Αν ζητήσεις από έναν ηλικιωμένο Ισπανό φίλαθλο να ιεραρχήσει τα bullets της μυθολογίας του ισπανικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, είναι βέβαιο ότι θα… πελαγώσει.

Και τι δεν έχουν δει τα μάτια του. Πούσκας, Ντι Στέφανο, Κρόιφ, Μαραντόνα, Ραούλ, Μέσι, δύο… διαφορετικούς Ρονάλντο, Ρομάριο, Ζιντάν, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Τσάβι, Ινιέστα, Μόντριτς, Νεϊμάρ σου δίνουν την αίσθηση ότι ελάχιστοι από τους κορυφαίους του είδους δεν έπαιξαν μπάλα στο διαχρονικά πιο glamorous – βάσει ονομάτων – πρωτάθλημα του κόσμου.

Η λίστα είναι ατελείωτη. Μαζί και οι βραδιές υπερβάσεων, οι «ηρωισμοί» ατομικής ή ομαδικής προέλευσης, η αλλαγή πρωταθλητή την ύστατη ώρα, οι «άρρωστες» εμπνεύσεις πρωταγωνιστών που νίκησαν το χρόνο.

Σε περίοπτη θέση ενός τέτοιου μυθολογικού άλμπουμ, θα συναντούσες παρέα με «ιερά τέρατα» – πιο πάνω ακόμα και κάποια από αυτά – έναν παίκτη που έφυγε λόγω σνομπαρίσματος από την Παρτιζάν Βελιγραδίου για να παίξει επί μία τριετία σε μια μικρομεσαία ελληνική ομάδα, ακολουθώντας την ακόμα και στη Β’ κατηγορία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ