Το ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε και η ζωή, κρύβει χαρές, λύπες, γενικότερα έντονα συναισθήματα που σε καθορίζουν στην ιδιωτική και επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Στην μπάλα οι πίκρες μάλλον είναι περισσότερες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πόσο δε αν είσαι προπονητής. Η επιτυχία από την αποτυχία αρκετές φορές απέχουν για λίγα εκατοστά, ανάλογα με το αν η φάση θα καταλήξει γκολ ή άουτ, ενώ πάντα οι προπονητές βρίσκονται στο «στόχαστρο», όταν τα αποτελέσματα είναι ή και κρίνονται ανεπιτυχή.
Ο πρόλογος αφορά την περίπτωση του Γιώργου Σίμου που από χθες έκλεισε τον κύκλο του (τουλάχιστον επί του παρόντος) ως τεχνικός του ΟΦΗ, αφού η ήττα (3-2) από την ΑΕΛ αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του της θητείας του. Η οποία ξεκίνησε ως πορεία σε αχαρτογράφητα νερά αφού η επιλογή που έγινε το καλοκαίρι του 2019 στο πρόσωπό του αποτέλεσε και εύλογα έκπληξη καθώς μέχρι και τότε δεν είχε εμπειρία όχι μόνο σε επίπεδο Super League 1 αλλά γενικότερα σε «πρώτη» ομάδα, έφτασε στο Ζενίθ με την έξοδο των Κρητικών στην Ευρώπη και πλέον στο Ναδίρ, επειδή συμπλήρωσε 9 σερί ήττες και κινδυνεύει με υποβιβασμό.
Θα είναι καθόλα άδικο για τον 42χρονο να βρεθεί στην πυρά και να αποτελέσει την «εύκολη λεία», αναλαμβάνοντας όλο το κρίμα για τη φετινή πορεία της ομάδας, κυρίως στο 2021. Αλλωστε πρόκειται για το ίδιο άτομο που πέρσι τέτοιο καιρό γνώριζε την αποθέωση μετά την εξασφάλιση ενός «εισιτηρίου» για τα play off της σεζόν 2019/20, που «μεταφράζονταν» ελέω συνθηκών (μία παραπάνω ομάδα στην Ευρώπη για την Ελλάδα και τιμωρία του Παναθηναϊκού) στην παρουσία του ΟΦΗ στο Europa League του 2020/21. Σε διάστημα ενός μόλις ημερολογιακού έτους φαντάζει αδύνατο ένας τεχνικός από… προπονητάρα ή δάσκαλος να αποκαθηλωθεί με εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτηρισμούς. Ο αφορισμός, η ισοπέδωση και η… δίψα για αίμα αποτελούν τον εύκολο τρόπο.
Βέβαια υπέπεσε σε λάθη, κάτι που άλλωστε παραδέχεται και ο ίδιος. Σε τέτοιο βαθμό που εκ των υστέρων δύναται να ειπωθεί πως από κάποιο σημείο και μετά γύρισε σε «μπούμερανγκ» η περαιτέρω παραμονή του στον πάγκο. Ισως η αποχώρησή του θα έπρεπε να είχε γίνει 2-3 παιχνίδια πριν, ώστε και εκείνος να μην «χαλάσει» τόσο την υστεροφημία του, όσο συνέβη αυτό, αλλά και στην ομάδα να υπάρξει το απαραίτητο «ηλεκτροσόκ» ώστε να γυρίσει ο διακόπτης. Ομως δεν μπορεί να μην σταθεί κάποιος στην εμπιστοσύνη που υπήρχε προς το πρόσωπό του, όσο και η πίστη του οργανισμού ΟΦΗ στο πλάνο που υπήρχε. Η υπομονή πολλές φορές είναι αρετή και δικαιώνει, όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Η ιστορία όμως γράφτηκε και ας προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε γιατί οδηγηθήκαμε ως εδώ. Τους λόγους δηλαδή που ο 42χρονος έθεσε την παραίτησή του στη διοίκηση και εκείνη την έκανε αποδεκτή. Με την υποσημείωση, άκρως σημαντική, πως μεταξύ των δύο πλευρών υπάρχει μία εξαιρετική σχέση και αλληλοεκτίμηση, όπως αποτυπώθηκε και στα λόγια του… αποχαιρετισμού.
Σε 14 ματς μόνο 1 νίκη και 9 σερί ήττες στο πρωτάθλημα
Ο απολογισμός του ΟΦΗ το 2021 είναι άκρως απογοητευτικός. Σε 14 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις είχε μόνο 1 νίκη (το 2-0 επί της Λαμίας), 2 ισοπαλίες και 11 ήττες. Παράλληλα σε επίπεδο πρωταθλήματος μετρά 9 συνεχόμενες ήττες με επιμέρους σκορ 4-19. Οταν μία ομάδα «τρέχει» ένα τόσο παρατεταμένο αρνητικό σερί, μία αλλαγή, ένα «ταρακούνημα» κρίνεται επιβεβλημένο. Να γίνει ένα «μπουμ» στα αποδυτήρια, κάτι.
Ο παράγοντας ψυχολογία
Ο ΟΦΗ φαίνεται να μην μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση που βρίσκεται και τον έχει πάρει από κάτω. Η ψυχολογία όλων βρίσκεται υπό το μηδέν και ο προπονητής, όποιος και να είναι, το πιστώνεται. Για παράδειγμα στο χθεσινό ματς με την ΑΕΛ άνοιξε το σκορ μόλις στα 80 δευτερόλεπτα και αντί να… πάρει τα πάνω του, μόλις έγινε το 1-1 έδειξε να πλημμυρίζεται από πίεση.
Γενικότερα η ομάδα δεν αδυνατούσε να σηκώσει την «ταμπέλα» του φαβορί που είχε σε πάρα πολλές αναμετρήσεις, κυρίως στις αρχές της σεζόν, οπότε και κουβαλούσε τις «δάφνες» της περασμένης. Την ίδια στιγμή σε αγώνες που «καίγονταν» για αποτέλεσμα δεν έδειξε μέσα στο γήπεδο το κατάλληλο «νεύρο».
Δεν έβγαλε πάθος, ένταση, συστατικά που απαιτούνται για να πάρει τη νίκη.
Ο ΟΦΗ δεν… έμαθε να παίζει σε άδειες εξέδρες
Σε συνέχεια του προηγουμένου είναι η όλη διαχείριση της τρέχουσας σεζόν σε επίπεδο ατμόσφαιρας. Ο ΟΦΗ στήριζε πέρσι πάρα πολλά στον παράγοντα έδρα και είναι η ομάδα που μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος – από το πρώτο lock down και έπειτα – «πλήρωσε» όσο καμία άλλη τον παράγοντα «κεκλεισμένων των θυρών».
Ο ΟΦΗ του Σίμου είχε στο «Γεντί Κουλέ» ρεκόρ με κόσμο 8-2-4, ενώ σε άδειες εξέδρες κέρδισε μόλις 2 από τις 20 εκεί αναμετρήσεις του σε όλες τις διοργανώσεις (2-6-12).
Στο Ηράκλειο δεν έμαθαν να ζουν χωρίς τον 12ο παίκτη τους (κακά τα ψέμματα το «Θεόδωρος Βαρδινογιάννης» είναι μία δύσκολη έδρα) και ο Σίμος το πιστώνεται (όχι καθολικά, αλλά στο επίπεδο που του αναλογεί).
«Φάκελος» μεταγραφές
Πριν ειπωθεί το οτιδήποτε πρέπει όλοι να έχουν κατά νου πως οι Κρητικοί είναι φέτος η πιο άτυχη ομάδα σε επίπεδο τραυματισμών. Αρα πολλές φορές ο 42χρονος κόουτς κλήθηκε να προχωρήσει σε αλχημείες, δοκιμές και ήταν αδύνατο για εκείνον να διατηρήσει έναν Α κορμό, κάτι που εύλογα επηρέαζε την εικόνα της ομάδας.
Αλλά ως προπονητής χρεώνεται και ορισμένες επιλογές που δεν «βγήκαν». Κυρίως στη θέση «9». Ο Φιγκεϊρέδο έφυγε στα μέσα του Σεπτεμβρίου (και σωστά έφυγε με την πρόταση που έγινε) και ο Γιάννου που ήρθε ήταν μεν μία ορθολογικά σωστή επιλογή, αλλά δεν «βγήκε», για τον Α (τραυματισμό), Β (εγκλιματισμό) ή οποιονδήποτε άλλο λόγο. Στον ΟΦΗ αναζητούσαν 9άρι από καιρό, όμως μόλις στις 25 Ιανουαρίου ανακοινώθηκε ο Λουκ Καστάνιος και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Γενικότερα αρκετές προσθήκες δεν έχουν αποδώσει/προσφέρει τα αναμενόμενα (π.χ. Σολίς, Σελίμοβιτς) και ως κόουτς έχει μερίδιο σε αυτό.
Πάρα πολλοί τραυματισμοί
Πάντως δεν πρέπει να προσπερνά κάποιος έτσι στα… ψιλά τον παράγοντα τραυματισμοί. Ο Βαζ έπαθε χιαστούς τον Σεπτέμβριο, ο Ναμπί τον Οκτώβριο, ο Τσιλιανίδης που ήταν ο περσινός μεγάλος άτυχος πάνω που επέστρεψε χτύπησε ξανά, ενώ οι Γιάννου, Μαρινάκης Σολίς, Νέιρα, Ντε Γκούζμαν, Σακόρ,Βούρος, Σελίμοβιτς έμειναν, έκαστος, για μίνιμουμ 1,5 μήνα εκτός, αρκετοί για περισσότερη από μία φορά.
Δεν είναι απλό για τον οποιοδήποτε προπονητή να το διαχειριστεί και δεν πρέπει να περνά στο ντούκου. Ελέω αυτού άλλωστε πιτσιρικάδες που ήρθαν με φόντο το μέλλον (π.χ. Διαμάντης, Ουές), αλλά και ο Στάικος, έγιναν ενδεκαδάτες «κολώνες». Ο 20χρονος φορ Γρίβας π.χ. αποκτήθηκε για το… πολύ μέλλον και μετρά ήδη 20 συμμετοχές σε 25 ματς, εκ των οποίων οι 9 βασικός. Κάθε εβδομάδα υπάρχει ένα «μπες-βγες» λόγω απουσιών.
Γκολ με το «σταγονόμετρο»
Υπό αυτές τις συνθήκες (τραυματισμοί, μεταγραφές που δεν «βγήκαν» κτλ) εύλογα δεν είναι και το πιο εύκολο να δείξει η ομάδα ένα σταθερό/καλό αγωνιστικό πρόσωπο. Οταν μάλιστα, για οποιαδήποτε club ισχύει αυτό, μετρά 9 σερί ήττες τότε κάτι δεν πάει καλά. Οντως ο ΟΦΗ σε ορισμένα ματς από όσα έχασε αυτό το διάστημα (κυρίως σε αυτά με τον Αστέρα στο Ηράκλειο και στη Ριζούπολη) άξιζε να πάρει κάτι παραπάνω.
Ακόμη και ισόπαλος αν έρχονταν, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως στάθηκε άτυχος και αν έπαιρνε εκεί 6 βαθμούς, δεν θα συνέβαινε ότι έχει γίνει από χθες το απόγευμα. Ομως με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία.
Τα αποτελέσματα «λένε» πως σε 9 συνεχόμενα παιχνίδια σημείωσε μόλις 4 γκολ, άρα από τη μέση και μπροστά δεν έβγαλε ότι μπορούσε, έπρεπε, το ίδιο είναι. Πόσο δε όταν, αντικειμενικά, πιο απειλητικός του παίκτης είναι ο Στάικος που είναι κεντρικός χαφ (1 γκολ/2 δοκάρια).
Εφυγε σα φίλος
Η ουσία είναι πως πλέον ο Γιώργος Σίμος αποτελεί παρελθόν από τον ΟΦΗ, μετά από περίπου 19 μήνες, καθώς η πρόσληψή του ανακοινώθηκε τον Ιούνιο του 2019 και μάλιστα η συμφωνία τους αφορούσε διετές συμβόλαιο, δείγμα της πίστης που υπήρχε στο Ηράκλειο για την υλοποίηση του project. Η πρώτη σεζόν άκρως πετυχημένη, η δεύτερη όμως δεν κύλησε ανάλογα. Εάν στο φινάλε της οι Κρητικοί αποφύγουν τα χειρότερα θα έχουν «κερδίσει» πράγματα μέσα από τις δυσκολίες που πέρασαν (π.χ. παίκτες όπως τους Ουές, Στάικο κτλ), αλλά κυρίως έναν φίλο και καλό συνεργάτη.
Μονοκονδυλιά τα όσα προσέφερε ο 42χρονος δεν «σβήνονται» και στο μέλλον, ποιος ξέρει, ίσως οι δρόμοι τους συναντηθούν ξανά.
Αλλωστε τα συναισθήματα της 1ης Μαρτίου του 2020, μετά το 3-0 επί της Λαμίας που «σφράγισε» την ευρωπαϊκή επιστροφή της ομάδας, δεν είναι και τόσο μακρινά. Εψαξε κάτι διαφορετικό, ποτέ δεν έπαιξε για τη σκοπιμότητα κάτι που βέβαια πιστώνεται και το club ως φιλοσοφία, το πάλεψε, προσπάθησε… αλλά έχασε ή δεν του βγήκε. Δυστηχώς ή ευτυχώς, όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
πηγή: gazzetta.gr
