Ότι και να πει κανείς για το καλλιτεχνικό και υπαρξιακό εκτόπισμα του Στράτου Τζώρτζογλου είναι λίγο…Μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες αξέχαστους ρόλους και ερμηνείες σύμβολα στο Θέατρο,την Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο…
Βέβαια για όλους εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους και λάτρεις του αθλήματος η πιο αξέχαστη ερμηνεία και ρόλος παραμένει στην ταινία ”Η φανέλα με το 9” σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη όπου ο ίδιος ενσαρκώνει έναν μνημειώδη ρόλο, ενός νεαρού ποδοσφαιριστή που ξεκινά την καριέρα του από τα ξερά γήπεδα της Γ’ Εθνικής στην Θεσσαλονίκη για να κατακτήσει τα μεγάλα σαλόνια, όπου στην διαδρομή θα συναντήσει την διαφθορά,την πρόκληση και την απογοήτευση.
Η ”φανέλα με το 9” βραβεύτηκε από το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1989 ως η ποιοτικότερη ταινία της σεζόν και χάρισε στον Στράτο Τζώρτζογλου το πιο λαμπρό ξεκίνημα της καριέρας του.
Ο ίδιος 31 περίπου χρόνια μετά την προβολή της ταινίας και μην έχοντας μιλήσει πολλές φορές για αυτήν, μας παραχώρησε μια αποκλειστική συνέντευξη στο in2sports.gr για τα παιδικά του χρόνια στην γενέτειρα του τον Πειραιά, τις ανησυχίες του, την γνωριμία με το Παντελή Βούλγαρη αλλά και άγνωστες ιστορίες από την φανέλα που φόρεσε…την φανέλα με το Νο 9…
Η φανέλα με το 9 …Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε;;
Σ.Τ. Για την ακρίβεια είναι σαν να έχουν περάσει δύο στιγμές…Η κάθε στιγμή μπορεί να κρύβει μέσα της έναν αιώνα οπότε θα μπορούσα καλύτερα να σου πω με την σοφία δύο αιώνων.Οπότε ως ανάμνηση είναι δύο στιγμές ως βάθος χρόνου και εμπειριών είναι δύο αιώνες…Τώρα μιλάμε λίγο ποιητικά και αν θέλεις είναι αυτό που λέει ο Καβάφης ”Σε πόσες Αιγυπτιακές πόλεις να πάς,να μάθεις και να μάθεις από τους σπουδαγμένους ..” και μόνο που δούλεψα εκείνη την εποχή ήταν ευλογία..
Ο πρώτος μου δάσκαλος στο θέατρο ήταν ο Κάρολος Κουν και μετά ήρθε καπάκι ο Παντελής Βούλγαρης και μόνο που στο ξεκίνημα οι νονοί μου για να μην πω ο πατέρας μου ήταν ο Κάρολος Κουν γιατί βαφτίστηκα από τον Παντελή Βούλγαρη και στην διαδρομή που πέρασα μαζί τους μου έδωσαν το λίπασμα για να μπορεί να μεγαλώσει το δέντρο και να αποφέρει τους καρπούς που απέφερε.
Είναι μεγάλη ευλογία να ξεκινάς με ανθρώπους που έχουν πάθος,όραμα,αγάπη για τον ηθοποιό γιατί υπάρχουν και άλλοι ταλαντούχοι σκηνοθέτες οι οποίοι με τον ηθοποιό μπορεί να έχουν αντιπαλότητα και εξαρτάται τον άνθρωπο.
Ο Παντελής Βούλγαρης είναι ένας άνθρωπος γεμάτος γλύκα πέραν από τις σκηνοθετικές του ικανότητες και πέραν από το πως διδάσκει έναν ηθοποιό και τον καθοδηγεί.
Ο ίδιος προς τιμήν του σε συνέντευξη του και σε κινηματογραφικό φεστιβάλ στον Βόλο ανέφερε πως μετά από 25 χρόνια εκείνο που διατηρεί την φρεσκάδα του από την την ταινία μου και μπορεί να είναι μοντέρνο είναι το παίξιμο του Στράτου Τζώρτζογλου και με τίμησε ιδιαίτερα αυτό.
Αλλά αυτό δεν έγινε μόνο του,με βοήθησε αυτό το αυθεντικό του Πειραιά που είχα να το βγάλω τόσο αληθινά στην οθόνη γιατί η κάμερα ξέρει και σου πιάνει τις σκέψεις από το υποσυνείδητο δεν μπορείς να την κοροϊδέψεις.
Έτσι βρέθηκα μπροστά στον φακό και ειδικά μπροστά από τον φακό του Παντελή Βούλγαρη. Πρέπει να είσαι ειλικρινής,αυθεντικός και εγώ είχα πολλά κοινά στοιχεία με τον Μπιλ Σερέτη…
Έφερνα την εμπειρία του λιμανιού του Πειραιά αλλά και την αθωότητα αυτών των παιδιών. Δεν είναι μόνο η αλητεία γιατί αυτή μπορεί να βγει αντιαισθητική και αντιπαθητική αν από μόνη της δεν συνδέεται από την αθωότητα των αγοριών που ονειρεύονται να κατακτήσουν την ζωή καταρχήν και έχουν μεγάλα όνειρα.
Ειδικά στον Πειραιά ο τρόπος που μεγαλώνει κανείς όπως μεγάλωσα εγώ που πολλές φορές θα με έβλεπες σε μια απελπισία ή τρέλα να κοιτάω την θάλασσα και να μιλάω μαζί της γιατί ο Πειραιάς και όλες οι παραθαλάσσιες πόλεις στην Ελλάδα έχουν αυτή την δύναμη,να συνδυάζουν την θάλασσα αλλά και την ίδια στιγμή την μεγάλη πρωτεύουσα…
Ο Πειραιάς είναι μια πόλη μεγάλων αντιφάσεων γιατί το πολύ φτωχό παιδί πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το παιδί του Εφοπλιστή, παιδιά που έπαιζαν μπάλα στις γειτονιές ειδικά τότε που ήταν η εποχή της αναδόμησης στον Πειραιά γιατί τα σπίτια τότε ήταν κάτι υπόγεια -ημιυπόγεια με μούχλα αλλά με μούχλα αλλά είχαμε την ελευθερία να γυρνάμε 12 η ώρα το βράδυ σπίτι,γιατί δεν υπήρχε κάποια απειλή ή παρανομία ή κίνδυνος.
Τώρα έχουν γίνει επικίνδυνα τα πράγματα εμείς ζούσαμε ελεύθερα όλοι μας ήξερα εγώ για παράδειγμα ήμουν ο υιός του Χρήστου του Ναυτικού οπότε στην ουσία είχαμε κάποια εκατομμύρια αόρατα μάτια να μας παρακολουθούν και να μας προστατεύουν…
Την ίδια στιγμή παίζαμε μπάλα δίπλα στην στρατολογία που σήμερα είναι το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και τα παιχνίδια μας ήταν πετροπόλεμος μπάλα στην καλύτερη περίπτωση πλαστική η οποία γινόταν κουρέλι και σκουπίδια και μετά ανεβαίναμε στις στέγες των σπιτιών για όσο δεν υπήρχαν πολυκατοικίες και βλέπαμε και βλέπαμε ταινίες και ακατάλληλες καμιά φορά όπως όπως η Εμμανουέλα στον θερινό σινεμά,γιατί στο Πασαλιμάνι υπήρχαν 4 θερινοί κινηματογράφοι και ένα θέατρο και όλα αυτά τα παρακολουθούσαμε από τις ταράτσες των σπιτιών.
Καταλαβαίνεις πως είχαμε την αίσθηση ότι ο κόσμος μας ανήκει,πως ότι βάλεις στο μυαλό σου το πετυχαίνεις και πως δεν έχει σημασία αν είσαι υιός κάποιου πλούσιου ή φτωχού γιατί όταν βγαίναμε έξω να παίξουμε όλοι το ίδιο χαρτζιλίκι είχαμε γιατί δεν το χρειαζόμασταν το παραπάνω.
Μια φορά θυμάμαι πήγα στο σπίτι ενός παιδιού το οποίο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο στην παρέα μας και μπήκα στην πολυκατοικία και είδα πως ήταν δίπατο με μοκέτες κάτω και τρελάθηκα και είπα είναι δυνατόν ο Σπύρος να έχει τέτοιο σπίτι …
Είχα πέσει ξερός. Εγώ υποτίθεται ήμουν ο Αρχηγός της της παρέας και ξαφνικά ένας από αυτούς που ”προστατεύαμε” ανακαλύψαμε πως ήταν από μια πλούσια οικογένεια δεν ξέραμε τι λεφτά είχαν οι άλλοι.
Αυτό το πράγμα του Πειραιά το είχε ο Μπίλ Σερέτης ,δηλαδή παιδί γεμάτο όνειρα,επιθετικότητα γιατί είναι νέος και ο νέος μέσα του έχει κατά κάποιον τρόπο πολλά που παρατηρεί και τον θυμώνουν και έχει ανάγκη να βγάλει τον θυμό του.
Αυτό είναι υγιές όταν μπορέσει να είναι δημιουργικό ή κακό όταν είσαι κακοποιός όταν μπορείς να βγάλεις την καταπιεσμένη επιθετικότητα σε θυμό και να γίνεις πιστολέρο. Πολλά παιδιά από την παρέα μου έγιναν αργότερα στην καλύτερη περίπτωση μπράβοι σε μπαρ.
Ο Μπιλ Σερέτης όπως και εγώ που έβλεπα θέατρο κάθε καλοκαίρι για 3 μήνες,απο την ταράτσα του διπλανού εστιατορίου και ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός,δεν είχα σε κάποιον να το πω γιατί θα με κορόιδευαν ότι ”Έλα μωρέ τώρα τι ηθοποιός είμαστε και λίγο αντράκια..” και πήγαινα στην θάλασσα και τα έλεγα στο κύμα και εκείνο μου απαντούσε και καθόμουν μετά σιωπηλός και εκείνο μου έδινε τις απαντήσεις και ίσως επειδή ήταν το περιβάλλον τέτοιο ήταν και θετικές οι απαντήσεις.
Ο Μπιλ Σερέτης λοιπόν κουβαλούσε το λιμάνι στα μάτια του …θυμάμαι το πρώτο πλάνο της ταινίας που τρέχω στις καμινάδες κοντά στο Κερατσίνι, εκεί κουβαλούσα όλο το λιμάνι μέσα μου την εμπειρία του πατέρα μου που ήταν ναυτικός που έζησε τα σκληρά παιδικά χρόνια του Πειραιά που δεν υπήρχε φράγκο.
Ένα καλομαθημένο παιδί παιδί από κάποια άλλα προάστια δεν θα είχε αυτό το πνεύμα και ο Παντελής ήταν συνειδητοποιημένος και θυμάμαι μου έλεγε : ”Το πρόσωπο σου σπάει την οθόνη..” και κουβαλούσα τον Μπιλ Σερέτη.
Αυτός ο άνθρωπος μπόρεσε να με οδηγήσει πολύ σοφά και με πολύ αγάπη να το βγάλω αυτό και έφτασα στο σημείο 30 χρόνια μετά ο ίδιος ο Παντελής Βούλγαρης που είναι πολύ φειδωλός σε ότι λέει πως το μόνο που αντέχει στον χρόνο είναι η ερμηνεία του Στράτου Τζώρτζογλου.
Δεν ήταν απλά ερμηνεία ήταν συνδυασμός ευφυούς γιατί το είχε…Φαντάσου πως εγώ δεν είχα τελειώσει ούτε το πρώτο έτος της σχολής και και στήριξε ολόκληρη την ταινία του σε ένα παιδί που ναι μεν είχα παίξει κοντά στον Κουν αλλά ήμουν πρωτοετής.…
Θυμάμαι στο γύρισμα φόρεσα τα ποδοσφαιρικά και με έβαλε ολόγυμνο να κάνω μια ερωτική σκηνή, ο οποιοσδήποτε άλλος θα είχε κομπλάρει αν δεν είχε την αθωότητα την δική μου.
Ήμουν τόσο αθώος που θυμάμαι γδύθηκα ολόκληρος και κυκλοφορούσα εκεί και στο τέλος κόμπλαραν οι άλλοι. Οπότε μπόρεσα να το βγάλω και μπροστά στον φακό. Μου ζητούσε πράγματα που εγώ αισθανόμουν εκείνην την εποχή πως δεν τα ήξερα,μου μίλαγε για τον Ντε Νίρο ,θυμάμαι είχε έρθει και ο Ηλίας Καζάν πολύ καλός φίλος του Βούλγαρη και όλοι μου έλεγαν εκείνη την εποχή πως ήμουν ο νέος Τζέιμς Ντιν,ο νέος Μάρλον Μπράντο και εγώ δεν τους ήξερα γιατί είχα μεγαλώσει με ταινίες του Μπρους Λι…
Αυτός ήταν ο κινηματογράφος που ήξερα, το όνομα Παντελής Βούλγαρης το άκουγα για πρώτη φορά παρόλο που είχα μπει στο θέατρο να μελετήσω,να διαβάσω να καλλιεργηθώ.
Ήμουν ένα αυθεντικό πράγμα το οποίο μπορεί να σου βγάλει εκπληκτικά πράγματα από τον Θεό ή να σου βγάλει τον Διάβολο,δεν το ξέρεις και για αυτό εξαρτάται από το ποιος το χειρίζεται εκείνη την εποχή και εγώ είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με τον Κουν τον Βούλγαρη ,τον Αγγελόπουλο να ακούσω κουβέντες του Τσαρούχη του Χατζιδάκη που ερχόντουσαν στο θέατρο.
Και άρχισα να μεγαλώνω μέσα σε έναν κύκλο που εκτιμούσαν και την λαϊκότητα των παιδιών από τον Πειραιά ή από τις γειτονιές της Αθήνας γιατί τις πρόβαλαν στα έργα τους και δεν τις αντιπαλευόντουσαν.
Ήταν η εποχή των μεγάλων μεγιστάνων θυμάμαι έκανα ταινία με τον Κακογιάννη θυμάμαι που αργότερα πήρε το βραβείο πρώτου ανδρικού με την Ειρήνη Παππά και αυτός ήταν ένας άνθρωπος που είχε γυρίσει ταινίες που πρωταγωνιστές ήταν λαικά παιδιά τα οποία τα συναντάς στα ποιήματα του Γκάτσου.Αυτη ήταν η γενιά που εγώ μπήκα,δεν μπήκα στα πιο μεταμοντέρνα αργότερα που είχαν άλλα πρότυπα..Εγώ ήμουν ο τελευταίος εκείνης της εποχής…
Να σας ρωτήσω γιατί απευθυνόμαστε ως site και σε ένα κοινό πιο ποδοσφαιρικό όπως και η Ταινία…Όταν παίξατε στην ταινία είχατε τον σωματότυπο ενός αθλητή-ποδοσφαιριστή είχατε προετοιμαστεί για αυτό;;
Σ.Τ. Έκανα γυμναστική ήμουν και γυμνασμένος η αλήθεια είναι γιατί έτρεχα χιλιόμετρα πάνω-κάτω στο Λυκαβηττό και μετά πήγαινα 5 ώρες προπόνηση με τον Μανδρακούκα ο οποίος ήταν προπονητής σε μια ομάδα στα Σούρμενα και με έβαζε κάθε Κυριακή να παίζω για 6 μήνες…
Το είχατε καθόλου ποδοσφαιρικά;;
Σ.Τ. Κοίτα δεν είχα την τεχνική του ποδοσφαιριστή κακά τα ψέματα αλλά εκείνο που είχα ήταν ότι έμπαινα στην φάση, δεν φοβόμουν,ήμουν πάντα στην σωστή θέση όπως οφείλει να να κάνει ένα 9αρι ένας σέντερ φορ γιατί σκεφτόμουν έτσι…
Αυτό πρέπει να βγαίνει στην ταινία δεν γίνεται αλλιώς γιατί ενώ είναι και οι δύο επιθετικοί στα μάτια του κοινού που δεν καταλαβαίνει ποιος είναι ο επιθετικός και ποιος ο αμυντικός οι ποδοσφαιριστές και όσοι γνωρίζουν από ποδόσφαιρο καταλαβαίνουν την ιδιοσυγκρασία της προσωπικότητας του επιθετικού και εγώ έπαιξα επιθετικός οπότε είχα αυτό το πράγμα.
Αργότερα η επιτυχία της ταινίας σας έφερε και την αναγνωρισιμότητα από τον φίλαθλο κόσμο και κοινό …Σας γνώριζαν σαν το Μπιλ Σερέτη;;
Σ.Τ. Ναι ναι και ήταν κάτι πολύ όμορφο όταν ένας ηθοποιός αναγνωρίζεται και αυτός και η δουλεία του.Το γεγονός ότι βραβεύτηκα και από το σωματείο του Ολυμπιακού ως ο καλύτερος φίλαθλος γιατί ήμουν και Πειραιώτης ήταν τιμή φαντάσου ότι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές μου είπαν πολύ κολακευτικά λόγια γιατί εξέφρασα κάτι πολύ δικό τους. Είναι σημαντικό για εμένα γιατί χαίρεσαι όταν έχεις πετύχει κάτι που με την βοήθεια του θεού πέφτει στα σωστά χέρια…
Δουλεύω 33 χρόνια από τότε και έχω δουλέψει με πολλούς ανθρώπους,διαφορετικής ποιότητας και είναι ευλογία να σου τυχαίνει ο σωστός ρόλος, στα σωστά χέρια, την σωστή στιγμή…
Με τόσες σκηνές αγωνιστικής δράσης στην ταινία, με τόση μπάλα και κίνηση υπήρξε κάποια στιγμή που τραυματιστήκατε στα γυρίσματα ;;
Σ.Τ. Χτύπησα μια φορά και αυτό από χαζομάρα μου γιατί μπήκαμε να γυρίσουμε την σκηνή του περιβόητου πέναλτι στην Ν.Φιλαδέλφεια σε ένα κρίσιμο παιχνίδι για τον Μπιλ και την ομάδα του για να καθιερωθεί σαν παίκτης στην Α’ εθνική, γιατί βλέπουμε τον ήρωα από την Γ’ εθνική στην Β΄ και μετά Α’.…
Το κοινό ήταν αληθινό και θυμάμαι μπήκαμε να γυρίσουμε μέσα στο γήπεδο και κάναμε διάφορες φάσεις, ενώ στα πλάνα ήταν όλοι αδιάφοροι γιατί περίμεναν να ξεκινήσει το ματς. Στην μέση του κανονικού παιχνιδιού για να καταλάβεις μας είπε ο Βούλγαρης να κάνουμε την σκηνή του πέναλτι την οποία αν την είχαμε κάνει στην αρχή ούτε θα είχε καταλάβει ο κόσμος το τι έγινε, θα έλεγαν ότι κάποιοι έκανα πρόβα ή προπόνηση.
Επειδή όμως το κανονικό ματς στο γήπεδο ήταν 0-0 μεταξύ ΑΕΚ κ΄Εθνικού οι φίλαθλοι ήθελαν να φωνάξουν και να εκτονωθούν και με βάζει ο Παντελής στο ημίχρονο και γυρίζουμε κανονικά, βάζει και τον τερματοφύλακα να το πιάσει. Ετοιμάζομαι να βαρέσω το πέναλτι και μου λέει: ”Το θέλω στο γάμμα ακριβώς γωνία για να είναι κινηματογραφικό και του λέω αστειευόμενος: ” Φώναξε τον Σαραβάκο να το βάλει…Κάτσε να το βάλω πρώτα και μου λέει όχι βάλτο γάμμα.
Το βαράω και η μπάλα πάει ξυστά και άουτ και 35.000 κόσμος στο γήπεδο αρχίζουν και γιουχάρουν, τον Βούλγαρη φαντάσου τον είχαν ξεφτιλίσει αφού από την στεναχώρια του μετά είχε αδυνατίσει τόσο βαριά το πήρε…Εμένα με έβριζαν και ένιωσα να είμαι στην κόλαση του Άδη ξέρεις τι σημαίνει 35.000 κόσμος και ούτε καν η ομάδα σου;;;
Mετά με έβαλε δεύτερη φορά να το ξαναχτυπήσω για να πάρουμε το πλάνο, στην δεύτερη προσπάθεια το βάζω και αμέσως 35.000 κόσμος αρχίζει να με ζητωκραυγάζει ενώ ξέρει ότι δεν είμαι ποδοσφαιριστής αλλά το χτύπημα ήταν αληθινό γιατί δεν θα χρειαζόταν να ξανακάνουμε άλλο γύρισμα άλλη ώρα σε γήπεδο και ο κόσμος άρχισε να βγάζει φωτοβολίδες και να γίνεται της παλαβής.
Οπότε ο Βούλγαρης είχε πλάνα που θα χρειαζόταν να έχεις μια αμερικάνικη παραγωγή για να γεμίσεις 35.000 κόσμο σε ένα γήπεδο αλλά το κοινό ήταν αληθινό…
Από την χαρά μου μόλις έβαλα το γκολ ανέβηκα πάνω στα σίδερα της σκεπαστής και χτύπησα το γόνατο μου και έπαθα ρήξη μαλακών μορίων. Στην σκηνή μετά τον πανηγυρισμό φαίνεται ότι κουτσαίνω λίγο σαν να μου έχει στρίψει το πόδι, μετά έτρεξα,έβαλα την φανέλα κ.τ.λ.π
Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να παίξω στο θέατρο και έπαιζα ”Τον ήχο του όπλου” , όπου αναγκαστικά με αφήσανε να μην παίξω ,βέβαια δεν ήταν λάθος του Βούλγαρη γιατί είχαμε συμφωνήσει με το θέατρο ότι θα τελείωναν οι παραστάσεις και μετά θα γυρνούσαμε τις σκηνές του ποδοσφαίρου και δεν έφταιγε ο Παντελής άλλα επειδή είχε μεγάλη επιτυχία το έργο το συνεχίσαμε και έτυχε στο πρώτο γύρισμα με κόσμο να μου συμβεί αυτό το πράγμα.
Οπότε αναγκάστηκα να σταματήσω το θέατρο προσωρινά και κάποια πλάνα για την ταινία τα κλέψαμε και φαίνεται γιατί πιο πολύ δεν περπατούσα απλά σηκωνόμουν και αυτό γιατί ο γιατρός μου είχε επιβάλλει ακινησία για 10 ημέρες.
Να σας πάω σε μια σκηνή λίγο πιο πίσω όπου παίζεται στον Πήγασο Βόλου και έρχεστε σε σύγκρουση με του αντίπαλους ποδοσφαιριστές και του λέτε :”Tι θα γίνει ρε κότες θα παίξετε ;;” και ο διαιτητής σας αποβάλλει και φωνάζεται με οργή : ”Koυφάλες..” βγήκε τόσο ρεαλιστικά που που κάποιος νομίζει ότι ήταν μια δική σας προσωπική πινελιά και όχι κάτι που απαιτούσε το σενάριο…
Σ.Τ. Όχι όχι ήταν όλα στο σενάριο και οργανωμένα αλλά δινόμουν τόσο πολύ και έπαιζα τόσο αληθινά στην καριέρα μου που ταυτιζόμουν απόλυτα με τον ρόλο και νομίζω συμβαίνει σε ρόλους τους ηθοποιούς αυτό.
Σε σχέση με σήμερα επειδή έχω δει την ταινία ολόκληρη σε dvd σήμερα έχω παρατηρήσει ότι η ταινία είναι στο you tube με αρκετές κομμένες σκηνές …
Σ.Τ. ‘Όχι δεν είναι πετσοκομμένη η ταινία. Αυτές οι σκηνές είναι επειδή το είχαμε γυρίσει και για μίνι σειρά στην τηλεόραση, αυτές οι σκηνές παίχτηκαν υπό την μορφή μίνι σειράς. Τώρα στην ταινία που κυκλοφορεί στο εμπόριο πάλι είναι διαφορετικά από ότι στο you tube αλλά δεν το έχω ψάξει.
‘Αν ερχόταν ένας παραγωγός ή σκηνοθέτης και σας έλεγε πως θα ήθελε να παίξεται σε ένα σίκουελ της ταινίας την φανέλα με το 9 Νο 2 ας πούμε ή μια ταινία που θα είναι η συνέχεια της πρώτης θα δεχόσασταν;;
Σ.Τ. Με πολύ χαρά θα έπαιζα..Μακάρι…
Τι χαρακτήρα θα θέλατε να κάνετε στην ταινία τον ίδιο ;; Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας μέσα σε αυτήν ;;
Σ.Τ. Κοίτα θα μπορούσε να είναι το story του Μπιλ Σερέτη που ενώ τα έχει παρατήσει χρόνια μετά τον βλέπουμε στο τέλος να πηγαίνει στο γήπεδο της Προοδευτικής και να παίζει μπάλα με έναν πιτσιρικά…Θα μπορούσε να μεγαλώνει παιδιά και να τους μαθαίνει τον αθλητισμό γιατί αυτός όντως έζησε την βρομιά του ποδοσφαίρου αφού κόπηκε η καριέρα του από ένα πουλημένο παιχνίδι…Ο μπιλ είναι απόλυτα ηθικός και δεν θα πουλούσε την φανέλα του…
”Το τέλος της ταινίας μοιάζει να έχει ένα άλυτο μυστήριο γύρω από το τέλος του Ήρωα …Ουσιαστικά ο Μπιλ έχει σταματήσει την μπάλα, είναι ένας απλός φίλαθλος και όλα είναι για αυτόν μια παλιά ανάμνηση;;;
Σ.Τ.”Βάλαμε το πλάνο στο τέλος που ο Μπιλ έχει παχύνει,έχει μουστάκι και παρακολουθεί από την εξέδρα μέσα στους πολλούς.Δηλαδή δείχνει σκηνοθετικά πλέον έφυγε και παύει να είναι ο ξεχωριστός με το άγγιγμα του Θεού πάνω του και κατά κάποιον τρόπο είναι αυτός που παρατηρεί βλέπει και έχει μια θλίψη στα μάτια. Αυτό δηλώνει ότι αγαπάει το άθλημα γιατί συνεχίζει ενώ το άθλημα δεν έχει αλλάξει νοοτροπία ηθικής.…
Ο Mπιλ επειδή είχε πουλήσει το παιχνίδι στην Γ’ κατηγορία για να πάει στην Β’ για αυτό αρνήθηκε συναισθηματικά να πουλήσει το παιχνίδι στην Α’ κατηγορία και να πάρει την πράξη πίσω.
Κατάλαβε το λάθος του είχε στηριχθεί σε μεθόδους όχι καθαρούς αλλά στο τέλος απόλυτα καθαρός,φτάνει στα όρια του τραγικού ήρωα, ο Μπίλ Σερέτης έχει μέσα του το μεγαλείο του τραγικού ήρωα γιατί πολεμά για αξίες σε έναν κόσμο πολύ υλιστικό που τα πράγματα κανονίζονται από πάνω για το ποιες ομάδες πρέπει να πέσουν ή να ανέβουν ή να πάρουν το πρωτάθλημα.
‘Όταν διαβάσατε το σενάριο και είδατε ότι πρόκειτε για έναν ποδοσφαιριστή προερχόμενο από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και λίγο περιθωριακό αυτό σας τρόμαξε λίγο..;;
Σ.Τ.” Όχι καθόλου ίσα ίσα τον καταλάβαινα γιατί έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που κυνηγάνε τα όνειρα τους και πιθανόν κάνουν λάθη στο δρόμο και ο Μπιλ Σερέτης είχε το μεγαλείο και το ηθικό ανάστημα ενός Σπαρτιάτη που δεν θέλει να περάσει ο Ξέρξης,δεν ήθελε να γίνει Εφιάλτης μου άρεσε πολύ αυτό…
Κάτι τελευταίο αφού σας ευχαριστήσω για την πολύ όμορφη κουβέντα …Είπατε πιο πάνω ότι ο Πειραιάς και το σωματείο του Ολυμπιακού σας τίμησαν για την καλλιτεχνική σας προσφορά και νομίζω πως έχετε εκδηλώσει και παλαιότερα τα ερυθρόλευκα συναισθήματα σας…Μια πρόβλεψη-ευχή για τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ Ολυμπιακού και Α.Ε.Κ. στις 30 Αυγούστου από τον Στράτο Τζώρτζογλου ;;;
Σ.Τ.” Κοίτα στην ταινία στην φανέλα με το 9 φοράω κίτρινα και αγαπάω πολύ τους Κωνσταντινουπολίτες γιατί ο πατέρας μου ήταν πρόσφυγας από την Σμύρνη και το σήμα του Δικέφαλου Αετού με συγκινεί πάντα …Όμως το αίμα μου δεν παύει να είναι κόκκινο γιατί στον Πειραιά μεγάλωσα οπότε τι άλλο θα ήθελα από ένα κόκκινο Κύπελλο…;;;!!!

