26 Σεπτεμβρίου 2018, μέρα σαν όλες τις άλλες, θα πει κανείς. Σύμφωνοι, όχι, όμως, για όλους! Διότι, για κάποιους (προφανώς όχι μόνο στην ελληνική επικράτεια), ξημερώνει λίγο… διαφορετικά. Στην προκειμένη, το ενδιαφέρον εστιάζεται σε ένα κορίτσι που, με πείσμα, υπερασπιζόμενη το ισχυρό «θέλω» της, έκανε τη συγκεκριμένη μέρα ξεχωριστή στο ημερολόγιό της.
Είναι η μέρα που η Τασούλα Κελεσίδου, πριν από 18 χρόνια σαν σήμερα, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα: έγινε Ολυμπιονίκης! Κρέμασε στο στήθος της, στο Σίδνεϊ, μετά τον τελικό στη δισκοβολία, το ασημένιο μετάλλιο και πρόσθεσε μια ακόμη λαμπερή σελίδα στο βιβλίο της πλούσιας αθλητικής διαδρομή της. «Φαίνεται σα να ήταν όλα χθες…», ομολόγησε η ίδια «σκαλίζοντας» στη μνήμη της, για το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), όσα βίωσε στις 26 Σεπτεμβρίου 2000, στη μεγαλύτερη πόλη της Αυστραλίας.
Το μετάλλιο για την Τασούλα Κελεσίδου προέκυψε με την πρώτη προσπάθειά της στον τελικό. Η βολή ήταν στα 65.71 και την έστειλε στο βάθρο των νικητών, πίσω από την Ελίνα Σβέρεβα, από τη Λευκορωσία, η οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με βολή στα 68.40 και μπροστά από την Ιρίνα Γιατσένκο, επίσης από τη Λευκορωσία, που τερμάτισε τρίτη, με βολή στα 65.20.
«Πραγματικά, οι στιγμές στο Σίδνεϊ, η διαδρομή ως το στάδιο, το μετάλλιο, είναι από αυτές που παραμένουν χαραγμένες στο μυαλό, όσα χρόνια και αν περάσουν. Για να είμαι ειλικρινής, φαίνεται σα να ήταν όλα χθες…», τα πρώτα λόγια στην κουβέντα της 46χρονης Ολυμπιονίκη.
Ξεκάθαρη ήταν και η θέση της για το αν πήγε ή όχι σαν φαβορί για το χρυσό στο Σίδνεϊ, όπως τη χαρακτήριζαν όλοι, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Οχι, δεν είχα αυτήν την αίσθηση. Ολα είναι ανοικτά στον αγώνα και στο δικό μου αγώνισμα ήμασταν, τα τελευταία χρόνια, πέντε-έξι αθλήτριες, στο ίδιο επίπεδο, που απλά αλλάζαμε θέσεις στην τελική κατάταξη και στα μετάλλια».
«Δεν κυλούσαν τα λεπτά…»
————————-
Η εικόνα την ώρα του τελικού στους Ολυμπιακούς, ξεκάθαρη. Δείχνει σε όλους την προσπάθεια που καταβάλει ο αθλητής για να διακριθεί. Τι γίνεται, όμως, λίγες στιγμές πριν βγει στην αρένα για τη μάχη;
«Ο χρόνος περνά βασανιστικά αργά, πριν τον αγώνα! Κοιτάς το ρολόι και δεν κυλούν τα λεπτά (σ.σ. γελά). Δύσκολα κοιμάσαι το προηγούμενο βράδυ, τουλάχιστον εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ήμουν διαρκώς στην τσίτα! Το 24ωρο πριν το αγώνα περιελάμβανε χαλαρό πρωινό στο γήπεδο με ασκήσεις, ξεκούραση το απόγευμα και αναμονή για να περάσουν οι ώρες. Τη μέρα του αγώνα, τρεις ώρες νωρίτερα ξύπνημα, φαγητό, όσο είναι εφικτό, καθώς δεν κατεβαίνει τίποτα με ευκολία και μετά συγκέντρωση», έδωσε την απάντηση η Τασούλα Κελεσίδου.
Η τελευταία συζήτησή της, δε, πριν τον τελικό, πέρα από τον προπονητής της, έγινε «Με τους γονείς μου, το στήριγμά μου. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως εκείνη τη στιγμή δεν ακούς πολλά. Στη διάρκεια της χρονιάς είναι που απαιτείται πιο πολύ η συμπαράστασή από τους κοντινούς σου ανθρώπους. Λίγο πριν τον αγώνα, όλα έχουν τελειώσει. Πάντα έλεγα πως, ελάχιστα πριν αγωνιστώ, ήμουν εγώ και ο Θεός, κανένας άλλος! Κανείς άλλος, εκείνη τη στιγμή, δεν μπορεί να βοηθήσει, αλλά και ούτε να μειώσει ό,τι έχεις κάνει το προηγούμενο διάστημα, προκειμένου να φτάσεις στο σημείο που βρίσκεσαι. Οι κουβέντες, λοιπόν, από τους γονείς μου, πριν τον αγώνα, ήταν συγκεκριμένες: «Πώς είσαι; Είσαι καλά;» Μέχρι εκεί. Οι κοντινοί άνθρωποι είναι συνήθως οι πιο αγχωμένοι, πριν τον αγώνα.
Σκέψη, από εκεί και πέρα, στη διάρκεια της προσπάθειας δεν υφίσταται! Το μυστικό για να πετύχεις, την ώρα που αγωνίζεσαι, είναι ακριβώς αυτό, να έχεις απόλυτη συγκέντρωση σε ό,τι χρειάζεται να κάνεις, να μην αφήνεις δευτερόλεπτο να αποσυντονιστείς».
«Κρύο»… αίμα την ώρα του αγώνα, πλημμύρα συναισθημάτων μετά την Ολυμπιακή διάκριση! Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό της Τασούλας Κελεσίδου, όταν πιστοποιήθηκε το ασημένιο μετάλλιο στο Σίδνεϊ ήταν: «Είμαι, πλέον, Ολυμπιονίκης, το όνειρο κάθε αθλητή! Ο συγκεκριμένος στόχος μαρκάρεται από τους αθλητές που κινούνται σε επίπεδο πρωταθλητισμού», τόνισε.
Πρόσθεσε αναφέροντας: «Μετά τον αγώνα οι γονείς και η αδερφή μου ήταν οι πρώτες φωνές που άκουσα στα αφτιά μου. Τους ήθελα μαζί μου, αλλά η Αυστραλία ήταν μακριά, το ταξίδι μεγάλο. Αναπληρώθηκε η απουσία τους από εκεί, στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2004…».
«Για τα θύματα του Σάμινα»
—————————-
Άυπνη πριν τον τελικό, δεν έκλεισε μάτι ούτε και το βράδυ, μετά την κατάκτηση του μεταλλίου στο Σίνδεϊ, η Τασούλα Κελεσίδου.
«Δεν κοιμήθηκα καθόλου, δεν μπορούσα! Ούτε έγινε και κάτι ιδιαίτερο για να γιορταστεί η επιτυχία. Οταν είσαι σε Ολυμπιακό Χωριό και έχεις τελειώσει τη δική σου προσπάθεια, με θετικό αποτέλεσμα, οφείλεις να σεβαστείς τους υπόλοιπους αθλητές που έχουν ακόμη αγώνες και θα μπουν στο στίβο της μάχης την επόμενη μέρα. Οφείλεις να φροντίσεις να μην τους ενοχλήσεις. Ιδιαίτερα δεν το γιόρτασα ούτε με την επιστροφή στην Ελλάδα, ήταν στενάχωρη τότε η κατάσταση, γιατί η χώρα βίωνε το δυστύχημα στο “ Εξπρές Σάμινα” (σ.σ. η ναυτική τραγωδία που συγκλόνισε στις 26/9/2000, δύο μίλια ανοικτά της Πάρου). Και η δική μου η προσπάθεια ήταν για εκείνους τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα…», αποκάλυψε.
Συνέχισε λέγοντας: «Το ήθελα το χρυσό μετάλλιο, ναι. Δεν είμαι, όμως, αχάριστη με ό,τι έχω πετύχει. Το να φτάσει μόνο να αγωνιστεί κανείς σε τελικό σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι σημαντικό, υπάρχουν πάρα πολλοί αθλητές που παλεύουν γι’ αυτό και εγώ το πέτυχα! Η συμμετοχή, από μόνη της, δηλαδή, είναι ήδη σπουδαίο ζήτημα! Η πορεία μου, η σταθερότητα στη διαδρομή μου, η αγάπη που συνεχίζω να εισπράττω μέχρι σήμερα από τον κόσμο, είναι που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Ολα αυτά δεν έχουν να κάνουν με το χρυσό μετάλλιο, οπότε, συμπερασματικά, θα έλεγα πως δε μου λείπει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο».
«Στα παιδιά μου δεν έχω πει τίποτα»
———————————–
Το ασημένιο μετάλλιο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ αποτελεί μέγιστο ενθύμιο και φυλάσσεται, όπως και τα υπόλοιπα μετάλλιά της: «Σε θυρίδα, πλέον! Τα είχα και εγώ στο σπίτι, αλλά είχαν κλέψει Παγκόσμιο μετάλλιο από τη Νίκη Ξάνθου, γεγονός που με θορύβησε και αποφάσισα να τα έχω με ασφάλεια εκτός σπιτιού», μοιράστηκε μαζί μας η Τασούλα Κελεσίδου.
Στο σπίτι της μπορεί να μην έχει θέση, στην καρδιά της, όμως, το συγκεκριμένο μετάλλιο: «Είναι σημαντικό, γιατί ήταν το πρώτο Ολυμπιακό. Επειδή, ωστόσο, ήρθε και άλλο στη χώρα μου (σ.σ. 2004 στην Αθήνα, αργυρό επίσης), νομίζω ότι το δεύτερο το σκέφτομαι περισσότερο!», σχολίασε.
Για το όμορφο αγωνιστικό ταξίδι στο Σίδνεϊ, αλλά και γενικότερα για την αθλητική διαδρομή της, δεν έχει μιλήσει, ακόμη, όπως είπε, στους δύο μικρούς γιους της. «Στα παιδιά μου δεν έχω πει τίποτα για το τι ήμουν, τι έκανα, ούτε τα μετάλλια δεν τους έχω δείξει ακόμη! Σιγά σιγά, μεγαλώνοντας και βλέποντας τον κόσμο να μου μιλά, καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Αναρωτιούνται γιατί με σταματούν και μου μιλούν άνθρωποι που δε γνωρίζω και θέλουν να βγουν φωτογραφία μαζί μου. Ο μεγάλος μου γιος καταλαβαίνει περισσότερα, είναι Α’ γυμνασίου, ο μικρός είναι στην Α’ Δημοτικού».
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
