Η ειρωνεία του ποδοσφαίρου είναι ότι τις περισσότερες φορές, αυτό που συμβαίνει στο γήπεδο και αυτό που συμβαίνει έξω από αυτό μπορεί να υπάρχει σε ξεχωριστά σύμπαντα.
Οι φίλαθλοι της Λίβερπουλ ειχαν κερδίσει τη μάχη της εξεδρας στο Κιέβο, αλλά Κανένα ποδοσφαιρικό τρόπαιο δεν κέρδισε ποτέ το τραγούδι. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν ειναι ομως μια ομάδα που αποκλείεται μόνο με το τραγούδι της εξεδρας. Ειναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή.
Η Λίβερπουλ -και ιδιαίτερα η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ-, είναι από πολλές απόψεις το αντίθετο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν παίζουν με παίκτη με το No 10. Η δουλειά του αριθ. 10 είναι να φέρει λογική.
Αυτος ο τελικός του Τσαμπιονς Λιγκ ηταν μια μάχη αναμεσα στη λογική και την τρέλα. Η Ρεάλ Μαδρίτης άρχισε να τρέχει, προσπαθώντας να ελέγξει το παιχνίδι, παίζοντας με την μπάλα και όχι με την ευκαιρία. Η Λίβερπουλ, αντίθετα, άνοιξε τρελά τον ρυθμό του αγώνα.
Πόσο αποφασιστικός ήταν ο τραυματισμός του Σαλάχ; Η Ρεάλ Μαδρίτης θα είχε κερδίσει και πάλι, νομίζω. Θα είχε ακόμα τον Μπέιλ και η Λίβερπουλ θα είχε τον Κάρριους. Όμως, το βλέμμα του Σαλαχ, τα δάκρυά του έβαλαν φρένο στη Λίβερπουλ ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να πατησει το γκάζι. Ο Λαλάνα, ίσως ο πιο συνετός παίκτης της Λίβερπουλ, που τον αντικατέστησε, δεν μπορεσε να κάνει κάτι. Στην άκρη, ο Κλοπ, προσπάθησε να μην μοιάζει με τον άνθρωπο που η καρδιά του πάει να σπάσει.
Τα λάθη του Kαριους αποδείχθηκαν ολεθρια για την Λίβερπουλ. Το πρώτο λάθος ίσως ήταν και το πιο οδυνηρό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στη Λίβερπουλ. Τους στερησε το όπλο της ομαδας : την …τρέλα με την οποία θα μπορούσαν να νικήσουν τη Ρεάλ. Η τρέλα τους είχε οδηγήσει σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση και μόνο η τρέλα θα μπορούσε να τους βγάλει από αυτη.
Αλλά τότε ήρθε η μεγαλύτερη ειρωνεία όλων: μια ομάδα που είχε φτάσει ως εδώ πιστεύοντας στο αδύνατο, ανατράπηκε από το ίδιο φαινόμενο. Ίσως κανείς, ουτε ο Μπέιλ δεν πίστευε, καθώς απογειώθηκε με το ανάποδο ψαλίδι, ότι η μπάλα θα κατέληγε στα δίχτυα. Η Ρεάλ είχε αγκαλιάσει με τη δική της εσωτερική τρέλα και είχε κερδίσει ένα πρωτοφανές τρίτο Τσάμπιονς Λιγκ στη σειρά.
Το δεύτερο λάθος του Kάριους ήταν το τελειωτικό πλήγμα για τη Λιβερπουλ. Είναι δελεαστικό να πούμε ότι συνόψισε τη νύχτα της Λίβερπουλ, που ισως άξιζε να χάσει, αλλά όχι έτσι. Και καθώς το τελικό σφύριγμα έδωσε το έναυσμα για τους ξεφρενους πανηγυρισμους των Μαδριλένων ολα τα βλεμματα έπεσαν σε μια φιγούρα μπροστά από τα δοκάρια της Λίβερπουλ. Στον Κάριους! Ενας άνθρωπος γονατιστος στο χορτάρι, στο κέντρο των πάντων, εντελώς απόμακρος, ένας άνθρωπος που μόλις ειχε παιξει το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής του, που θα τον συνοδεύει ως το τέλος.
