Ακαδημία και lockdown: Το Ημερολόγιο

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο κάνει την επανεκκίνηση με την ελπίδα οτι δεν θα μπει ξανά λουκέτο…

Από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι και τώρα, σε ένα διάστημα 14 ημερών, το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο έχει δεχθεί μεγάλο πλήγμα και όσοι ασχολούνται με αυτό, είπαν κάποια στιγμή φωναχτά αυτό που έλεγαν από μέσα τους στα μισά αυτού του διαστήματος. Όλοι φοβούνται πως θα υπάρχει μια γενιά που θα «χαθεί» μέσα σε αυτό το «κενό» δραστηριοτήτων στο οποίο μας «υποχρέωσε» ο κορωνοϊός.
Ο Πέτρος Τσιαπακίδης, προπονητής στην Κ15 του ΠΑΟΚ, κατέγραψε το «ημερολόγιο» των δυο lockdown, και αναφέρθηκε σε όλα όσα έγιναν, με τα παιδιά στο επίκεντρο…

«Μάρτιος 2020. Η λέξη «κορωνοϊός» έχει αρχίσει να μπαίνει στην καθημερινότητά μας, χωρίς να σκεφτόμαστε καν τι θα επακολουθούσε.

Ακούγαμε, μαθαίναμε, περιμέναμε, όπως όλοι. Όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα, το πρώτο lockdown, μαζευτήκαμε για την τελευταία προπόνηση και χαιρετηθήκαμε, έχοντας στο μυαλό μας πως όλο αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ. Ακολούθως, άρχισε η περίοδος προσαρμογής για όλους μας. Έπρεπε να βρούμε τον τρόπο, ώστε τα παιδιά να έχουν τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Σκεφτόμασταν με έναν μικρό χρονικό ορίζοντα μπροστά μας. Να καλύψουμε το χαμένο έδαφος για 2-3 εβδομάδες που πιστεύαμε, που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα κρατούσε το lockdown…

Τα παιδιά πήραν το ατομικό τους πρόγραμμα και, μέσω των gps, παρακολουθούσαμε τον βαθμό απόδοσης των ασκήσεων που τους είχαμε αναθέσει.

Το δύσκολο για τα περισσότερα παιδιά είχε να κάνει με τους χώρους άθλησης. Πολλά παιδιά αναγκάστηκαν να αθληθούν σε χώρους που δεν ήταν οι κατάλληλοι για να αθληθείς με την ένταση που απαιτούταν.

Μη ξεχνάτε πως, για εμάς, ο Μάρτιος είναι ο μήνας, στον οποίο αρχίζει η κορύφωση της δράσης της χρονιάς. Στο μυαλό μας είχαμε πως θα πρέπει τα παιδιά να διατηρήσουν την ανοδική πορεία, έτσι ώστε, με την επιστροφή στη δράση, να είναι έτοιμα για το φινάλε της σεζόν.

Τις πρώτες ημέρες, το πρώτο διάστημα, όλα γίνονταν με τη λογική του «Θα επιστρέψουμε σύντομα»…

Για τα παιδιά που ήταν στην πόλη, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Στην περιφέρεια, σε μικρότερες πόλεις, κάποια παιδιά μπορούσαν να βρουν χώρους, για να ακολουθήσουν το ασκησιολόγιό τους. Για τα παιδιά των 14-15 χρόνων, των οποίων η ανάπτυξη είναι σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, η αλλαγή της επιφάνειας και του χώρου άθλησης έφερε κάποιους μικροτραυματισμούς. Μέσω των gps, λαμβάναμε όλα τα δεδομένα των ασκήσεων, αλλά όχι αυτά που αφορούσαν στην ποιότητα του χώρου εκγύμνασης. Αυτό προέκυπτε, βλέποντας τις διαδρομές που ακολουθούσαν τα παιδιά. Διαπιστώναμε ότι, για να μπορέσουν να βγάλουν το ασκησιολόγιο, έτρεχαν σε πάρκα και πεζοδρόμια».

Διαβάστε τη συνέχεια στο Athletestories