Γιόχαν Κρόιφ, η τελευταία ντρίμπλα (pics, vids)

«Στις 24 Μαρτίου πέθανε ήρεμος στη Βαρκελώνη έχοντας δίπλα του την οικογένειά του ύστερα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Είναι μια βαθιά λύπη και σας ζητάμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητα της οικογένειας σε αυτές τις στιγμές του θρήνου». Μια λιτή ανακοίνωση, παγκόσμιος θρήνος.

Ο σπουδαίος Ολλανδός έδωσε επί μήνες μάχη με τον καρκίνο. Κάποια στιγμή είχε αστειευτεί ότι κατάφερνε στο ημίχρονο αυτού του πιο σπουδαίου αγώνα της ζωής του να προηγείται με 2-0. Τελικά, η επάρατη νόσος έκανε την ανατροπή. Έκανε αυτό που ουδείς ποδοσφαιρόφιλος, ουδείς από τους ανθρώπους που είχαν δει τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» να σαγηνεύει μέσα στο γήπεδο δεν ήθελε να φανταστεί… O μεγαλύτερος καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου έχασε αυτόν τον αγώνα.

Δίπλα στο γήπεδο του Άγιαξ ήταν το σπίτι του. Αυτή ήταν η μοίρα του. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, η μητέρα του άρχισε να δουλεύει ως καθαρίστρια στον σύλλογο. Σε αυτήν οφείλει τη ζωή και την καριέρα του. Αυτή η γυναίκα μουρμούριζε τους ανθρώπους του Άγιαξ να δοκιμάσουν τον γιο της. Τα κατάφερε. Το 1959 αυτό το ξανθό και αδύνατο αγόρι εντάσσεται στις ακαδημίες του Αίαντα και το 1964 προβιβάζεται στη μεγάλη ομάδα και γίνεται ο φυσικός ηγέτης της καθώς σε 229 εμφανίσεις πετυχαίνει 190 γκολ.

Ο νεαρός Γιόχαν οδηγεί τον Άγιαξ από νίκη σε νίκη. Ο Κράουφ, όπως προφέρεται σωστά το επώνυμό του, αρχίζει να ξεχωρίζει. Το 1966 αναδεικνύεται για πρώτη φορά πρωταθλητής Ολλανδίας, ενώ παράλληλα αγωνίζεται για πρώτη φορά στην εθνική Ολλανδίας εναντίον της Ουγγαρίας, σκοράροντας μάλιστα στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης, γράφοντας το τελικό 2-2.

Την ίδια χρονιά ο Άγιαξ βρίσκει στο δρόμο του για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών τη Λίβερπουλ του Μπιλ Σάνκλι, με τους Ολλανδούς να συντρίβουν τους «κόκκινους» με το επιβλητικό 5-1, ενώ ταυτόχρονα κατακτούν και το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα Ολλανδίας. Το 1969 φτάνει για πρώτη φορά στο ανώτατο σημείο, σε συλλογικό επίπεδο. Στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, στη Μαδρίτη απέναντι στην μεγάλη ομάδα της Μίλαν. Δυστυχώς το παιχνίδι, εξελίσσεται άσχημα για τον Κρόιφ και την παρέα του. Οι Ιταλοί θριαμβεύουν με 4-1.

Αυτό όμως δεν εμποδίζει το νεαρό, Γιόχαν να συνεχίσει την προσπάθειά μαζί με την ομάδα του φυσικά. Έτσι το 1971 φτάνει ξανά σε τελικό. Στο «Γουέμπλει» αυτή τη φορά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Εκατό χιλιάδες φίλαθλοι στο «Ναό του ποδοσφαίρου» και ο Κρόιφ με το ξεκίνημα κιόλας κάνει μερικά εκπληκτικά πράγματα. Ο Αγιαξ επικρατεί με 2-0 και σηκώνει ψηλά το μεγαλύτερο τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο.

Η κυριαρχία του Άγιαξ θα συνεχισθεί άλλα δύο χρόνια. Το 1972 νικά 2-0 την Ιντερ με δύο δικά του γκολ, ενώ ένα χρόνο αργότερα, στο Βελιγράδι, ο Άγιιαξ επικρατεί με 1-0 της Γιουβέντους και κατακτά για τρίτη συνεχόμενη σεζόν το κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Άγιαξ έχει πια στο δυναμικό και τους Γιόχαν Νεεσκενς και Ρούντι Κρολ, οι οποίοι συμπληρώνουν τον γαλαξία των αστέρων αυτής της υπέρομάδας. Κατακτούν το διηπειρωτικό κόντρα στην Ιντιπεντιέντε με συνολικό σκορ 4-1, καθώς και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, κερδίζοντας τους Ρέιντζερς με συνολικό σκορ 6-3. Το 1973 ο Αγιαξ μετά και το τρίτο του κύπελλο Πρωταθλητριών και ο Κρόιφ αποφασίζει να βάλει πλώρη για άλλα… λιμάνια.

Έτσι μετακομίζει στη Μπαρτσελόνα για ποσό που σήμερα αντιστοιχεί σε 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Αφού κλείνει πέντε χρόνια στην Ισπανία, κατακτώντας ένα πρωτάθλημα το 1974, κι ένα κύπελλο το 1978, αποφασίζει να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι, για να αγωνιστεί στην Αμερική, πιο συγκεκριμένα στους Los Angeles Aztecs την περίοδο 1979-1980 και στους Washington Diplomats το 1980-1981. Το 1981 επιστρέφει στην Ευρώπη, στην ισπανική Λεβάντε, και φοράει την φανέλα της για 10 συμμετοχές. Μετά από αυτό γυρίζει στην μεγάλη του αγάπη, τον Άγιαξ, από το 1981 έως το 1983 και την περίοδο 1983-1984 κλείνει την καριέρα του στη Φέγενορντ σε ηλικία 37 χρονών. Παρά την ηλικία του βοηθάει σημαντικά τη Φέγενορντ να πάρει το πρωτάθλημα.

Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό. Επίσης κατέκτησε τη δεύτερη θέση με την εθνική Ολλανδίας στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 1974. Το 1999 αναδείχθηκε κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής του αιώνα και κορυφαίος Ολλανδός αθλητής του αιώνα.

Συνήθως αγωνιζόταν με το νούμερο 14 στην πλάτη, ενώ όταν τα νούμερα ήταν από το 1 έως το 11 φορούσε το 9. Στην εθνική ομάδα της Ολλανδίας αγωνίστηκε 48 φορές, από τις οποίες τις 34 ως αρχηγός και πέτυχε 33 γκολ. Υπήρξε ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής που αφομοίωσε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (total football) και το εφάρμοσε όσο αγωνίστηκε αλλά κι ως προπονητής αργότερα. Αν και η θέση του Κρόιφ στο γήπεδο ήταν σέντερ φορ, αγωνιζόταν σε όλο τον αγωνιστικό χώρο, οπουδήποτε θα μπορούσε να κάνει ζημιά στην αντίπαλη ομάδα.

Το 1985 αρχίζει την καριέρα του ως προπονητής, επιστρέφοντας για άλλη μια φορά στην ομάδα που τον ανέδειξε, και που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο κανείς άλλος. Ήταν μια περίεργη κατάσταση, καθώς ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» δεν είχε το πιστοποιητικό άσκησης του επαγγέλματος του προπονητή. Παρ’ όλα αυτά, ο Κρόιφ εφαρμόζει τακτικές που επιτρέπουν στον Άγιαξ να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρό, με πρωταγωνιστές τα νέα του μεγάλα ταλέντα Μάρκο φαν Μπάστεν και Φράνκ Ράικαρντ. Tην πρώτη χρονιά του στο πάγκο του Άγιαξ η ομάδα τελειώνει τη σεζόν έχοντας σκοράρει 120 φορές, αλλά χάνει το πρωτάθλημα από την Αϊντχόφεν. Το 1987 σηκώνει το κύπελλο Κυπελλούχων κόντρα στη Λοκομοτίβ Λειψίας, ενώ την επόμενη χρονιά υπερασπίζεται τον τίτλο του κόντρα στην Μαλίν, χωρίς ωστόσο να το καταφέρει, αφού ηττάται με 1-0. Το εκρηκτικό ταπεραμέντο του θα τον οδηγήσει εκτός ομάδας σε ένα βράδυ.

Και τότε ήρθε πάλι η Μπαρτσελόνα! Το 1988 αναλαμβάνει τους Καταλανούς και την επόμενη χρονιά τους οδηγεί στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, κερδίζοντας στον τελικό τη Σαμπντόρια με 2-0. Το 1992 με αντίπαλο ξανά τη Σαμπντόρια, η ομάδα της Βαρκελώνης κερδίζει με 1-0 με γκολ του Κούμαν, και κατακτά επιτέλους το βαρύτιμο τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το οποίο θα χάσει δύο χρόνια αργότερα στον τελικό της Αθήνας από τη Μίλαν.

Ο Κρόιφ λίγο αργότερα προσθέτει στο ενεργητικό του, και τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ, νικώντας με συνολικό σκορ 3-2 την Βέρντερ Βρέμης και συνεχίζει κατακτώντας το Κύπελλο Ισπανίας το 1990, τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα τις σεζόν 1991- 1994, καθώς και τρία Σούπερ Καπ Ισπανίας. Το πρόβλημα υγείας του θα σημάνει το τέλος του στην τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα.

Μπάλα και τσιγάρο
Δύο μεγάλα πάθη είχε στη ζωή του: το ποδόσφαιρο και το κάπνισμα. Άναβε τσιγάρο ακόμα και μέσα στα αποδυτήρια στο ημίχρονο των αγώνων όταν έπαιζε μπάλα. Κάπνιζε πάντα Camel άφιλτρο, πριν από τη σέντρα του πρώτου αγώνα που φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα ήταν με το τσιγάρο στο στόμα στη φυσούνα και το έσβησε λίγο πριν μπει στο γήπεδο.

Δεν τον ενδιέφερε που τον έβλεπαν όλοι. Ήταν ο Κρόιφ, κανείς δεν θα μπορούσε να του υποδείξει τι να κάνει και πως να συμπεριφέρεται. Την πρώτη σεζόν του στον Άγιαξ προσπάθησε να το κρύψει. «Μια φορά ήμαστε στο πούλμαν της ομάδας και ο Κρόιφ άναψε τσιγάρο. Ο προπονητής μας, ο Ρίνους Μίχελς, τον είδε, τον πλησίασε και ο Κρόιφ προσπάθησε να κρύψει το τσιγάρο στην τσέπη του. Πέρασαν δύο λεπτά και πήρε φωτιά το χέρι του! Ήταν πολύ αστείο» έχει πει ο Σάακ Σβαρτ, επιθετικός του «Αίαντα» από το 1956 μέχρι το 1973.

Όταν αργότερα έγινε ο ίδιος προπονητής, κάποιοι προσπαθούσαν να τον… προβοκάρουν ρωτώντας τον αν επιτρέπει στους παίκτες του να καπνίζουν, ο Κρόιφ τους αποστόμωνε με την απάντησή του: «Αν είναι τόσο καλοί, όσο ήμουν εγώ, ας κάνουν αυτό που θέλουν».

Τέλη Φεβρουαρίου του 1991, ο Ολλανδός είναι προπονητής της Μπαρτσελόνα. Το άγχος είναι μεγάλο, ο Κρόιφ βρίσκει διέξοδο στο κάπνισμα, καπνίζει όλο και περισσότερα τσιγάρα την ημέρα. Θα μπει στην κλινική «Σαν Ζορντί» της Βαρκελώνης για να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Όταν, τρεις ώρες μετά, ανακτά τις αισθήσεις του μετά την επέμβαση, το πρώτο πράγμα που ακούει από τον γιατρό του, Μάριο Πετί, είναι ότι αν θέλει να επιστρέψει στους πάγκους θα πρέπει να κόψει το κάπνισμα. «Δεν ήταν μόνο το θέμα της δουλειάς. Μου το είπαν ξεκάθαρα, ότι το τσιγάρο θα με σκότωνε» παραδέχθηκε ο ίδιος. «Μου έβαλε τελεσίγραφο και η γυναίκα του» θα πει, επίσης. Έτσι, τα Camel έγιναν… Chupa-chups, τα διάσημα γλειφιτζούρια, που αποτέλεσαν από τότε το… σήμα κατατεθέν του «ιπτάμενου» Ολλανδού.

Η ντρίμπλα που νίκησε τον χρόνο
Ο Γιάν Όλσον ήταν το πρώτο… θύμα του Γιόχαν Κρόιφ, όταν έκανε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 την περίφημη ντρίπλα, την στροφή των 180 μοιρών, για να περάσει τον αντίπαλο, που φέρει το όνομά του.

Ο παλαίμαχος Σουηδός αμυντικός θα μπορούσε να ντρέπεται για εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν έχεις απέναντί σου, μέσα στο γήπεδο ως αντίπαλο έναν σπουδαίο παίκτη, μόνο περηφάνια μπορείς να νιώσεις, ακόμα κι αν αυτός σε εκθέτει… Με αφορμή τον θάνατο του Κρόιφ, ο Όλσον είχε μιλήσει στους «Times» λέγοντας χαρακτηριστικά ότι εκείνη η φάση ήταν η πιο υπερήφανη στιγμή της καριέρας του!

«Ακόμα και σήμερα γελάω με αυτό. Ήταν το είδωλό μου. Ο Γιόχαν Κρόιφ μου χάρισε την πιο υπερήφανη στιγμή της καριέρας μου. Μου έδωσε το δικό μου μικρό κομμάτι ιστορίας, έδωσε έναν λόγο στον κόσμο να θυμάται το όνομά μου ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Ήταν τιμή να είμαι στον ίδιο αγωνιστικό χώρο μαζί του όταν επιχείρησε την ντρίμπλα που φέρει το όνομά του. Η ημέρα που έκανε 20.000 Ολλανδούς οπαδούς να γελούν μαζί μου είναι μία ανάμνηση που πάντα θα λατρεύω. Έχω δει το βίντεο εκείνου του αγώνα από το Μουντιάλ του 1974 αμέτρητες φορές, με τους φίλους και την οικογένειά μου.

Γελούν όταν το βλέπουν κάθε φορά και εγώ το ίδιο. Δεν είχα καμία πιθανότητα να πάρω τη μπάλα. Ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, τόσο γρήγορος, τόσο έξυπνος. Τι θα μπορούσα να κάνω για να τον σταματήσω; Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου έπαιξα κόντρα σε πολλούς μεγάλους παίκτες, αλλά αυτός ήταν ο καλύτερος όλων, σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Έπαιξα απέναντί του τέσσερις φορές και δεν κέρδισα καμία. Ήταν υπερβολικά γρήγορος για να τον πιάσεις. Νομίζω ότι ούτε καν είχα καταφέρει να τον αγγίξω. Κάθε φορά που πλησίαζα, έκανε πάσα σε κάποιον συμπαίκτη του πριν προλάβω να τον φτάσω. Ήταν τόσο γρήγορος που δεν προλάβαινες ούτε να τον κλωτσήσεις. Ήταν επίσης ηγέτης, ο παίκτης που όλοι άκουγαν σε εκείνη την υπέροχη ολλανδική ομάδα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι ήταν ένας κύριος. Στο τέλος του αγώνα ανταλλάξαμε χειραψία. Ποτέ δεν ανταλλάξαμε μία κακή λέξη, ακόμα και μετά από αυτή την ντρίμπλα. Είναι κάτι ιδιαίτερο για μένα το γεγονός ότι τον ήξερα. Ήταν το είδωλό μου. Θα είναι πάντα στην καρδιά μου» ήταν τα λόγια του Όλσον.

Σε πρώτο πρόσωπο: ο Γιόχαν μιλάει για τον Κρόιφ
Ο καρκίνος είχε αρχίσει ήδη να «τρώει» τα πνευμόνια του. Ο ίδιος τότε δήλωνε αισιόδοξος, σίγουρος ότι αρκεί μια… ντρίμπλα του για να τον αφήσει πίσω, για να τον νικήσει. Ο Κρόιφ «έσβηνε». Και το ήξερε.

«Θέλω να διηγηθώ τη ζωή μου». Αυτές τις λέξεις είπε όταν κάλεσε τον Ολλανδό δημοσιογράφο, Γιαπ ντε Χρουπ, και του ζήτησε να καταγράψει σε 14 κεφάλαια όσα είχε περάσει τα προηγούμενα 68 χρόνια.

Ήθελε να διηγηθεί τη ζωή του. Ήθελε να πει για τα φτωχικά παιδικά χρόνια του, για την καθαρίστρια μάνα του, που δούλευε στον Άγιαξ και μουρμούριζε τους ανθρώπους του συλλόγου για να δοκιμάσουν τον γιο της. Ήθελα να πει για τον «Αίαντα», για τη Μπαρτσελόνα, για το τσιγάρο που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή πριν από είκοσι χρόνια, για την σύζυγό του Ντάνι, για τον Ρίνους Μίχελς, για τους κορυφαίους παίκτες που είδε να παίζουν μπάλα.

«Για εμένα όλα άρχισαν στο δρόμο». Εκεί είναι η αφετηρία του βιβλίου, της ζωής και της καριέρας του.

Ο Κρόιφ για την ταπεινή καταγωγή του: «Οι γονείς μου είχαν ένα μανάβικο κοντά στο γήπεδο του Άγιαξ. Μπορώ να πω ότι κατά κάποιο τρόπο η μοίρα μου ήταν γραμμένη. Ο πατέρας μου είχε ένα γυάλινο μάτι και έβγαζε έξτρα χρήματα κοροϊδεύοντας τον κόσμο που δεν τον ήξερε. Έβαζε μαζί τους στοίχημα ότι μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο. Και το έκανε αφού έκλεινε το καλό μάτι του. Μετά τον θάνατό του, ο Άγιαξ κατάλαβε ότι στο σπίτι μας είχαμε οικονομικό πρόβλημα και πήραν τη μητέρα μου να καθαρίζει τα αποδυτήρια στο γήπεδο. Πήγαινα κι εγώ μαζί της κάποιες φορές. Έτσι άρχισα να μαθαίνω και αγγλικά. Δεν ξεπέρασα ποτέ τον θάνατο του πατέρα μου. Πίστευα ότι κι εγώ θα πεθάνω νέος».

Ο Κρόιφ για το στήριγμα της ζωής του, τη γυναίκα του: «Ο κόσμος μας αντιμετώπιζε ως καλτ φιγούρες. Αντέγραφαν ακόμα και τον τρόπο που ντυνόμασταν, που φτιάχναμε τα μαλλιά μας. Τα πάντα τα χρωστάω στη σύζυγό μου, Ντάνι. Ποτέ δεν αγόρασα ρούχα μόνος μου. Παντρευτήκαμε τη δεύτερη μέρα του δωδέκατου μήνα. Δύο συν δώδεκα μας κάνουν δεκατέσσερα, το νούμερό μου. Ο γάμος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσα στο γήπεδο. Την ευθύνη που ανέλαβα στο σπίτι τη μετέφερα στα αποδυτήρια και στο γήπεδο».

Ο Κρόιφ για την απόφαση να πάει στην Ισπανία στα χρόνια του Φράνκο: «Η Μπαρτσελόνα ήθελε να κάνει άνοιγμα με την απόκτηση ξένων ποδοσφαιριστών. Η πρώτη επιλογή του Μίχελς ήταν ο Γερμανός επιθετικός Γκερντ Μίλερ. Ο Μίχελς δεν μου μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Κι εγώ έκανα σαν να μην το γνωρίζω. Είχα μετανιώσει που πήγα να παίξω στην Ισπανία τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο. Το πρωτάθλημα του 1977 μας το έκλεψαν. Παίζαμε εναντίον της Μάλαγα κι ο διαιτητής με απέβαλλε. Χωρίς αιτία. Σύμφωνα με τα όσα είχε πει, τον είχα αποκαλέσει “μπάσταρδο”. Μέχρι σήμερα αυτή η λέξη δεν έχει βγει από το στόμα μου».

Ο Κρόιφ για την ήττα της Ολλανδίας από τη Δυτική Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ του 1974: «Το ξεπέρασα γρήγορα. Δεν υπήρξε δράμα. Κυρίως γιατί έβλεπα τη θετική πλευρά των πραγμάτων και το θαυμασμό που υπήρχε για το παιχνίδι μας. Όλοι πίστευαν ότι είχαμε νικήσει».

Ο Κρόιφ για τον μοναδικό προπονητή με τον οποίο ήρθε σε κόντρα: «Ως παίκτης δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους προπονητές μου. Ο μοναδικός ήταν ο Χένες Βάισβαϊλερ κυρίως διότι επέμενε να υποδεικνύει σε ενήλικες άνδρες πως θα έπρεπε να συμπεριφερθούν».

Ο Κρόιφ για την παρουσία του στη Μπαρτσελόνα ως προπονητής: «Ξέρω ότι όταν ο πρόεδρος Νούνιεθ μου ανέθεσε την τεχνική ηγεσία της ομάδας, το έκανε για να σώσει την θέση του. Η Μπαρτσελόνα έπρεπε να βάλει τέλος στο γεγονός ότι ήταν μια ομάδα με μεγάλο όνομα και πολλά χρήματα, αλλά με λίγους τίτλους. Εγώ ήμουν το μοναδικό αφεντικό στα αποδυτήρια. ούτε οι ποδοσφαιριστές, ούτε η διοίκηση. Άλλαξα τα πάντα από την αρχή. Για να φτιάξουμε την dream team χρειαστήκαμε 10.000 ώρες προπόνησης».

Ο Κρόιφ για την επέμβαση στην καρδιά το 1991: «Τότε είχα πολλούς πόνους στο στομάχι. Έκανα συχνά εμετούς. Όταν μπήκα για την επέμβαση, ήξερα ότι ο χειρούργος θα έκανε τα πάντα ώστε όλα να πάνε καλά. Αυτό με ανακούφιζε. Μετά από εκείνο το χειρουργείο, έπαψα πια να έχω αμφιβολίες ότι μπορεί να πεθάνω νέος όπως ο πατέρας μου. Εκείνη η επέμβαση στην καρδιά με απελευθέρωσε από την εμμονή μου».

Ο Κρόιφ για την ήττα από τη Μίλαν στη Αθήνα, που σήμανε την αρχή του τέλους του στους Καταλανούς: «Διάβασα τότε σε μια εφημερίδα ότι με αντικατέστησαν και ότι ο Νούνιεθ και ο Γκασπάρτ ήταν έτοιμοι να παρουσιάσουν τον Μπόμπι Ρόμπσον ως αντικαταστάτη μου. Ήταν μια απίστευτη κατάσταση. Δύο ημέρες νωρίτερα είχα συναντηθεί με τον Νούνιεθ για να σχεδιάσουμε τη νέα σεζόν και ήμουν εγώ που έπεισα προσωπικά τον Λουίς Ενρίκε να αφήσει τη Ρεάλ και να έρθει στη Μπαρτσελόνα. Το παιδί το έκανε για εμένα».

Το ποδόσφαιρο που μας έμαθε ο Κρόιφ 

Ήταν ιδιοφυία ο Γιόχαν Κρόιφ. Όχι μόνο όταν χάιδευε τη μπάλα. Ιστορία έγραψαν όσα έκανε μέσα στο γήπεδο και όσα έλεγε έξω από αυτό…

Άφησε το σημάδι του. Αυτό είναι βέβαιο. Και αυτό το σημάδι δεν θα ξεθωριάσει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θα μνημονεύεται για πάντα διότι υπήρξε κορυφαίος ανάμεσα σε κορυφαίους, ένας και μοναδικός. Και στις δεκαετίες που υπηρέτησε τον βασιλιά των σπορ μας χάρισε και μερικές εξαιρετικές ατάκες…

«Το να παίξεις ποδόσφαιρο, είναι πολύ απλό. Αλλά το να παίξεις απλό ποδόσφαιρο, είναι το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει».

«Είναι απλό: Όσα γκολ και να σου βάλουν, αν πετύχεις ένα παραπάνω, θα νικήσεις».

«Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι χρόνου και χώρου».

«Λοιπόν, για να ξεκινήσουμε, υπάρχει μόνο μια μπάλα. Και χρειάζεσαι να έχεις αυτή την μπάλα. Αλλά, το μεγάλο ερώτημα είναι: Τι θα κάνεις με την μπάλα;».

«Οι Ισπανοί παίκτες είναι ιδανικοί για να δουλέψεις μαζί τους. Αντίθετα, οι Oλλανδοί ποδοσφαιριστές, μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να πεις κάτι, έχουν ήδη προλάβει να πουν: Ναι, αλλά…».

«Πάρτε για παράδειγμα τον Βιάλι. Είναι μεγάλος παίκτης. Μπορώ να βάλω πάνω του έναν αμυντικό, αλλά με την ποιότητά του, θα μου τον αχρηστέψει. Οπότε, δεν βάζω κανέναν αμυντικό πάνω του και μαρκάρω τους χαφ που τον τροφοδοτούν. Αν καταφέρω να σταματήσω το 50% από τις πάσες που πάνε στον Βιάλι, έχω εξουδετερώσει την απειλή του κατά 50%. Απλά πράγματα».

«Πάντα πίστευα ότι κάθε παίκτης πρέπει να μπορεί να αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις τού γηπέδου. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό, να ακούνε όλοι τις ομιλίες περί τακτικής. Το αριστερό εξτρέμ δεν επιτρέπεται να κοιμάται, όταν μιλάω για το δεξί μπακ».

«Η διαφορά μεταξύ του σωστού και του λάθους συνήθως δεν είναι πάνω από πέντε μέτρα».

«Αν το 1974 είχε κερδίσει η Ολλανδία την Γερμανία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ίσως κανείς δεν θα μιλούσε για εκείνο το παιχνίδι, για το πόσο καλοί ήμασταν και για την τελειότητα του ποδοσφαίρου που παίζαμε. Ο θρύλος μπορεί να δημιουργηθεί ακόμη και από μια ήττα ειδικά αν παίζεις καλά και προκαλέσεις καλή εντύπωση στους οπαδούς».

«Δεν είμαι θρήσκος. Στην Ισπανία και οι 22 ποδοσφαιριστές όταν βγαίνουν στο γήπεδο κάνουν το σταυρό τους. Αν αυτό έπιανε, τότε όλα τα παιχνίδια θα έληγαν ισόπαλα».

«Τα χρήματα πρέπει να είναι στο γήπεδο, όχι στην τράπεζα».

«Να βγείτε στο γήπεδο και να το διασκεδάσετε. Προτιμώ να νικήσω 5-4 από 1-0».

 Η τέχνη του Κρόιφ:

ΠΗΓΗ: SDNA