Πως είναι να βλέπεις την αγαπημένη σου ομάδα, να κερδίζει τον Ολυμπιακό μέσα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», να προκρίνεται στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδος, αλλά εσύ να είσαι 600 χιλιόμετρα μακριά;
Γράφει ο Πέτρος Κρικζώνης
Από την πρώτη φορά που είδα αυτή την ομάδα έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια. Ξέρω σε κάποιους φαντάζει λίγο, αλλά αν αναλογιστείς την ηλικία μου δεν είναι. Αλλά ειδικά τα τελευταία 10 δεν έχω χάσει αγώνα στο ΔΑΚΛ, πηγαίνοντας πάντα με την ίδια τρέλα και χαρά. Είτε δεν ήμουν καλά ψυχολογικά, είτε είχε κρύο, είτε βροχή, είτε χιόνι, όταν άκουγα τις συνθέσεις από τα μικρόφωνα ξέχναγα τα πάντα. Η ζωή όμως μου τα έφερε έτσι ώστε να δω την μεγαλύτερη στιγμή της ομάδας μας από μακριά και συγκεκριμένα από την Αλεξανδρούπολη.
Όλη αυτή την εβδομάδα με όποιον και να μιλούσα του έλεγα ότι έχω ένστικτο ότι θα γίνει το θαύμα. Κάποιοι με περνούσαν για τρελό, αλλά οι περισσότεροι έλεγαν ότι έχω αυτό το δικαίωμα να ονειρεύομαι. Έτσι λοιπόν χθες όταν έφτασε η ώρα του αγώνα πήγα σε ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ της γειτονιάς, για να δω την ομάδα, να πετυχαίνει αυτό που η ιστορία μας χρωστούσε.
Από το πρώτο λεπτό του αγώνα είχα άγχος και παρά την πίεση που ασκούσε ο Ολυμπιακός δεν έχασα την πίστη μου, μπορεί να έπαιρνα βαθιές ανάσες και να ίδρωνα από το άγχος. Αλλά μέσα μου μια φωνή μου έλεγε «Ναι, το θαύμα θα γίνει εμείς θα βγούμε νικητές, ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου λέει ότι η μπάλα τιμωρεί». Καθώς ο Ολυμπιακός έχανε τις ευκαιρίες την μία μετά την άλλη. Ώσπου ήρθε η στιγμή του 52ου λεπτού σέντρα του Σκόνδρα από τα δεξιά, γύρισμα του Επστάιν προβολή Τόμας και γκολ.
Όλοι παγωμένοι και σηκώνομαι και φωνάζω (γκοοοολ). Νιώθω όλα τα βλέμματα πάνω μου και γεμάτος ενθουσιασμό λέω τι κοιτάτε; Ναι είμαι από Λαμία, είμαι φοιτητής εδώ. Και έχω δικαίωμα να πανηγυρίζω που βρίσκομαι στα ημιτελικά του κυπέλλου. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα η πίεση του Ολυμπιακού ανέβηκε, αλλά ο Σαράνοβ σαν κέρβερος ήταν εκεί. Κρατούσε το μηδέν στην εστία της Λαμίας. Η ώρα περνούσε και σε κάθε απόκρουση του, ερχόταν στο μυαλό μου και μια στιγμή από τα δύσκολα χρόνια της Γ και Δ εθνικής.
Στο 85ο λεπτό όμως ο Ολυμπιακός κερδίζει το πέναλντι, και σκέφτομαι πως όχι δεν μπορεί να μπει. Αλλά και να γίνει κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτά τα παιδιά, έδωσαν ότι είχαν σήμερα. Κι όμως ο Σαράνοβ ήταν και πάλι εκεί καταφέρνοντας να βγάλει το πέναλντι του Φορτούνη. Εκείνη την στιγμή πράγματι βούρκωσα ( όσοι έχετε αγαπήσει κάποια ομάδα θα με καταλάβετε ). Τότε νιώθω ένα χέρι, ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που καθόταν δίπλα, δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου. Μου λέει «Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, βλέπω πόσο αγαπάς αυτή την ομάδα, αν και είμαι Ολυμπιακός μακάρι να περάσετε. Εκπληκτικός ο τερματοφύλακας σας». Στο σφύριγμα της λήξης δεν μπορούσαν να πιστέψω τι είχε γίνει, είχε ολοκληρωθεί ένα θαύμα, ένα όνειρο. Σκεφτόμουν ότι από τα αλώνια πλέον ήμασταν όντως στα σαλόνια στα ημιτελικά του κυπέλλου έχοντας αποκλείσει τις δύο μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας.
Όταν γύρισα σπίτι κατευθείαν άνοιξα τον υπολογιστή να δω τι γράφουν για αυτό τον άθλο. Και όσα διάβαζα με έκαναν ακόμα πιο χαρούμενο. Και περίμενα και εγώ από μακριά και μέσω των social media μαζί με τα άλλα παιδιά την αποστολή της ομάδας να γυρίσει Λαμία.
Από την μία στεναχώρια που δεν ήμουν και εγώ εκεί, αλλά από την άλλη ήταν σαν να ήμουν με το μυαλό και την καρδιά. Μόνο το σώμα μου έλειπε. Δυστυχώς αυτό ήταν στην Αλεξανδρούπολη, αλλά δεν πειράζει θα είμαι στις επόμενες επιτυχίες εκεί. Αυτή η ομάδα έχει πολύ μέλλον
Υ.Γ Συγχαρητήρια σε όλους παίχτες και επιτελείο που μας οδηγούν σε τέτοιες επιτυχίες. Ένα όμως τεράστιο μπράβο στον Μεγαλομέτοχο της ομάδας, που ονειρεύτηκε πριν χρόνια επιτυχίες για αυτή την ομάδα και τώρα δικαιώνεται.
Υ.Γ2 Με ένα όνειρο τρελό Λαμία Ευρώπη να σε δω!!!
