H κληρονομιά του Jigsaw… συνεχίζει να μας στοιχειώνει…(pics)

Ένα review για τη νέα ταινία SAW: LEGACY.

To “Saw” του 2004 γέννησε μία από τις δημοφιλέστερες και εμπορικά επιτυχημένες σειρές στο horror genre, της οποίας ο κύκλος έκλεισε -προσωρινά- με την κυκλοφορία του Saw 3D. Ποιος θα περίμενε πριν από 13 χρόνια ότι η σειρά θα κατάφερνε να εξελιχθεί σε ένα “φαινόμενο” και να κοντράρει σε δημοτικότητα θρυλικά franchises, όπως το “A Nightmare on Elm Street”, το “Halloween”, το “Child’s Play” και το “Friday the 13th,” τα οποία μεγαλούργησαν στη δεκαετία του ΄80, τη χρυσή δηλαδή εποχή των ταινιών τρόμου. Εξίσου παράδοξο είναι και το γεγονός ότι η σειρά, παρά τα απανωτά sequels, δεν “ξεχείλωσε”, καθώς τα επτά πρώτα κεφάλαιά της συνδέονταν μεταξύ τους με έναν ομολογουμένως μαεστρικό τρόπο.

Όταν οι Lionsgate Films και Twisted Pictures ανακοίνωσαν ότι η σειρά θα συνεχιστεί σε ένα νέο όγδοο κεφάλαιο δεν σας κρύβουμε ότι αισθανθήκαμε μια ανησυχία, ακριβώς γιατί ελλόχευε ο κίνδυνος του… ξεχειλώματος. Αυτό που απόφυγε με τόση επιτυχία το franchise τα προηγούμενα χρόνια ήταν πολύ πιθανό να συμβεί εδώ, αλλά ευτυχώς οι συντελεστές της ταινίας κατάφεραν να βρουν τον τρόπο για να συνεχίσουν τη σειρά σεβόμενοι την πορεία της στον χώρο και την κληρονομιά της.

Το “Saw: Legacy” των The Spierig Brothers (Undead, Daybreakers) τοποθετείται 10 χρόνια μετά τον θάνατο του John Kramer (Tobin Bell), ευρέως γνωστού με το παρατσούκλι “Jigsaw”. Μια νέα σειρά ειδεχθών φόνων οδηγεί την αστυνομία στα ίχνη ενός εγκληματία που ακολουθεί ευλαβικά την μεθοδολογία του Jigsaw. Τα πρώτα στοιχεία μάλιστα ενοχοποιούν τον John Kramer, οπότε η αστυνομία βρίσκεται σε μια δυσχερή θέση αφού καλείται να κυνηγήσει έναν άνθρωπο, ο οποίος αποδεδειγμένα είναι νεκρός. Το πρώτο ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον θεατή, αλλά και αυτό που τον συντροφεύει μέχρι το τέλος της ταινίας είναι το “ποιος είναι ο δολοφόνος;”. Επέστρεψε άραγε ο Jigsaw από τον κόσμο των νεκρών ή έχουμε να κάνουμε με κάποιον μιμητή του;

Η σεναριακή προσέγγιση των Josh Stolberg και Peter Goldfinger διαφέρει από αυτή που είχαμε δει στα προηγούμενα Saw, καθώς μπαίνει στα χωράφια των αστυνομικών θρίλερ. Το στοιχείο αυτό εξυψώνει σταδιακά το “Saw: Legacy”μέχρι το απόλυτα ανατρεπτικό φινάλε του, όπου και αποκαλύπτεται η ταυτότητα του δολοφόνου. Μέχρι εκείνο το σημείο η άποψη του θεατή για το ποιος κρύβεται πίσω από τα εγκλήματα έχει αλλάξει τέσσερις φορές, καθώς όλοι οι ύποπτοι έχουν το κίνητρο και την απαραίτητη “τεχνογνωσία” για να τα διαπράξουν. Το σενάριο είναι τόσο “έξυπνο” και καλογραμμένο που θα σας κάνει προς στιγμή να αναθεωρήσετε για τα όσα είχαν διαδραματιστεί στις προηγούμενες ταινίες. Αυτό το στοιχείο είναι αν μη τι άλλο ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του “Legacy”.

Ένα ακόμη σημαντικό επίτευγμα είναι ότι παρά τα σεναριακά τερτίπια του, η ταινία δεν ξεχνά τις καταβολές της και δεν προδίδει την ταυτότητά της. Το gore στοιχείο είναι κάπως πιο περιορισμένο και κατ’ επέκταση έχουμε λιγότερες σκηνές που προκαλούν αποτροπιασμό. Παρόλα αυτά, εκεί που πρέπει το αίμα να ρέει άφθονο και τα ειδικά εφέ στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οι παγίδες που έχει στήσει ο δολοφόνος και στις οποίες υποβάλλονται τα πέντε θύματά του, μπορεί να μην είναι οι πιο πρωτότυπες της κινηματογραφικής σειράς, αλλά καταφέρνουν να τους φέρουν αντιμέτωπους με τις αμαρτίες τους και να φέρουν την επιθυμητή κάθαρση.

Οι ερμηνείες των Paul Braunstein (The Thing) και Mandela Van Peebles (Roots), οι οποίοι υποδύονται δύο από τα θύματα, είναι κάπως παρωχημένες και σε σημεία αστείες, αλλά από εκεί και πέρα το υπόλοιπο cast δεν απογοητεύει. Η Hannah Emily Anderson (Shoot the Messenger) είναι απολαυστική στοσ ρόλο της femme fatale εγκληματολόγου Eleanor Bonneville, ενώ o Callum Keith Rennie (Warcraft) δίνει μια πειστική ερμηνεία υποδυόμενος τον αντιπαθητικό Detective Halloran. Για τον Tobin Bell (John Kramer) ό,τι και να πούμε είναι λίγο, καθώς εδώ μας χαρίζει μία από τις πιο επιβλητικές ερμηνείες του. Εξίσου επιβλητικό είναι και το soundtrack της ταινίας, το οποίο φέρει και πάλι την υπογραφή του Charlie Clouser.