έλλειψη του Δημούτσου ανάγκασε τον Θεσσαλονικιό προπονητή να ρίξει στην μάχη έναν μη ανασταλτικό μέσο που είναι φανερό ότι του λείπουν τα τρεξίματα, τον Σκόνδρα. Λόγος που οδήγησε την Λαμία στο να “τρώει”… όχι ευκαιρίες – γιατι δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα – αλλά να δέχεται επικίνδυνες προϋποθέσεις που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα τελείωναν πριν καν αρχίσουν. Αποτέλεσμα, ο Μπλάζιτς, ένας αποδεδειγμένα παίκτης-μηχανή να ξεμείνει από δυνάμεις νωρίς, στο τελευταίο 20λεπτο.

Μια αδυναμία που ίσως καλυπτόταν από την γενική αμυντική λειτουργία της Λαμίας, η οποία φέτος, στους πρώτους τέσσερις αγώνες είναι προβληματική. Ενδεικτική είναι η φάση στο γκολ του Τσοκάνη που ακυρώνεται ορθά λόγω οφσαίντ, με τον Αντέτζο να αντιλαμβάνεται το κενό στον άξονα έξω απο την περιοχή, να σπεύδει να το διορθώσει αφήνοντας όμως την θέση του κενή και τον Βασιλαντονόπουλο οριακά να βγάζει  τον παίκτη του Παναιτωλικού εκτεθημένο.

Στο άλλο μισό του γηπέδου, αυτό της επίθεσης, εκεί όπου οι “κυανόλευκοι” διαθέτουν ίσως την πληρέστερη τετράδα των ομάδων της μέσης και κάτω, η επίσης έλλειψη ρυθμού του Καραμάνου και η μη χρησιμοποίηση του Θανάση Καραγκούνη έχω την αίσθηση ότι στέρησε από την ομάδα του Χάβου την απαιτούμενη ενέργεια που χρειαζόταν.

Η επιλογή του Καραμανου – παίκτη με επιθετικές αρετές κι όχι τόσο δημιουργικές – δεν βοήθησε στην ορθολόγική ανάπτυξη του παιχνιδιού, ούτε στην κατοχή της μπάλας ενώ η συνήπαρξή του με τον Βάντερσον στην πλευρά (λογικό είναι) δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή.

Η Λαμία φέρνει το ματς στα ίσια με μια εξαιρετική κάθετη του πάντα ποιοτικού Μπερτόλιο στον Επστάιν, ο οποίος με την εμπειρία του σκοράρει σε ένα εξαιρετικό χρονικό διάστημα, αν αναλογιστούμε ότι απομένουν 15 λεπτά για να διεκδικήσει ακόμα και την νίκη, με το μομέντουμ που είχε και την “κοιλιά” των γηπεδούχων.

Εκεί έρχεται ο παράγοντας αυτοσυγκέντωση και χτυπά την ομάδα της Φθιώτιδας για ακόμα μια φορά. Ο εκ των κορυφαίων πέρσι Βασιλαντονόπουλος κάνει κάτι πολύ παιδικό για την αξία του και ουσιαστικά δωρίζει το 2-1. Δεν είναι σημερινό το φαινόμενο και εκεί στέκομαι από το πρώτο ματς. Απο την πρεμιέρα με τον Άρη. Η αυτοσυγκέντρωση, το πάθος και κάποιες φορές η έλλειψη αυτοπεποίθησης που είχε η ομάδα την προηγούμενη χρονιά φαίνεται πως έχουν κλονηστεί.

Το ίδιο και στο πρώτο γκολ του Παναθηναικού από τον Μελισσά, το ίδιο και απο την μειωμένη – στα μάτια μου – απόδοση παικτών που βρίσκονται στο ρόστερ από την περασμένη περίοδο. Ίσως η κακή ψυχολογία από τις ήττες, ίσως η φυγή Τεννέ… αυτό πρέπει να αλλάξει , πράγμα στο οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα τον Χάβο ότι μπορεί να διορθώσει. Τα αβίαστα λάθη είναι πολλά για τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Το ότι το ματς έρχεται στο 2-2 έιναι ένα γεγονός το οποίο δεν τοποθετείται στην αύρα και την αυταπάρνηση των φιλοξενούμενων αλλά στην ικανότητα του Μπαράλες (και την αδυναμία του αντίπαλου κεντρικού αμυντικού να τον μαρκάρει) να κερδίζει κάθε κεφαλιά. Είτε μακριά από την περιοχή, είτε μέσα σε αυτή, είτε συστημένης μπαλιάς, είτε διεκδικήσιμης σέντρας. Αυτό που κάνει είναι μαγικό, δύσκολα θυμάμαι τόσο ικανό παίκτη με το κεφάλι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ο Αργεντινός είναι ανίκητος στον αέρα μέχρι τώρα σε 4 ματς, κάτι που πρέπει να αξιοποιηθεί περισσότερο(!)

Ο πρώτος βαθμός έρχεται ως σημάδι ανάτασης στην ομάδα από την στιγμή που την ερχόμενη δευτέρα το ΔΑΚ υποδέχεται την Ξάνθη ενώ ακολουθούν ΟΦΗ (εντός) και Λάρισα. Τρείς εβδομάδες στις οποίες η Λαμία έχει την δυνατότητα, το ρόστερ και τον προπονητή πλέον για να ξεκολλήσει από την ζώνη του υποβιβασμού και να σβήσει σύντομα το κακό πρόσωπο του Αυγούστου και του Σεμπτέμβρη μέχρι τώρα, απένταντι σε αγωνιστικά ίδιες και κατώτερες ομάδες μέχρι στιγμής.

Υ.Γ.:  Το πέναλτι του Χακίμ Μαστούρ είναι μια κακή εκτέλεση. Στο μυαλό μου όμως έρχονται πολλές παρόμοιες μνήμες και μια από αυτές είναι το χαμένο πέναλτι του Τζιμπρίλ Σισέ απέναντι στην Σπάρτα Πράγας για τα προκριματικά του Τσαμπιονς Λιγκ. Όπως και τώρα έτσι και τότε ο Σισέ ανέλαβε την εκτέλεση για να βάλει το πρώτο του τέρμα και να ανέβει ψυχολογικα. Δεν έγινε ποτέ, η συνέχεια γνωστή! Υγεία να έχει ο σούπερ σταρ της Λάμία και θα την βρεί την άκρη κι αυτός. Συμμβαίνουν αυτα!

Διαβάστε επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *


Back to top button