Η ιστορία της διάσημης φωτογραφίας του Γιώργου Κούδα

Το ημερολόγιο γράφει 18 Απριλίου.

Προημιτελικά Κυπέλλου Ελλάδος 1973.

ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός τίθενται αντιμέτωποι σε ένα από τα παραδοσιακά ντέρμπι της εποχής στην Τούμπα.

Το ρολόι σημαδεύει το 34’. Ο Γιώργος Κούδας έχει την μπάλα στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Δύο αμυντικοί του Παναθηναϊκού σπεύδουν να τον πιέσουν.

Ξαφνικά, με δύο ιδιοφυείς και συνάμα απρόσμενους ελιγμούς ξεγελά τους αντιπάλους και ξεχύνεται σαν άνεμος στην επίθεση.

Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου

Αντιλαμβανόμενος ένας εξ αυτών, ο Άνθιμος Καψής, τον κίνδυνο που ελλόχευε σε περίπτωση που έφευγε κάνει την απέλπιδα προσπάθεια να τον ανακόψει.

Με ένα… μακροβούτι που θα ζήλευε και ο Μπουφόν οριζοντιώνεται και τον τραβάει από το σορτσάκι. Φυσικά και καταλογίστηκε το φάουλ. Για την ιστορία, ο «Δικέφαλος του Βορρά» επιβλήθηκε 2-0 των «πράσινων» και σφράγισε το εισιτήριο για τα ημιτελικά.

Η βραδιά από νωρίς έμοιαζε να έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο βραχύσωμος Δημήτρης Παρίδης σκόραρε δύο γκολ με το κεφάλι (28’, 34’);

Ευτυχώς το μαγικό «κλικ» του φωτορεπόρτερ Μιχάλη Παππού ήταν εκεί για να αιχμαλωτίσει παντοτινά μια από τις κορυφαίες φωτογραφίες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

«Ύμνος στο φερ-πλέι»

Ο «Μεγαλέξανδρος» θυμάται στην αυτοβιογραφία του «Της ζωής μου το παιχνίδι» που επιμελήθηκε ο Κώστας Μπλιάτκας:

«Στη φάση που απαθανάτισε ο Μιχάλης Παππούς έκανα μια αστραπιαία αλλαγή κατεύθυνσης με μεγάλη ταχύτητα και με την μπάλα στα πόδια, κατευθυνόμενος προς τα καρέ των φιλοξενούμενων.

Ο Καψής δεν είχε άλλη επιλογή, αφού η φάση ήταν σχεδόν σίγουρο γκολ, από το να με ανατρέψει. Το έκανε, αλλά σημασία έχει το πώς.

Προτίμησε να με πιάσει με τα χέρια παρά να με χτυπήσει από πίσω και να με τραυματίσει πιθανότατα. Για μένα ήταν ένα παλικαρίσιο φάουλ που φαινομενικά εκθέτει τον αμυντικό.

Κατά βάθος, όμως, η φάση αυτή είναι ένας ύμνος στο φερ-πλέι. Για αυτό και η Τούμπα χειροκρότησε και τους δύο αυθόρμητα. Ο Καψής ήταν ένα παιδί μάλαμα. Προσπαθούσε πάντα να μην χτυπήσει το συναθλητή του. Αν σε χτυπούσε χωρίς τη θέλησή του, πάντα ζητούσε ευγενικά συγγνώμη».

Η φωτογραφία σύντομα έγινε εξώφυλλο σε βιβλία, αφίσες, και βρέθηκε σε αφιερώματα των «ασπρόμαυρων».

Ο ίδιος υπογραμμίζει: «Έγινε ένα από τα σύμβολα του ποδοσφαίρου της Θεσσαλονίκης, γιατί θυμίζει μια ρομαντική εποχή. Μια εποχή σπάνιου ποδοσφαιρικού θεάματος και επίσης σπάνιου συναδελφικού ήθους μεταξύ συναθλητών».

«Ο Κούδας εκείνη την εποχή έκανε τα… τρελά του»

Ο Μιχάλης Παππούς τόνισε μεταγενέστερα: «Δεν ήταν θέμα τεχνικής του φωτογράφου, αλλά θέμα ετοιμότητας. Ο Κούδας εκείνη την εποχή έκανε τα… τρελά του. Κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα, βρισκόμουν σε πλήρη εγρήγορση. Όλο και κάτι θα επινοούσε για να μας δώσει το θέμα.

Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι βρισκόμουν δίπλα στο δοκάρι από την πλευρά της εστίας του Παναθηναϊκού. Ένα κλικ την κατάλληλη στιγμή και αυτό ήταν όλο».

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Κώστα Μπλιάτκα για το εξαιρετικό λεύκωμα, του οποίου την επιμέλεια της έκδοσης είχε ο Κούλης Αποστολίδης «Ο ΠΑΟΚ ΤΟΥ ‘70», ο Παππούς αναπολεί:

«Η μάρκα της μηχανής που τράβηξα τη φωτογραφία ήταν Asahi Pentax. Και τότε το γήπεδο του ΠΑΟΚ δεν είχε καλό φωτισμό. […] Τραβήχτηκε κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και σώθηκε στην εμφάνιση. Γιατί χρησιμοποίησα μια ειδική τεχνική»…

Σε επόμενη ερώτηση του δημοσιογράφου, σχετικά με το αν υπήρχε πιθανότητα να χαθεί η φωτογραφία απαντά: «Όχι. Απλά ήταν πιθανό να μη βγει τόσο καλή. Η τεχνική μου είναι ότι έσπρωξα το φιλμ στο εργαστήριο για να βγει πιο σκούρο, και κατάφερα να δώσω έναν τόνο καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Όχι μόνο ντοκουμέντο. Μάλιστα, υπάρχει καρέ αυτής της φωτο-ιστορίας».

Τέλος, αναφορικά με την τεράστια απήχηση που γνώρισε αποτελώντας σήμα κατατεθέν για τη Θεσσαλονίκη και αν το περίμενε, εξομολογείται: «Ειλικρινά όχι. Αλλά είμαι περήφανος γι’ αυτό και αγαπώ τον Γιώργο τον Κούδα, με τον οποίο μας συνέδεσε μια φιλία από τότε».

Όσο για τον «άτυχο» της ιστορίας Άνθιμο Καψή, συμπληρώνει: «Τον Κούδα τον σέβεσαι για το θέαμα που προσφέρει, δεν τον ρίχνεις στο χορτάρι. Πότε δεν θα γινόμουν η αιτία για τραυματισμό του Γιώργου».