Τοπικά Πρωταθλήματα: Τα σύγχρονα εν δυνάμει «κρυφά σχολειά» του ποδοσφαίρου!

Γράφει ο Πάνος Παλιούρας Uefa C Football Coach Performance Analyst Α.Π.Θ.

Σε μια εποχή όπου η οικονομική κρίση μαστίζει τον αθλητισμό σε όλα τα επίπεδα, τα τοπικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου των κατά τόπους Ενώσεων επιμένουν να προσφέρουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, ως προς την προώθηση, την εξέλιξη αλλά και συνάμα την κοινωνικοποίηση των αθλητών όλων των ηλικιών και όλων των επιπέδων.

Με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν όχι μόνο να δημιουργήσουν ισχυρούς διαπροσωπικούς δεσμούς μεταξύ των μελών τους, αλλά και να μεταλαμπαδεύσουν μέσα από έναν πρωτότυπο, σχεδόν μυστικιστικό τρόπο, τη χαρά του παιχνιδιού που με την πάροδο των χρόνων μετατρέπεται με κάθε ευκαιρία σε αγνή αγάπη που συντηρεί και ενισχύει το ίδιο το άθλημα.

Ειδικότερα, ο δρόμος προς την ποδοσφαιρική “Ιθάκη” δεν είναι σε καμία περίπτωση – και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε – στρωμένος με ροδοπέταλα, για κάθε έναν από τους “συνταξιδιώτες” από όπου και αν αυτοί προέρχονται και οπουδήποτε και αν οδεύουν.

Επιπρόσθετα, προβληματισμοί και εμπόδια που πηγάζουν από τις καθημερινές ανάγκες των αθλητικών σωματείων τέτοιου βεληνεκούς, δυσχεραίνουν την εύρυθμη λειτουργία αυτών και καθιστούν σχεδόν αδύνατο τον μακροχρόνιο προγραμματισμό εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, βάζοντας πολύ περισσότερο σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα τους.

Στον αντίποδα, η σημαντική έλλειψη εγκαταστάσεων και υποδομών αποτελούν έναν επιπλέον σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα στο οποιοδήποτε υγιές εγχείρημα που επιχειρείται με μοναδικούς συμμάχους σε κάθε περίπτωση τους τελευταίους των ρομαντικών που έχουν παραμείνει στον χώρο και συνεχίζουν να συνεισφέρουν τα μέγιστα από οποιοδήποτε πόστο κι αν προέρχονται.

Πιο συγκεκριμένα, όταν επιτυγχάνεται η υπέρβαση και οι πρωταγωνιστές της εκάστοτε ποδοσφαιρικής ιστορίας μετατρέπονται σε ήρωες δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων πάντα των αναλογιών, τα τοπικά πρωταθλήματα των κατά τόπους ενώσεων μπορούν να αποτελέσουν το περιβάλλον όπου όχι μόνο πραγματώνεται η ενασχόληση νέων ανθρώπων με τον αθλητισμό, αλλά πολύ περισσότερο μετατρέπονται σε σύγχρονα “κρυφά σχολειά” όπου διαμορφώνονται χαρακτήρες και προσωπικότητες που κερδίζουν δικαιωματικά τη θέση τους στη σύγχρονη κοινωνία αφού έχουν καταφέρει να συνεργάζονται σε κάθε περίσταση με γνώμονα τη συλλογικότητα, το σεβασμό και την υπευθυνότητα που αυτή θέλει να αξιώνει.

Συμπερασματικά, προς επιβεβαίωση της φράσης του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ “Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο” με τον ίδιο τρόπο που ο αθλητισμός αποτελεί μικρόκοσμο της κοινωνίας έτσι και το ποδόσφαιρο όντας κοινωνικό φαινόμενο σε κάθε έκφανση του δεν παύει να αποτελεί ένα συνεχές τεστ χαρακτήρα για κάθε ένα ξεχωριστά από τα “κύτταρα” που δομούν τον πολυσύνθετο “οργανισμό” του, διαθέτοντας το γνώρισμα να αναδομεί συνειδήσεις, προσωπικότητες και χαρακτήρες δημιουργώντας νικητές είτε η μπάλα βρίσκεται σε οριοθετημένο γήπεδο, είτε στο γήπεδο της ζωής.