Όταν η εθνική ομάδα είναι… οικογενειακή υπόθεση

Οι εν ενεργεία ποδοσφαιριστές ανά την υφήλιο υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και καταμερίζονται τόσο σε ερασιτεχνικό, όσο φυσικά και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Ανάμεσά τους, συναντάμε αρκετές φορές αδέλφια να αγωνίζονται στην ίδια ομάδα και σπανιότερα εμφανίζονται ιστορίες, όπου ένας πατέρας κι ένας υιός υπήρξαν συμπαίκτες, είτε ταυτόχρονα, είτε φόρεσαν την ίδια φανέλα με διαφορά μίας γενιάς.

Όταν όμως αυτό συμβαίνει σε υψηλότερο επίπεδο, οι περιπτώσεις γίνονται πιό σπάνιες. Και ακόμη σπανιότερες, όταν το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε εθνικές ομάδες.

Το τελευταίο χρονικά και ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Σβέϊν Αρον Γκούντγιονσεν. Ο νεαρός άσος, ο οποίος έκανε ντεμπούτο στην εθνική ανδρών της Ισλανδίας στην αναμέτρηση της περασμένης Τετάρτης (31/3) με το Λιχτενστάιν στη Βαντούζ για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, συνεχίζει την παράδοση των προγόνων του. Ο Σβέϊν, ο οποίος αγωνίζεται ως δανεικός από την Σπέτσια στην Οντένσε, είναι υιός του διάσημου Ισλανδού Εϊντούρ, ο οποίος μετρά 88 διεθνείς συμμετοχές και 26 γκολ με την εθνική Ισλανδίας. Ο Εϊντούρ υπήρξε μέλος της θρυλικής ομάδας των «βίκινγκς», που το 2016 προκάλεσε το ενδιαφέρον, την έκπληξη και τον θαυμασμό της ποδοσφαιρικής Ευρώπης με την εντυπωσιακή πορεία της στο EURO, που σταμάτησε στον προημιτελικό με την Γαλλία (5-2). Η ιδιαιτερότητα της οικογένειας Γκούντγιονσεν δεν σταματά εδώ, καθώς ο Εϊντούρ στο ντεμπούτο του ως διεθνής, τον Απρίλιο του 1996 στον αγώνα με την Εσθονία, αντικατέστησε τον… πατέρα (!) του, Αρναρ.

Κάτι ανάλογο έχει συμβεί και στην εθνική Ισπανίας, με τον εγγονό του Μαρκίτος (σ.σ. είχε δύο συμμετοχές την δεκαετία του 1950), Μάρκος Αλόνσο, ο οποίος έπαιξε 22 φορές με την «ρόχα» στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Όπως και με τον Μάρκος Γιορέντε της Ατλέτικο Μαδρίτης, ο οποίος μετρά τρεις συμμετοχές και… ξεπέρασε τον πατέρα του, Πάκο, που χρίσθηκε διεθνής μία φορά. Όμως έχει ακόμη… μέλλον για να ξεπεράσει τον παππού του (!), καθώς ο αείμνηστος Ραμόν Γκρόσο αγωνίσθηκε 17 φορές και σημείωσε δύο γκολ για την εθνική Ισπανίας.

Ακόμη μία ισπανική περίπτωση… οικογενειοκρατίας στην εθνική είναι και αυτή του Τσάμπι Αλόνσο. Μέλος της θρυλικής ομάδας που το 2008 κατέκτησε το EURO και το 2010 το Μουντιάλ, έκλεισε την διεθνή καριέρα του με 114 εμφανίσεις και 16 τέρματα. Νωρίτερα και συγκεκριμένα στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο πατέρας του, Περίκο Αλόνσο, έπαιξε σε 20 αγώνες και σκόραρε μία φορά.

Τέλος, ο τερματοφύλακας, Πέπε Ρέϊνα πλησιάζει στο τέλος της καριέρας του και δεν έχει κληθεί από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Μέλος κι αυτός της «χρυσής ομάδας» των EURO 2008 και 2012, αλλά και του Μουντιάλ 2010, μετρά 38 διεθνείς συμμετοχές, ενώ ο πατέρας του, Μιγκέλ Ρέϊνα, πρώην τερματοφύλακας της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μαδρίτης, χρίσθηκε τρεις φορές διεθνής.

Η οικογένεια που… ξεχωρίζει στην Ολλανδία είναι αυτή των Κρόϊφ, καθώς ο θρυλικός Γιόχαν υπήρξε ηγέτης των «οράνιε» με 33 γκολ και 20 ασίστ σε 48 συμμετοχές, ενώ ο υιός του, Ζόρντι, έπαιξε εννέα φορές και σκόραρε ένα γκολ με την εθνική ομάδα. Στην σύγχρονη εποχή, ο Ντάλεϊ Μπλιντ είναι βασικός και αναντικατάστατος με 76 συμμετοχές και δύο γκολ, ενώ ο πατέρας του, Ντάνι, έπαιξε σε 42 διεθνείς αναμετρήσεις. Επίσης, ο υιός του Πάτρικ Κλάϊφερτ (σ.σ. 79 συμμετοχές, 40 γκολ), Τζάστιν έχει παίξει δύο φορές στην εθνική Ολλανδίας.

Στην Ιταλία, η περίπτωση της οικογένειας Μαλντίνι είναι ξεχωριστή. Η παράδοση άρχισε με τον Τσέζαρε, ο οποίος αγωνίσθηκε 14 φορές στην «σκουάντρα ατζούρα» και συνεχίσθηκε με τον θρυλικό Πάολο (σ.σ. 126 συμμετοχές, επτά γκολ). Επίσης, ο Φεντερίκο Κιέζα (σ.σ. 23 συμμετοχές-1 γκολ) διατηρεί την οικογενειακή παράδοση που άρχισε ο πατέρας του, Ενρίκο, με 17 αγώνες κι επτά γκολ στο τέλος της δεκαετίας του 1990.

Αντίστοιχη περίπτωση υπάρχει και στην Αγγλία, καθώς ο Σον Ράϊτ Φίλιπς (σ.σ. 36 συμμετοχές, έξι γκολ) ακολούθησε τα… βήματα του πατέρα του, Ίαν Ράιτ (σ.σ. 33 συμμετοχές, εννέα γκολ), ενώ στην Πολωνία ο Εουσέμπιους Σμολάρεκ (σ.σ. 47-19) αποδείχθηκε άξιος διάδοχος του πατέρα του, Βλοντζιμίερτζ, ο οποίος, με 60 αγώνες και 14 γκολ, ήταν από τους κορυφαίους στην ιστορική εθνική Πολωνίας της δεκαετίας του 1980, που έφθασε μέχρι τον ημιτελικό του Μουντιάλ 1982.

Στην Γαλλία, ο Μάρκους Τιράμ, με τρεις συμμετοχές, βαδίζει στ’ αχνάρια του διάσημου πατέρα του, Λιλιάν, ο οποίος έχει γράψει Ιστορία στους «πετεινούς» με 140 (!) διεθνείς αγώνες στα πόδια του, ένα Μουντιάλ (1998) κι ένα EURO (2000).

Ο Τζόρνταν Λάρσον, που εντυπωσιάζει με την Σπαρτάκ Μόσχας, μετρά ήδη πέντε συμμετοχές στην εθνική Σουηδίας και… δικαιώνει τον πατέρα του, Χένρικ, μία από τις σημαντικότερες μορφές των Σκανδιναβών (σ.σ. 104 συμμετοχές-37 γκολ). Παραμένοντας στην Βόρεια Ευρώπη, συναντάμε τον Κάσπερ Σμάϊχελ, ο οποίος, με 62 συμμετοχές στην εθνική Δανίας, συνεχίζει την παράδοση του πατέρα του, Πέτερ, ο οποίος «κρέμασε τα γάντια του», μετά από 126 διεθνείς αγώνες. Την ώρα που άπαντες στην ποδοσφαιρική Ευρώπη συζητούν για το «φαινόμενο» Χάαλαντ (σ.σ. 9 συμμετοχές-6 γκολ), ο 20χρονος άσος της Ντόρτμουντ αναμένεται να ξεπεράσει σύντομα τον πατέρα του, Αλφ Ίνγκε, ο οποίος στην δεκαετία του 1990 έπαιξε 34 φορές με την εθνική Νορβηγίας.

Στην Ρουμανία, ο διάδοχος του «Μαραντόνα των Καρπαθίων», Γκεόργκε Χάτζι (σ.σ. 125-35), είναι ο υιός του, Ιάνι, με 16 συμμετοχές κι ένα γκολ, ενώ στην μακρυνή Γκαμπόν ο Πιέρ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ (σ.σ. 51-20) θέλει αρκετούς αγώνες για να ξεπεράσει τον πατέρα του, Πιέρ (80 αγώνες).

Τέλος, όσον αφορά στην Λατινική Αμερική, η πιό… διάσημη περίπτωση, κυρίως λόγω… πατρός, είναι αυτή του Τζιοβάνι Σιμεόνε, ο οποίος έχει μία πολύ δύσκολη αποστολή, καθώς είναι σχεδόν απίθανο να ξεπεράσει τον πατέρα του, Ντιέγκο, δεδομένου ότι ο «Τσόλο» είναι από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες στην Ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου.

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ