Σιωπή, ο μόνος ήχος των Τεμπών!

Εκεί που σταματάει ο χρόνος. Εκεί όπου σταματάνε τα γέλια. Εκεί όπου σταματάει η ζωή. Δεν είναι κατάρα, είναι θυσία. Θυσία στα Τέμπη.

Ακούς γέλια. Ενθουσιασμός. Χαρά. Διασκέδαση. Σιωπή.

Ακούς κλάματα. Απελπισία. Πόνος. Αναταραχή. Σιωπή.

Ακούς ουρλιαχτά. Αγωνία. Προσπάθεια. Εγκατάλειψη. Σιωπή.

Η ηχώ της νιότης. Η ηχώ της απώλειας.

Και μετά ένας απότομος δυνατός κρότος. Ο Ανέστης. Ένα δίκαννο κυνηγητικό όπλο. 35 ετών. Το τελευταίο θύμα. Έτσι σκέφτεσαι. Έτσι θες να σκέφτεσαι. Η κατάρα των Τεμπών θα ξορκιστεί. Ένας άνθρωπος που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει εκείνες τις ώρες μετά το δυστύχημα, ένα παιδί τότε που υπέφερε, νοσηλεύτηκε στην εντατική, έζησε για να θυμάται, έζησε με τα γέλια, με τα κλάματα, με τα ουρλιαχτά και τον πόνο, ηττήθηκε από τις μνήμες. Αφαίρεσε την ίδια τη ζωή του με μια κίνηση. Με έναν απότομο, δυνατό κρότο. Ο κρότος που έπρεπε να ξορκίσει αυτό το μέρος. Όμως όχι… Ο θάνατος του Ανέστη, πριν μερικούς μήνες, ως μια αλλοτινή θυσία, δεν έπεισε τους θεούς, δεν έπεισε τους διαβόλους.

Τα Τέμπη διψούν για αίμα και το δικό του δεν ήταν αρκετό. Ποτέ το αίμα δε μοιάζει να είναι αρκετό για αυτό το στοιχειωμένο μέρος στην Ελλάδα. Εκεί που δεν μπορείς να περάσεις χωρίς να νιώσεις ένα σφίξιμο στην καρδιά, μια αγωνία να μην βρεθείς εσύ στο βωμό – εκεί όπου κρύβεις το κεφάλι σχεδόν αντανακλαστικά ως ένδειξη σεβασμού και τιμής στους ανθρώπους που θυσιάστηκαν. Τα Τέμπη, όμως, δεν μοιάζουν ποτέ να χορταίνουν. Ίσως επειδή κάποτε ήταν μέρος προσκυνήματος για τους Θεούς του Ολύμπου. Ίσως εκείνοι οι Θεοί να μην μπορούν να συγχωρήσουν ότι τα τσιμεντώσαμε.

Στις 5 Ιουλίου του 2022 ο Ανέστης ήταν το τελευταίο θύμα των Τεμπών. Το τελευταίο θύμα από τις δύο προηγούμενες τραγωδίες που είχαν συμβεί στο σημείο. Στην άσφαλτο, όπου μέχρι πριν μερικά χρόνια, υπήρχαν αμέτρητες ανθρώπινες απώλειες ετησίως. Στην άσφαλτο, όπου το αίμα τον παιδιών έφερε την επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε τα πράγματα. Στην άσφαλτο, όπου το σοκ από τις εικόνες στοίχειωνε για σχεδόν είκοσι χρόνια στο μυαλό του Ανέστη. Ήταν τον Απρίλιο του 2003, 13 του μήνα και ημέρα Κυριακή. Λίγο πριν τις 7.30 το απόγευμα το πούλμαν, το οποίο επέστρεφε στο Μακροχώρι Ημαθίας συγκρούεται με νταλίκα. 49 παιδιά θα έπρεπε εκείνο το βράδυ να γυρίσουν στο σπίτι τους από την εκδρομή στην Αθήνα. 49 παιδία θα έπρεπε εκείνο το βράδυ να περιγράφουν ενθουσιασμένα τις εμπειρίες του. 21 δεν επέστρεψαν ποτέ. 9 τραυματίζονται, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά.

Το νοβοπάν σκίζει το πούλμαν τα δύο. Η πλαγιομετωπική σύγκρουση με φορτηγό που μετέφερε το υλικό από τον Προβατώνα Έβρου είναι μοιραία. Τα σωστικά συνεργεία χρειάζονται περισσότερες από δύο ώρες για να απεγκλωβίσουν όσους έχουν σωθεί. Οι εμπειρογνώμονες έλαβαν δράση. Οι πραγματογνώμονες. Τα δικαστήρια. Η δίκη, οι μάρτυρες, οι καταδικαστικές αποφάσεις οι αποζημιώσεις. Φευ. 21 παιδιά. 22 με τον Ανέστη. Γέλια, κλάματα, ουρλιαχτά.

Τα Τέμπη ήταν πάντα στοιχειωμένα…

Θα το ξέρεις. Θα το έχεις ακούσει. Θα το έχεις δει στο μνημείο. Σημείο αναφοράς και για το χθεσινό ατύχημα. Κοντά στο μνημείο για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους το 1999. 150 μέτρα από το σημείο που έγινε το ατύχημα το 2003. Λες και το αίμα διψάει για περισσότερο αίμα. Οκτώβριος, 1999. 4 του μήνα, ξημερώματα Δευτέρας. Το πούλμαν που μεταφέρει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη είναι πια βυθισμένο στη σιωπή. Η κούραση από το ταξίδι, από τις φωνές, από τον ενθουσιασμό έχει δώσει τη θέση του στην ηρεμία. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, κοιμούνται. 77 άνθρωποι θα έπρεπε να επιστρέψουν σπίτι τους. Να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, να ξεκινήσουν για τις δουλειές τους, για το σχολείο, για το μάθημα.

Περίπου δύο χιλιόμετρα πριν τα Τέμπη, ο οδηγός του λεωφορείου που είχε ναυλώσει ο ΣΦ ΠΑΟΚ Κορδελιού, επιχειρεί προσπέραση. Συγκρούεται με φορτηγό και πέφτει σε χαράδρα οκτώ μέτρων. Ο οδηγός χάνει τη ζωή του. Έξι οπαδοί του ΠΑΟΚ χάνουν τη ζωή τους. Ο Κυριάκος ήταν ανήλικος. Η Χριστίνα 18 ετών. Ο Χαράλαμπος 20 χρονών. Ο Αναστάσιος και ο Γιώργος 22. Ο Δημήτρης 25.

Οι έξι του 1999 έγιναν 21. Οι 21 του 2003 έχουν, ήδη, σχεδόν διπλασιαστεί το 2023. Τα Τέμπη διψούν για αίμα. Για ανθρώπινη θυσία. Γέλια, κλάματα, ουρλιαχτά. Η ηχώ της χαμένης νιότης. Η ηχώ της αξεπέραστης απώλειας.

Σιωπή.

πηγή: SDNA