Ο Δημήτρης Ρήγας, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Σειρά τώρα έχει το μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα»

Η περσινή χρονιά ξεκίνησε με έναν σοβαρό τραυματισμό που τον άφησε εκτός δράσης για διάστημα τεσσάρων μηνών. Με σκληρή δουλειά και πολλές θυσίες, όχι μόνο κατάφερε να επανέλθει στα τατάμι, αλλά εδώ και λίγα 24ωρα, είναι κάτοχος ενός ευρωπαϊκού τίτλου από τη διοργάνωση του Άαλμποργκ όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα -75 κιλά kumite U21. Του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου στην καριέρα του, η οποία ξεκίνησε σε ηλικία πέντε ετών, από το σχολείο κιόλας, όπου είχε την πρώτη επαφή με το άθλημα. Από τότε, ο Δημήτρης Ρήγας έχει διαμορφώσει έτσι την καθημερινότητά του ώστε να… ξυπνάει και κοιμάται με καράτε, το οποίο αν και σπουδάζει τουριστικά επαγγέλματα στο ΠΑ.ΠΕΙ, θα ήθελε να έχει και βιοποριστικό χαρακτήρα με την ολοκλήρωση της καριέρας του. Βέβαια, η σκέψη αυτή βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα αφού είναι μόλις 18 ετών, ωστόσο από τη στιγμή που η καθημερινότητά του έχει να κάνει πρωτίστως με το άθλημα που αγαπάει, ξέρει πως τα πάντα μπορεί να συμβούν στο μέλλον. Για την ώρα, το 2019 είναι η χρονιά του και δεν βλέπει την ώρα να πάει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα U21 προκειμένου να κάτι ότι δεν κατάφερε στο Άαλμποργκ: να βρεθεί στην κορυφή της κατηγορίας του.

Ο Δημήτρης Ρήγας μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) για το ευρωπαϊκό του μετάλλιο, για την μοναδική ήττα που γνώρισε στη διοργάνωση του Άαλμποργκ αλλά και για τις… περικοπές στα αγωνιστικά του πλάνα ελλείψει οικονομικής βοήθειας από χορηγούς!
ΕΡ: Πότε είχε την πρώτη σου επαφή με το καράτε; 

ΑΠ: Από την ηλικία των πέντε ετών. Ο δάσκαλός μου έκανε μαθήματα στο σχολείο και ξεκίνησα εκεί. Τον επόμενο χρόνο, ο δάσκαλος έφυγε, ωστόσο το μικρόβιο του καράτε είχε μπει στο αίμα μου κι έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω μαθήματα στη σχολή του. Από τότε και μέχρι σήμερα βρίσκομαι στον ίδιο σύλλογο, τον ΑΣ Καράτε Οδυσσέας. 
ΕΡ: Καράτε και αθλητισμός μια ζωή… Γιατί επέλεξες να σπουδάσεις τουριστικά επαγγέλματα και όχι κάτι σχετικό με τον αθλητισμό; 

ΑΠ: Έχω αρκετούς συγγενείς στον χώρο του τουρισμού. Οπότε ουσιαστικά οδηγήθηκα στη συγκεκριμένη απόφαση, έχοντας εικόνες από τον οικογενειακό μου περίγυρο. Ωστόσο, το καράτε ήταν και παραμένει η προτεραιότητά μου…. 

ΕΡ:… δηλαδή καράτε ως αθλητής, καράτε κι αργότερα ως προπονητής; 

ΑΠ: Ο στόχος μου είναι ν` ασχοληθώ για μεγάλο χρονικό διάστημα με το άθλημα που αγαπώ. Παρά τα όποια θέματα αντιμετωπίζω, με την έλλειψη οικονομικών υποστηρικτών, το καράτε είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά μου. Το κομμάτι του προπονητή είναι κάτι που αγαπάω και με ενδιαφέρει πάρα πολύ, αλλά για την ώρα το έχω σε δεύτερη μοίρα. Πάντως είτε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θέλω το καράτε να έχει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. 
ΕΡ: Δύσκολη καθημερινότητα ως αθλητής, λόγω της έλλειψης οικονομικής βοήθειας από χορηγούς, ωστόσο ήρθε ο τίτλος σε μια μεγάλη διοργάνωση… 

ΑΠ: Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζονται θυσίες ετών. Απόλυτη συγκέντρωση. Ήμουν διατεθειμένος να θυσιάσω τα πάντα για μια μεγάλη διάκριση. Το μετάλλιο στο Άαλμποργκ μου έδειξε ότι αξίζουν οι όποιες παραχωρήσεις 
ΕΡ: Με την έναρξη της περσινής χρονιάς είχε έναν τραυματισμό. Πόσο σοβαρός ήταν; 

ΑΠ: Ήταν σοβαρός αφού είχα μείνει τέσσερις μήνες εκτός προπονήσεων. Για έναν χρόνο μετά τον τραυματισμό, οι προπονήσεις και η γυμναστική έγιναν εντατικότερες. Ξέχασα καλοκαίρι, Χριστούγεννα, γιορτές. Μόνο προπόνηση. Όπως προείπα, για να έρθει μια μεγάλη διάκριση χρειάζοντα πολλές θυσίες. Δεν είναι καθόλου απλό. Από το 2015, όπου συμμετείχα στο πρώτο μου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έχω θυσιάσει πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου. Όμως δεν θα άλλαζα το παραμικρό. Αξίζουν όλες αυτές οι στιγμές. Και έγινε πιο έντονο αυτό, όταν ανέβηκα στο πόντιουμ των νικητών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει παρόμοιο συναίσθημα. Εύχομαι να το ζήσουν όλοι οι αθλητές που ιδρώνουν καθημερινά στις σχολές και τα γυμναστήρια. 
ΕΡ: Ο προπονητής σου είπε ότι ήσουν αφιονισμένος στο τατάμι και ότι έκανες τους αντιπάλους σου να υποφέρουν από το επιθετικό σου κρεσέντο. Τι έφταιξε και δεν ήρθε το χρυσό μετάλλιο; 

ΑΠ: Ήταν μια άτυχη στιγμή. Ένα στιγμιαίο λάθος στον ημιτελικό με έκανε να βρίσκομαι πίσω στο σκορ. Αυτό με επηρέασε ψυχολογικά γιατί στο μυαλό μου βρισκόταν μόνο ο τελικός, ο οποίος τελικά δεν ήρθε. Στην αναμονή για το μικρό τελικό, έφερα στο μυαλό μου όλους τους αγώνες απέναντι στους δυνατούς αντιπάλους που χρειάστηκε να νικήσω για να φτάσω ως εδώ, για να μπορέσω να αλλάξω τη ψυχολογία μου. Τα κατάφερα και έτσι ήρθε αυτό το χάλκινο μετάλλιο. Ήθελα πάση θυσία να βρεθώ στο βάθρο των νικητών και τα κατάφερα. Ήταν μια μοναδική στιγμή. 

ΕΡ: Σε ποστάρισμά σου στο fb γράφεις “αυτή είναι η χρονια μου”. Τι άλλο θα πρεπει να περιμένουμε εφέτος από σένα; 

ΑΠ: Ήταν ν` αγωνιστώ στο Karate 1 στο Ντουμπάι αυτήν την εβδομάδα, αλλά οικονομικές δυσκολίες δεν με άφησαν. Υπάρχουν αρκετές παρόμοιες διοργανώσεις μέσα στη χρονιά, στις οποίες θα συμμετέχω, όμως ο μεγάλος μου στόχος είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα των U21. Εκεί θα επιδιώξω να κατακτήσω το μετάλλιο που δεν πήρα την προηγούμεηνη φορά. Εννοείται πως το μεγάλο μου όνειρο, όπως και των περισσότερων αθλητών, είναι η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η υπόθεση πρόκριση είναι δύσκολη για το 2020, αλλά όχι ακατόρθωτη. 
ΕΡ: Θα ήθελες να ευχαριστήσεις κάποιους ανθρώπους; 

ΑΠ: Χωρίς τη βοήθεια της οικογένειάς μου, δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι σήμερα. Στηρίζουν τις αποφάσεις μου, τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους προπονητές μου, τον Νεκτάριο Ξένο και την Μαρίζα Σουμπασάκη όπως και στον φίλο και συναθλητή, Διονύση Ξένο. Από μικρό παιδί πιστεύουν σε μένα κι ακόμα δεν έχουν σταματήσει να το κάνουν. Έχουν αφιερώσει ώρες από τη ζωή τους για να με προπονήσουν και να με παρακινήσουν να θέτω νέους στόχους. Μεγαλύτερους και σπουδαιότερους. Και τους ευχαριστώ γι` αυτό».