Μία στιγμιαία αδράνεια στο κέντρο της άμυνας που έδωσε την ευκαιρία στην Ισλανδία να ισοφαρίσει και τελικά να πάρει τον βαθμό και μία παιδιαριώδης αντίδραση του Καμπαγέρο στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου με την Κροατία…
Είναι οι δύο στιγμές που έχουν θέσει την Αργεντινή να ισορροπεί πάνω σε μία κλωστή και να κινδυνεύει με αποκλεισμό από το Μουντιάλ, καθώς η πορεία της στην κορυφαία διοργάνωση, δεν εξαρτάται, πλέον, από τον Μέσι και την παρέα του, αλλά από τις διαθέσεις της Ισλανδίας, της Νιγηρίας και κυρίως της Κροατίας.
Αρκούν όμως δύο ποδοσφαιρικές στιγμές για να αποδομήσουν ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, που ονομάζεται εθνική Αργεντινής; Αρκούν για να γεμίσουν θλίψη, απογοήτευση και κάθε είδους αρνητικό συναίσθημα, έναν ολόκληρο λαό, που επί σειρά ετών ζει στην ανέχεια και περιμένει από το ποδόσφαιρο να ζήσει στιγμές χαράς; Γιατί είναι γνωστό ανά την υφήλιο ότι το πάθος των Αργεντινών για την ελευθερία και για την «στρογγυλή θεά» είναι παροιμιώδες.
Σε θεωρητικό επίπεδο, η απάντηση είναι πως αρκούν. Δεδομένου ότι στο ποδόσφαιρο μετρά το αποτέλεσμα και όλα κρίνονται εκ των υστέρων, δύο φάσεις είναι υπεραρκετές για να γράψουν Ιστορία. Είτε με θετικό πρόσημο, είτε με αρνητικό, όπως συμβαίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Και όπως συνέβη στο παρελθόν, έτσι και στο θέμα της εθνικής Αργεντινής, άπαντες ψάχνουν να βρουν ποιός είναι ο υπεύθυνος. Στο επίκεντρο της κριτικής, τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές επίπεδο, βρίσκεται ο Χόρχε Σαμπαόλι, ο άνθρωπος που στις 20 Μαϊου 2017, άφησε ένα παχυλό συμβόλαιο και προοπτικές διακρίσεων με την Σεβίλη για να αναλάβει την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Και ο μοναδικός λόγος, είναι πως ο βραχύσωμος τεχνικός, δεν διαφέρει σε τίποτε από τον απλό φίλαθλο στην Αργεντινή. Και όχι μόνο δεν διαφέρει, αλλά είναι περισσότερο τρελός, εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Γεννημένος στις 13 Μαρτίου 1960, στην Σάντα Φε, ο Σαμπαόλι ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο ως παίκτης, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση.
Η σκέψη στο μυαλό του για να ασχοληθεί με την προπονητική, ολοένα και ωρίμαζε, μέχρι που το 2002 ανέλαβε την Χουαν Αουρίτς από το Περού. Ακολούθησαν «μικρομεσαίες» ομάδες μέχρι το 2012, οπότε και ανέλαβε την εθνική ομάδα της Χιλής.
Μεσα σε μία πενταετία, ο Σαμπαόλι δημιούργησε μία εντυπωσιακή ομάδα, με κύρια χαρακτηριστικά την αδιάκοπη πίεση και την εξαιρετική επιθετική λειτουργία. Αποτέλεσμα; Η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα 2015, με αντίπαλο την …Αργεντινή στα πέναλτι (κ.α. και παράταση 0-0).
Ο Σαμπαόλι πλέον καθίσταται αναγνωρίσιμος στο διεθνές ποδοσφαιρικό στρέωμα. Και σ΄ αυτό -εκτός από τις επιτυχίες σε συλλογικό και επίπεδο εθνικών ομάδων- συντελεί η ποδοσφαιρική του ταύτιση με τον εξαιρετικό προπονητή, Μαρσέλο Μπιέλσα, τον οποίο θεωρεί μέντορα του. Φυσική εξέλιξη, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από το επόμενο «άλμα» στην καριέρα του.
Η πρόταση από την διοίκηση της Σεβίλης το 2016 δεν αφήνει περιθώρια στον Αργεντινό τεχνικό, ο οποίος υπογράφει διετές συμβόλαιο. Το έργο του έχει άμεσα αποτελέσματα με την ισπανική ομάδα να εξασφαλίζει συμμετοχή στο Champions League, ενώ έχει μεσολαβήσει τον Ιανουάριο, η νίκη με 2-1 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, που «έσπασε» το αήττητο των Μαδριλένων μετά από 40 αγώνες!
Και τον Μάϊο του 2017, ο Σαμπαόλι δέχεται κρούση από τους διοικούντες την εθνική ομάδα της χώρας του. Οντας πιό …τρελός κι απ΄ τους τρελούς για το ποδόσφαιρο και ειδικά για το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή, ο Σαμπαόλι θεωρεί ύψιστη τιμή να καθήσει στην άκρη του πάγκου, καθοδηγώντας την «αλμπισελέστε».
Υπό τις οδηγίες του και μετά από αρκετές «περιπέτειες» η Αργεντινή εξασφαλίζει μία θέση στοτς «32» του Μουντιάλ και οι ειδικοί την κατατάσσουν μέσα στα φαβορί, αλλά όχι στην «πρώτη γραμμή».
Η μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή αρχίζει και άπαντες περιμένου να δουν τον Σαμπαόλι να καθοδηγεί τον Μέσι στο μοναδικό κορυφαίο τρόπαιο που λείπει από την συλλογή του. Ομως οι δύο στιγμές που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου, είναι αρκούντος ισχυρές για να δυσχεράνουν αυτήν την πορεία.
Τα αίτια είναι πολλά και διάφορα. Κι επειδή το συντριπτικό ποσοστό της κριτικής, συγκεντρώνεται στους Σαμπαόλι και Μέσι, ίσως θα ήταν γόνιμο και χρηστικό να λάβουμε υπ΄ όψιν μας ορισμένα σημαντικά στοιχεία.
Ο βραχύσωμος τεχνικός συμπεριέλαβε στην αποστολή ότι καλύτερο έχει παράξει το αργεντίνικο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Με εξαίρεση τον Μάουρο Ικάρντι, ο οποίος έχει εξαιρετικά έγκαιρη τοποθέτηση μεσα στην αντίπαλη περιοχή και εντυπωσιακή ευχέρεια στο σκοράρισμα, κυρίως με την πρώτη επαφή.
Ωστόσο το πρόβλημα της Αργεντινής, απεδείχθη πως δεν είναι η επιθετική δυστοκία. Επίσης, ο Σαμπαόλι έκτισε την αμυντική λειτουργία πάνω στους Οταμέντι, Μασεράνο και Ρομέρο.
Ομως το έμπειρος τερματοφύλακας, τραυματίσθηκε κι έμεινε εκτός Μουντιάλ, λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη του τουρνουά. Και η διαφορά του με τους άλλους τερματοφύλακες της ομάδας είναι τουλάχιστον χαώδης. Ο Αργεντινός τεχνικός, φύσει επιθετικό πνεύμα, προσπάθησε να μάθει στους παίκτες του μία παραλλαγή του 3-5-2, έτσι ώστε να εκμεταλλευθεί στο έπακρο τις ικανότητες του Λιονέλ Μέσι. Ομως δεν του «βγήκαν» οι παίκτες που ακολουθούν σε δημοφιλία και δυνατότητες, τους Αγουέρο, Μασεράνο, Ιγκουαϊν, Ντιμπάλα, Ντι Μαρία και Μέσι.
Αυτά σε αγωνιστικό επίπεδο, γιατί οι εμφανίσεις της Αργεντινής, σημαίνουν αυταποδείκτως πως η κατάσταση στ΄ αποδυτήρια είναι χαμένη υπόθεση. Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι «αφεντικό» είναι και έξω από το γήπεδο ο Μέσι και πως ο Σαμπαόλι δεν κατάφερε να διαχειρισθεί την ψυχοσύνθεση των ποδοσφαιριστών του. Ισως επειδή είναι πιό τρελός από αυτούς. Ισως γιατί πίστευε πως θα τα καταφέρει, με μοναδικό όπλο την προσωπικότητα του. Ισως επειδή οι παίκτες δεν ήθελαν να εφαρμόσουν τα σχέδια του. Σε αντίθεση με τους Χιλιανούς διεθνείς που «κρεμόντουσαν από τα χείλη του» και ακόμη μέχρι σήμερα, μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι΄ αυτόν.
Οσον αφορά στο Μέσι, όσο καλός παίκτης και αν είναι, όση ποδοσφαιρική ευφυϊα και αν διαθέτει, δεν υπήρξε ποτέ αρχηχός. Σε καμμία φάση της καριέρας του. Πρώτο βιολί μπορεί να υπήρξε. Μαέστρος της ορχήστρας, ναι. Αλλά αρχηγός δεν υπήρξε ποτέ. Ετσι εξηγείται και η εικόνα του «Λιο» κατα την ανάκρουση των εθνικών ύμνων, λίγο πριν από την συντριβή με την Κροατία.
Γιατί είναι τουλάχιστον άδικο, να ζητούμε από έναν παίκτη, σε μία τόσο κρίσιμη ποδοσφαιρικά στιγμή, να υποδυθεί έναν ρόλο που αγνοεί. Γι΄ αυτό και ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα μείνει στην Ιστορία ως ο κορυφαίος. Γιατί πριν την ανάκρουση των εθνικών ύμνων χόρευε κτυπώντας την μπάλα με τα γόνατα, τους ώμους, το στήθος και το κεφάλι. Και όταν άκουγε τον εθνικό ύμνο, βλέποντας δίπλα του τα παιδιάκια να κρατούν την σημαία με τον ήλιο του Μάη, όλοι ήξεραν ότι θα τους «καταπιεί». Και οι αντίπαλοι και οι συμπαίκτες του…
