Σουρινάμ: Η ονειρική ενδεκάδα της μικροσκοπικής χώρας και οι παίκτες που ντύθηκαν…Ολλανδοί
Το «ταλέντο» του Σουρινάμ στην παραγωγή ποδοσφαιριστών, η εκμετάλλευση του απο την Ολλανδία και η εκπληκτική εντεκάδα που θα μπορούσε να σχηματίσει.
Το «ταλέντο» του Σουρινάμ στην παραγωγή ποδοσφαιριστών, η εκμετάλλευση του απο την Ολλανδία και η εκπληκτική εντεκάδα που θα μπορούσε να σχηματίσει.
Μπορεί να πρόκειται για την μικρότερη χώρα της Νότιας Αμερικής, τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό, μπορεί να απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ολλανδία, όμως με κάποιο μαγικό τρόπο το Σουρινάμ έχει καταφέρει να προσφέρει με μεγάλη συνέπεια απίστευτα ταλαντούχους παίκτες στην χώρα της «τουλίπας».
Από τον Βίντερ, στον Γκούλιτ, τον Ντάβιντς και τον Κλάιφερτ και αν συνυπολογίσουμε κι αυτούς που γεννιούνται πλέον στην χώρα της Βόρειας Ευρώπης, αλλά διαθέτουν και την υπηκοότητα της μικρής αυτής χώρας από τους γονείς τους, φτάνουμε στον Φαν Ντάικ, τον Μάλεν και δεν συμμαζεύεται.
Αν κάτσει κανείς και βάλει κάτω τα ονόματα των παικτών που έχουν αναδειχθεί από το συγκεκριμένο κράτος και προσπαθήσει να σχηματίσει μία ενδεκάδα για τα ούτε 50 χρόνια της συνολικής ζωής του, θα δει την πραγματικά αφύσικη και δυσανάλογη του πληθυσμού του παραγωγή παικτών τόσο αναφορικά με την ποσότητα και όσο και με την ποιότητα των ταλέντων που έχει παράξει.
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή για να δώσουμε την συνολική εικόνα αυτού που συμβαίνει στην μικρή αυτή χώρα…
Η ανταλλαγή της Αγγλίας με την Ολλανδία και η δημιουργία του Σουρινάμ
Η μικροσκοπική αυτή χώρα της Νοτίου Αμερικής πρωτοκατοικήθηκε από ιθαγενείς, οι οποίοι και αποτελούσαν το βασικό πληθυσμό της μέχρι να έρθει η ώρα να ανακαλυφθεί το μέρος από τους Ευρωπαίους την περίοδο των μεγάλων υπερθαλάσσιων ταξιδιών και των εξερευνήσεων τον 16ο αιώνα.
Οι πρώτοι άποικοι ήταν από την Αγγλία και την Ολλανδία, με τους πρώτους να διατηρούν τον έλεγχό της μέχρι τον Β’ Αγγλο-Ολλανδικό πόλεμο, όπου οι δεύτεροι κέρδισαν τα εδάφη αυτά και αποφάσισαν να τα διατηρήσουν στον έλεγχο τους.
Έφεραν σκλάβους από την Αφρική, ενοχλητική αλλά συνηθισμένη πολιτική για εκείνη την εποχή, για να καλλιεργήσουν τα χωράφια στην καινούργια έκταση γης που είχαν υπό τον έλεγχό τους. Οι αποικιοκράτες συνέχισαν να εκμεταλλεύονται τόσο τους σκλάβους όσο και τον ντόπιο πληθυσμό απομιζώντας τους πιο σημαντικούς πόρους της γης της μικρής αυτής χώρας.
Ο «θεσμός» της σκλαβιάς έλαβε τέλος στο Σουρινάμ επίσημα το 1863 και η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Ολλανδία το 1975. Δημιουργήθηκε ένα κράτος που σήμερα αριθμεί κάτι λιγότερο από 600 χιλ. κατοίκους με έκταση μόλις 63.252 τετραγωνικά μέτρα (ελάχιστα μεγαλύτερη από την Ελλάδα 50.949) και με επίσημη γλώσσα τα ολλανδικά, διατηρώντας φυσικά πάντα στενούς δεσμούς με το ολλανδικό κράτος.
Τα κύρια προϊόντα που παρήγαγε η χώρα και ήταν εξαγώγιμα και περιζήτητα ήταν το ρύζι, η ζάχαρη, οι μπανάνες, αλλά και οι ποδοσφαιριστές, παρ’ ότι για τους τελευταίους δυστυχώς δεν γινόταν όχι μόνο να πάρει κάποιο αντάλλαγμα, αλλά ούτε και να καρπωθεί κάτι από την δόξα που κέρδισαν ύστερα με τα κατορθώματά τους σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και σε εκείνο των εθνικών ομάδων με τους «Οράνιε».
