Αυτή η ΑΕΚ δεν μπορούσε να χάσει την πρόκριση. Και δεν μπορούσε να τη χάσει όχι μόνο γιατί την άξιζε με βάση την συνολική της εικόνα στον όμιλο αλλά και γιατί διαθέτει τον χαρακτήρα ώστε από ματς όπως το αποψινό να παίρνει αυτό που θέλει. Να τα φέρνει στα μέτρα της, εκεί που τη συμφέρει και τη βολεύει.
Η σημερινή ΑΕΚ μπορεί να μην έχει παίκτες με την εμπειρία στην Ευρώπη ενός Τσιάρτα ή ενός Ντέμη όπως άλλοτε, μπορεί να έχει χάσει βασικές της μονάδες στη διάρκεια της σεζόν (όπως τον Μάνταλο και τον Γιόχανσον), αλλά σαν σύνολο δεν έχει χάσει τα χαρακτηριστικά που την διακρίνουν. Αυτά που σφυρηλατήθηκαν μήνα με το μήνα, μετά την επιστροφή του Χιμένεθ και πλέον έχουν εγγραφεί μέσα της, στο dna της. Έχουν γίνει ένα με το κορμί της.
Είναι η μαχητικότητα, το πείσμα, η θέληση και τα βαριά…καρύδια. Η νοοτροπία του νικητή, η ψυχοσύνθεση του αγωνιστή που μπορεί να λυγίσει αλλά δεν θα σπάσει. Αυτή είναι η ΑΕΚ του Μανόλο Χιμένεθ, μια ομάδα που δεν τα παρατάει ποτέ.
Μια ομάδα που ακόμα και όταν βρίσκεται σε κακή μέρα συνήθως θα πάρει αυτό που θέλει, ειδικά όταν η κρισιμότητα του αγώνα είναι μεγάλη. Όταν το παιχνίδι είναι σημαντικό και δίχως αύριο. Αυτό έκανε σήμερα, το ίδιο έκανε και στο ματς με τον Ολυμπιακό, την ίδια ψυχή έβγαλε και στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ όταν προηγήθηκε με αριθμητικό μειονέκτημα και κράτησε το σκορ. Μια απ’ τα ίδια και στο ματς με τη Ριέκα που βρέθηκε με δυο γκολ στην πλάτη αλλά το γύρισε, όπως έκανε και στο πρώτο ματς με την Αούστρια στο ΟΑΚΑ όπου το 1-2 το έκανε 2-2 (και μεταξύ μας θα μπορούσε να το κάνει και 6-2 αν δεν υπήρχε τόση ατυχία), όπως έκανε και στο εκτός έδρας ματς με τη Μίλαν όπου άντεξε στην πίεση για να κρατήσει το σημαντικό 0-0.
Τα ματς δεν είναι λίγα, δηλαδή δεν πρόκειται για σύμπτωση, δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Η ΑΕΚ ξέρει να παίρνει αυτό που θέλει, ακόμα και όταν τα πράγματα στραβώνουν, ακόμα και όταν είναι σε κακή μέρα, ακόμα και όταν δεν της βγαίνει το ματς. Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, την περσινή Ρεάλ του Ζιντάν που κέρδισε όλους τους σημαντικούς τίτλους και φυσικά τον εγχώριο της Λα Λίγκα. Και εκείνη αρνούνταν να χάσει. Έφτανε το ματς στο 80 με τη Ρεάλ πίσω στο σκορ και σε όλους (θεατές, παίκτες της ομάδας και αντιπάλους), υπήρχε η βεβαιότητα πως κάτι θα γίνει και θα ανατραπεί το σκηνικό.
Δεν υπονοώ ότι η ΑΕΚ θα πάρει οπωσδήποτε το πρωτάθλημα φέτος, όπως έκανε η Ρεάλ πέρσι. Οι ισορροπίες στη φετινή σούπερ λίγκα είναι πολύ λεπτές και οι τρεις ανταγωνιστές του τίτλου κινούνται πλάι πλάι. Επίσης, πολλά θα κριθούν από την μεταγραφική ενίσχυση του Ιανουαρίου. Διότι όσο ατσάλινο χαρακτήρα και αν διαθέτει η ΑΕΚ σε σχέση με τους ανταγωνιστές, τυχόν λανθασμένες κινήσεις τον Ιανουάριο ή απροθυμία της διοίκησης να σπρώξει λεφτά για ενίσχυση, θα την αφήσει πίσω.
Και με δεδομένο ότι συνεχίζει στην Ευρώπη με την έξτρα κούραση που αυτό συνεπάγεται, πιθανώς να ακολουθήσουν και άλλα απογεύματα όπως εκείνο της ήττας με τον Αστέρα, όταν η αισιοδοξία της θέλησης και του χαρακτήρα δεν μπορούσε να ακολουθήσει την απαισιοδοξία της σωματικής κούρασης και η ΑΕΚ έχανε με 2-0…
Το μέλλον είναι απροσδιόριστο και ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά του. Αλλά σήμερα και με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν και την εικόνα των ομάδων όπως την έχουμε δει, η ΑΕΚ για μένα είναι το φαβορί για τον τίτλο.
Διαθέτει τα κατάλληλα υλικά, όπως τα περιέγραψα νωρίτερα αλλά και ένα σταθερό κορμό μαζί με τον κατάλληλο άνθρωπο στη θέση του πάγκου για να εκπληρώσει τους στόχους της. Η επωδός της ομάδας, στα δύσκολα χρόνια της πτώσης ήταν μια φράση, “επιστρέφουμε”. Με την κατάκτηση του Κυπέλλου την πρώτη χρονιά στη Σούπερ Λιγκ, έθεσε τα θεμέλια για να συμβεί αυτό. Σήμερα, μετά την παλικαρίσια πρόκριση ως αήττητη στον όμιλο του Γιουρόπα, έφτασε στα μισά του δρόμου. Μένει να δούμε αν στο τέλος της σεζόν θα ολοκληρώσει την ολική επιστροφή, κατακτώντας αυτό που της λείπει περισσότερο από όλα…
